Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 21 december 2017

Filmrecensie: Met grote blijdschap (2001), Lodewijk Crijns



Mooi verhaal over twee broers die elkaar lang niet hebben gezien

Met grote blijdschap vertelt het spannende verhaal van een broer die al vijftien jaar verdwenen is en zich in de Ardennen blijkt op te houden. Lodewijk Crijns (Eindhoven, 1970) vertelt dit verhaal, geassisteerd door Kim van Kooten, op boeiende wijze. Omdat ik de film al eerder zag was het geheim in de kelder niet meer zo opzienbarend meer voor me, maar desondanks was de ontwikkeling nog steeds zeer de moeite van het aanzien waard.

Met grote blijdschap begint met een scène in de Ardennen. Een stel Nederlanders met skiboxen op het dak rijdt door het winterse landschap en ziet opeens Ad - of voluit Adriaan - langs de kant van de weg met een tas lopen. Ze keren en proberen hem aan te spreken maar die kans krijgen ze niet. Ad duikt het diepte in en verdwijnt tussen de bomen.

José, zoals de vrouw uit de auto heet, belt Luc, die op de bank ligt met zijn zwangere vriendin Mieke. Meteen gaan Luc en Mieke naar België. Ze informeren bij de plaatselijke politie en trekken naar de barak waar Ad mogelijk woont. De ontmoeting in de bosrijke omgeving bij een riviertje stuit op irritaties van de kant van Ad. Ze besluiten daarop weg te gaan, maar komen dan Els tegen, een vroegere collega van Luc in een jeugdorkest, die met Ad woont en hen uitnodigt binnen te komen. Van het een komt het ander. Ze blijven eten, drinken van de zelfgestookte jenever en blijven slapen.

De volgende ochtend loopt Luc rond op het erf en ontdekt een geheimzinnige kelder in een schuur, waar de stokerij is gevestigd. Hij besluit langer te blijven en trekt de bougiekabels uit de motor van zijn auto. Als hij met Mieke naar de bewoonde wereld is, zogenaamd om de ANWB te bellen, vertelt hij haar dat hij de auto zelf onklaar heeft te gemaakt om verder onderzoek te doen. Hij zet Mieke, die niet meer terug wil maar onzeker is of Luc niets met Els gaat beginnen, op de trein.

Als Ad de hort op is en Els boodschappen gaat doen gaat hij opnieuw naar de kelder. Hij hoort geluid en schuift zijn autosleutels onder de deur die meteen worden weggenomen. De volgende nacht lijkt zich toch iets te ontwikkelen tussen Els en Luc. Els heeft behoefte aan intimiteit die ze van Ad niet echt krijgt. Luc echter gaat er niet op in en wil weg waarop Els hem vertelt hoe hij in de kelder komt. Daar blijkt zich een wildeman op te houden, een jongen met sterk autistische trekken die Thomas heet en niet zomaar de sleutels afstaat. Gewelddadig optreden van Ad is gewoonlijk nodig om de jongen eronder te houden.

Vervolgens wikkelt het verhaal zich op een boeiende maar ook jammerlijke wijze af. De broers lijken zich rond de ontsnapping van Thomas te verbroederen, maar dat is van korte duur. Als Ad Els tegen Luc over Thomas hoort praten trekt hij zijn conclusies, pakt een tas in en vertrekt, waarmee we weer terug zijn bij het begin.  

De couleur locale is erg mooi, Dutroux achtig zou men kunnen zeggen. De regen die met bakken uit de lucht valt, voegt toe aan die desolate sfeer. Helaas zijn de burgerlijke rollen van Luc en Mieke minder overtuigend dan die van de alternatievelingen Ad en Els, maar die laatste worden ook ingevuld door rasacteurs en lijken me vanwege een minder onzeker karakter gemakkelijker te spelen. Misschien is de truttige Noorse trui van Luc zo bedoeld om hem om een lullige uitstraling te geven.

Helaas kon ik een trailer niet vinden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten