Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 28 december 2017

Theaterrecensie: Modern art revue, Groots en meeslepend, Toneelschuur, 27 december 2017


Feelgood voorstelling over een eeuw moderne kunst

Alex Klaasen - bekend om zijn cabareteske uitstraling, zijn overtuigende typetjes en zijn mooie liedjes - en Steef de Jong - inmiddels geroemd om theaterproducties waarin hij operettes in een nieuw kartonnen jasje steekt - hebben elkaar gevonden in een voorstelling waarin ze terugblikken op honderd jaar moderne kunst. Klaasen (rechts op de afbeelding) legt uit dat revue ook terugblik betekent. Dat is niet het enige didactische element in de voorstelling. De Jong (links) bedient zich vaak van feitelijke mededelingen over kunstenaars en de stromingen waar ze bij horen. Hij zegt ook dat er in de moderne kunst meer stromingen geweest dan in de hele kunstgeschiedenis bij elkaar. Het is dan ook ondoenlijk om daar in de tijd van een lunchpauzevoorstelling erg diep op in te gaan.

Met verrekijkers gewapend, die in de benedenzaal werden uitgedeeld, werpen we een blik op het tweetal dat met dansjes, liedjes en ingenieuze decorstukken de eeuw moderne kunst aan zich voorbij laat trekken. De aanpak is noodgedwongen fragmentarisch en begint met het schilderij L’origine du monde van Courbet uit 1866 dat vanwege het pornografisch karakter pas 122 jaar later tentoongesteld werd. Op de tentoonstelling die in de foyer te zien was, hangen een aantal werken die daarop geïnspireerd zijn, onder andere een borduurwerkje, mogelijk van de moeder van Ina Veen die verbonden is aan het theatergezelschap van Steef de Jong en deze voorstelling ook regisseerde.

Een blik met de verrekijker op een draaitafel met daarop verschillende ingerichte zalen uit een museum blijft tenslotte stilstaan bij een lege zaal, die ingericht werd door Martin Creed en waarin, zoals de titel luidt, alleen het licht beurtelings aan en uit gaat. Het brengt het tweetal na enkele sterke fragmenten - waaronder een kroeggesprek tussen een aantal coryfeeën zoals Dali, Matisse en Mondriaan en een gesprek tussen Gertrude Stein en Peggy Guggenheim zoveel jaar na hun dood - en wat flauwere elementen - zoals het kijken naar de schaal met appels van Cezanne vanuit vanuit twee verschillende ooghoeken en een dripping van Pollock waar de eerste rij ook een bijdrage aan mocht leveren - tot een voorlopig einde waarin de lichten net zoals bij Creed steeds uit en aan gaan.

Het vervolg met een blik in de keuken van Jan en Anita Schoonhoven is grappiger dan alle eerdere fragmenten bij elkaar, ook door het meer spelachtige karakter van de scène. Het is erg leuk om de kunstenaar en de jazz zangeres tegenover elkaar bezig te zien met de eigen hobby’s, al is het kartonnen wijntje dat ze daarbij drinken al vaak vertoond in eerdere show van De Jong. De sfeer doet denken aan de verrichtingen op het filmpje, dat we voorafgaande aan de voorstelling te zien kregen. De Jong als een bevlogen museumdirectrice met een witte kralenketting om haar nek prijst daarin de kunst aan van een losgeslagen reggae kunstenaar, een mooi typetje van Klaasen. Aan het slot buigt het tweetal zich als twee suppoosten nog eens over het verschil tussen Pollock en Matisse en raakt steeds meer verstrikt raakt in de bedoelingen van de moderne kunst zodat men het er tenslotte maar op houdt dat die - uitgaande van het schilderij Zwart vierkant van Malevich - zwart en wit tegelijk is en daarmee ook aan en uit. Dat is leuk gevonden, maar kan een zekere oppervlakkigheid niet verhelen. Dat was echter op deze woensdagavond in de feestweek aan het publiek niet af te zien. Zo’n feelgood voorstelling zit als gegoten in de laatste dagen van het jaar.       

Hier een warme aanbeveling van Hanneke Groenteman, die de voorstelling als lunchpauzevoorstelling in Bellevue zag en zelfs fragmenten opnam.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten