Manieren van omgaan met verlies van zeer nabij in beeld gebracht.
De Latasters storten zich op een nieuw filmonderwerp op de hun
bekende onverschrokken en openhartige wijze zoals ze lieten zien op een
afdeling van couveusebaby’s of de aftakeling van vader Ger Lataster. Dit maal
gaat het over borstkanker, iets waar een op de acht vrouwen mee te maken krijgt.
In het begin zien we hoe de chirurg de geopereerde en soms met siliconen opgevulde
borsten van verschillende vrouwen bevoelt en die allemaal tot opluchting van de
vrouwen goedkeurt. Vervolgens verdiepen we ons in de levensverhalen van een drietal
vrouwen.
Ingrid is een wat oudere vrouw met kort blond haar en een
grote zwarte bril op. De chirurg zegt in de inleiding tegen haar dat de
kunstboezem wellicht wat steviger is dan de andere boezem maar dat ze daarvoor,
zoals ze eerder hebben afgesproken, een plastisch chirurg kan raadplegen. Hier
gaat een heel traject aan vooraf, waarin Ingrid alle steun krijgt van haar man.
Hij vrolijkt haar op als ze op een scan wacht, wil met de stift waarmee op haar
borst getekend is, een snorretje onder haar neus tekenen. Thuis drinken ze een
wijntje en dansen ze op de muziek van Theodorakis. Ook haar collega’s op haar
werk leven met haar mee. Het is moeilijk genoeg om afscheid van een van haar borsten
te nemen, al had ze er vroeger ook veel ongemak van. Haar man en zoon zitten
aan haar bed als ze geopereerd is. De zoon zal de eerste dagen eten moeten
koken, maar denkt dat hij naar de snackbar gaat. Ingrid krijgt een PET scan van
zestien minuten om te controleren of de operatie geslaagd is. Daartoe schuift
men haar op haar buik in het apparaat. Thuis wil ze geen muziek van Theodorakis
horen. Ze kan niet begrijpen wat haar is overkomen. Ze bekijkt samen met haar
man de gehavende borst en geeft de arts een taart in de vorm van twee borsten.
Die is daar blij mee en ziet het als een onderdeel van haar herstel. Een
plastisch chirurg verkleint haar andere borst. Ingrid past een bikini en zwemt
in Griekenland topless in zee.
Vicky woont op het platteland, loopt tegen de zestig en is
getrouwd. Ze probeert via de computer een zelfbestraling op haar vijfde chakra
uit. Ze voelt zichzelf niet gehandicapt omdat ze een borst mist, maar vindt het
wel jammer voor haar man. Ze argumenteert wat gekunsteld met hem maar dat zal tevens
aan de camera liggen. Ze neemt groente of bloemen uit eigen tuin mee voor de
dokter. Het zou mooi als ze daarmee het noodlot zou kunnen bezweren maar de
dokter ziet meteen dat het niet goed is en laat een punctie verrichten. Ze moet
chemotherapie om te voorkomen dat het gezwel steeds groter wordt en daarna nog
een operatie. Een groot feest ter gelegenheid van haar zestigste verjaardag kan
ze wel vergeten. Omdat ze vreest dat ze kaal gaat worden, zoekt ze informatie over
het chemische middel op internet. Op de chemo afdeling praat ze met een
verpleging over een geplande vakantie in Italië, deels met de familie. Ze wil
daar ook worden uitgestrooid. Voor een operatie is ze erg praterig, haar manier
om met haar angst om te gaan. In de kersttijd komt ze thuis. De sfeer is nogal
korzelig. Ze heeft kritiek op plaatsing van de kerstboom en vindt het ook niet
goed dat er takken afgehaald zijn. Haar man noemt haar een inspecteur
speurneus. Helaas is het resultaat van alle behandelingen negatief. Ze moet
weer door de molen. Maar eerst is er de vakantie. De zoon wil niet steeds naar
Italië om bij haar te zijn. Ze vinden een compromis. De helft van de as wordt
in Nederland uitgestrooid. Doodgaan is gek, zegt ze tegen haar schoondochter.
Sabrina is een kapster ergens in het oosten van het land met
een man en twee kleine dochters. Ze heeft aanspraak over haar ziekte met haar
klanten. Ze vertelt dat ze straks een hele dag voor onderzoek naar Amsterdam
moet en vreest dat ze straks door de behandeling kaal wordt. Haar nogal
gesloten man gaat mee naar de hoofdstad en doet een spelletje op zijn tablet,
terwijl ze wachten. Hij vindt haar borsten mooi, net als de dorpsjongens
vroeger, maar vindt haar gezondheid belangrijker. Sabrina hoort dat ze geen
erfelijke aanleg heeft en is daar net als haar moeder erg blij mee. De kinderen
zijn blij dat hun moeder weer thuis is. Treurig is het moment dat haar haren
worden weggeschoren en ze een pruik aangemeten krijgt. De tranen druppen over
haar wangen. De chemotherapie, de bestraling en de kleine operatie werken goed
uit. Ze mag weer naar huis.
Het is uit het leven gegrepen en moedig van bovengenoemde
vrouwen (en hun echtgenotes) om dit intieme deel van hun leven met ons te
delen. In de aftiteling valt te lezen dat Vicky inmiddels niet meer onder ons is.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten