Familie geschokt na moord op dochter die voor de liefde koos
De documentaire Bahar - over een jonge Turkse vrouw uit Uden die
door haar man Mehmet werd neergestoken - begint en eindigt aan haar graf op een
Turkse begraafplaats. De vader van Bahar spreekt haar liefdevol toe. Hij
prevelt dat haar zonden mogen worden vergeven, al is het de vraag of Bahar wel
zo zondig was. Wellicht typeerde haar vader haar zinderende liefde voor Mehmet als
zodanig. Dat is de veronderstelling die Bahar in haar dagboek heeft vastgelegd.
Carin Goeijers volgde de familie van Bahar na haar dood op 2
mei 2011 in de tijd dat de strafzaak tegen Mehmet liep. De familie en de
vrouwelijke kennissen van Bahar zijn zeer geschokt over haar overlijden op 25-jarige
leeftijd. Ze zitten in een kring en lijken niet te geloven dat haar dood
onafwendbaar is. Op familiefoto’s is het hoofd van Mehmet weggeknipt.
Goeijers leest tussen de bedrijven door voor uit het dagboek
dat Bahar achterliet. De eerste fragment gaat over meisjes die in de
islamitische traditie minder in tel zijn dan jongens omdat ze na hun huwelijk
de familie verlaten. Bahar schreef dat dit voor haar redelijk liberale ouders
niet het geval was, maar desondanks zette ze met haar liefde heel veel op het
spel. Haar twee kinderen, acht en drie jaar oud, waren getuige van de moord en zijn
na haar dood, door jeugdzorg in een streng islamitisch gezin in Veghel geplaatst
waar men geen televisie heeft en de kinderen andere voornamen kregen, omdat hun
eigen namen in de Koran niet voorkomen.
De drie broers van Bahar zijn verdeeld over het drama en ook
de verhouding tussen de vader en de moeder kreeg een knauw. Over haar dood
praten kunnen ze niet. De vader slaapt in de oude kamer van Bahar met
herinneringen aan haar aan de muur. Hij zegt dat Bahar het slachtoffer is
geworden van haar liefde voor een man die een verblijfsvergunning nodig had.
De moeder van Bahar vertelt dat ze haar dochter niet streng
heeft opgevoed maar wel probeerde te behoeden voor kwalijke invloeden. Zo mocht
Bahar niet naar de disco of bij vriendinnen overnachten. Dat was tegen de zin
van haar dochter. Een keer heeft haar moeder haar geslagen en ook een keer met
een bot mes gestoken. Bahar voelde zich thuis gevangen zegt een broer die tatoeages
zet.
De vader vertelt dat Bahar op vijftien jarige leeftijd
achter zijn rug werd weggegeven. Hij ging naar Mehmet toe, gaf hem een klap,
maar stemde daarna in met een huwelijk uit respect voor zijn dochter. Haar tatoebroer
weet nog dat Bahar zeker was van haar liefde. Hij wist niet dat ze op dat
moment ook zwanger was, anders had hij misschien wel heftiger op haar
trouwplannen gereageerd.
De moeder is blij dat haar kleindochters in ieder geval op
dezelfde kamer slapen. Ze vindt het maar niets dat de jongste mama zegt tegen haar
stiefmoeder. Ze hoopt dat de kinderen spoedig weer bij haar terugkomen.
Uit de dagboekfragmenten blijkt dat het met Bahar steeds
slechter ging, maar dat ze dat voor haar familie probeerde te verbergen. Al
vanaf het begin werd ze door haar man geslagen. Na de geboorte van haar tweede
kind liep ze als een zombie over straat. Ze wist niet meer wie ze was. Ze wilde
naar een Blijf van mijn lijf-huis maar durfde niet. Een tante vertelt dat Bahar
eens opbelde maar na een vreselijke gil weer neerlegde. De tante is er nog
steeds door aangedaan en slikt anti-depressiva. De vader wordt akelig van de
diepe gevoelens die in het dagboek van Bahar naar voren komen. Zo heeft hij
zijn dochter nooit gekend.
In de aftiteling lezen we dat Mehmet is veroordeeld tot
achttien jaar gevangenisstraf.
Hier de
trailer op de site van het Movies that
matter-festival.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten