Zijn wij niet allen Nero’s gasten?
De gevolgen van de neoliberale economische politiek die
sinds de jaren negentig van de vorige eeuw opgeld doet, zijn desastreus voor
een groot deel van de wereldbevolking. Overal lijdt men aan de verslechtering
van de levensomstandigheden, maar in India ondervinden de boeren wel erg veel
ellende, zodat velen ervoor kiezen een eind aan hun leven te maken. Vanaf 1997
hebben 200.000 boeren in toenemende mate zelfmoord gepleegd door schulden en
armoede.
De documentaire Nero’s
Guests volgt de charismatische journalist Palagummi Sainath (links op de poster) uit Mumbai die
zich op zeer betrokken en vasthoudende wijze bezig houdt met dit onderwerp. Hij
schrijft erover in zijn krant The Hindu
en houdt lezingen in de staat Marahashtra, de regio in het westen waar ook
Mumbai deel van uit maakt. Deepa Bhatia gaat met Sainath mee naar gezinnen van
boeren die een eind aan hun leven hebben gemaakt. Tijdens de documentaire horen
we gedichten van een boer die ook dichter was. Helaas heeft deze man die Kalamb
heette, tot verbijstering van zijn vrouw en dochter onverwachts ook voor de
suicidale uitweg gekozen. Sainath vreest dat de dood van de echtgenoten ook
andere familieleden meesleurt. Hij kan het zien in hun uitgebluste ogen.
De regering besteedt weinig aandacht aan het probleem. Men
bevoordeelt de rijken met het idee dat die dan misschien wat kruimels
afschuiven van hun rijke dis. Managers hebben geen idee wat er op het
platteland aan de hand is. De media hebben meer aandacht voor de fashion week
waar beroemde modellen de mode tonen in katoenen kleren die gemaakt zijn met
het bloed en zweet van de boeren. Sainath neemt stelling tegen de grote
ongelijkheid. Hij legt uit dat de Indiase boeren produceren voor het vee van
Europa en dat Westerse landbouwsubsidies de markten in Azië verpesten. Ook op
het gebied van de koffieteelt is er sprake van monopolisering. De boosdoeners
worden niet in beeld gebracht, maar die zagen we al bezig in documentaires over
multinational Monsanto en bananengigant Dole.
We zien beelden van een demonstratie van de boerenvakbond en
een overleg van weduwen, maar veel effect lijkt dat niet te sorteren. De macht
van de rijken is nu eenmaal te sterk. Vrouwen moeten lang reizen naar de velden
waarop ze werken en zien hun kinderen nauwelijks.
Tenslotte kan de regering niet om het probleem heen dat
Sainath aankaart in de krant en tijdens zijn lezingen. Afgevaardigen bezoeken
de streek rond Vidarbha dat in het oosten van Maharasthra ligt. Sainath zelf
houdt een lezing in het parlement in New Delhi. Wat het resultaat ervan is,
wordt niet duidelijk, maar ik vrees dat het niet groot zal zijn.
De documentaire begint en eindigt met een anekdote van
Sainath over een verhaal van Tacitus over een groot feest dat keizer Nero geeft.
Probleem is de verlichting. Hij lost dat op door slaven en gevangenen te laten
verbranden. Die zorgen voor het licht waarbij de gasten kunnen zien wat ze eten
en drinken. Sainath stelt aan zijn publiek de vraag wie men denkt dat die
gasten zijn die zich deze situatie zonder protest laten welgevallen. Zelf heeft
hij na vijf jaar research op dit gebied wel een idee waar hij die mensen moet
zoeken die dit systeem in stand houden.
Ik denk dat we allemaal schuldig zijn aan het lot van de
Indiase boeren. Bijvoorbeeld door goedkope kleren te kopen die gemaakt worden
door deze arme mensen.
Hier de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten