Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 1 september 2016

Filmrecensie: L’important c’est aimer (1975) Andrzej Zulawski


Mooie glans in het filmwerk van Poolse regisseur

In zijn Franse debuut verraste de Pool Andrzej Zulawski het publiek met de film L’important c’est aimer, die alleen al mooi is vanwege de titel. Daarnaast door de sterke teksten, het prachtige acteerwerk van Romy Schneider en Jacques Dutront en het filmwerk van Zulawski. In vergelijking met bijvoorbeeld de matheid in de film Mother and child (2009) van Rodrigo García die ik onlangs zag, glanst alles in de camera van Zulawski.  

Het verhaal van L’important c’est aimer gaat over een relatie die de redelijk mislukte actrice Nadine Chevalier (Romy Schneider) met fotograaf Servais Mont krijgt. Het bijzondere is dat die verhouding, ondanks de aanwezige lust, zeker bij Nadine, nooit echt van de grond komt. Servais wil meer dan alleen een affaire met de getrouwde vrouw, maar dat blijkt een brug te ver.

Servais, die voor opdrachtgever Mazelli pornofoto’s maakt maar ook wel eens wat anders wil, is clandestien aanwezig bij de opname van een film waarbij Nadine haar zwaar bebloede en inmiddels gestorven geliefde moet neuken en ook nog eens moet zeggen dat ze van hem houdt. Dat kan ze nauwelijks over de lippen krijgen. Als ze wanhopig in het rond kijkt, ziet ze dat Servais foto’s van haar maakt. Ze smeekt hem dat niet te doen omdat ze tot meer in staat is dan zo’n flutfilm. Omdat Servais in elkaar wordt geslagen en hij zijn fotorolletje moet afgeven doet hij een nieuwe poging. Hij belt aan bij haar huis en vraagt haar voor hem te poseren. Het bijzondere is dat ook de man van Nadine, Jacques Chevalier (Jacques Dutront) gekscherend rond het stel heen draaft. Het is een scéne die helaas tegenwoordig nog weinig meer te zien is: zo’n maffe man die koffie zet terwijl Nadine aan Servais vraagt hoever hij wil dat zij zich uitkleedt. Uit de blik die Nadine Servais toewerpt is te  merken dat hij nog niet van haar af is.

Er volgt een adembenemende scène waarin de twee elkaars nieren proeven, zoals het nogal  onsmakelijke spreekwoord zegt. Servais gaat naar zijn verwilderde vriend Raymond Lapade, wiens vrouw Luce vaak bij Servais in bed ligt, om hulp. Die vraagt hem hoeveel hij van de actrice houdt. De liefde gaat dan wel niet door de maag maar is wel uit te drukken in geld.

Vervolgens brengt Servais haar, tegen de nodige contanten die hij van Mazelli leent, in contact met een theatergroep die Richard III op het toneel gaat brengen. Hij beveelt haar aan bij de regisseur en acteur Karl Heinz Zimmer (Klaus Kinski), maar wil niet dat Nadine te horen krijgt dat hij daar een rol in gespeeld heeft. Hij geniet ervan in het geheim naar haar te kijken terwijl ze als Lady Ann meedoet met de repetities, waarbij de regisseur hen oproept alles uit zichzelf te halen en zich niet te richten op de wensen van het publiek.

Servais die ook ingeschakeld wordt om zijn vrouw tot steun te zijn in het toneelstuk, luistert op een dag een intieme conversatie af tussen Servais en Nadine in de kleedkamer en schminckt intussen zijn gezicht als een treurige clown. Daarmee overvalt hij het verlangende stel. Servais vreest al dat het allemaal verkeerd zal aflopen. Zijn angst wordt al bewaarheid door de dood van Lapade die zichzelf dood drinkt en de negatieve recensie die het toneelstuk in Le Figaro krijgt, waarop Kinski vertrekt om elders Vladimir te spelen in Godot van Beckett. Daar blijft het niet bij. Ook Jacques legt het loodje vanwege de minachting die hij altijd bij Nadine gevoeld heeft. Servais wordt genadeloos in elkaar geslagen door handlangers van Mazelli die vindt dat hij teveel praatjes heeft gekregen en wordt getroost door Nadine, waarmee we terug zijn bij het begin.

Het verhaal is gebaseerd op de roman La nuit américaine (1972) van Christopher Frank. Frank was niet alleen schrijver maar regisseerde ook L’ année des méduses (1984).

Hier de trailer van L’important c’est aimer, die begint met de allereerste scène waarin Servais foto’s van Nadine maakt terwijl ze in een flutfilm speelt, hier mijn bespreking van L’ année des méduses, hier die van Mother and child.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten