Mooie glans in het filmwerk van Poolse regisseur
In zijn Franse debuut verraste de Pool Andrzej Zulawski het
publiek met de film L’important c’est
aimer, die alleen al mooi is vanwege de titel. Daarnaast door de sterke
teksten, het prachtige acteerwerk van Romy Schneider en Jacques Dutront en het
filmwerk van Zulawski. In vergelijking met bijvoorbeeld de matheid in de film Mother and child (2009) van Rodrigo
García die ik onlangs zag, glanst alles in de camera van Zulawski.
Het verhaal van L’important
c’est aimer gaat over een relatie die de redelijk mislukte actrice Nadine
Chevalier (Romy Schneider) met fotograaf Servais Mont krijgt. Het bijzondere is
dat die verhouding, ondanks de aanwezige lust, zeker bij Nadine, nooit echt van
de grond komt. Servais wil meer dan alleen een affaire met de getrouwde vrouw,
maar dat blijkt een brug te ver.
Servais, die voor opdrachtgever Mazelli pornofoto’s maakt
maar ook wel eens wat anders wil, is clandestien aanwezig bij de opname van een
film waarbij Nadine haar zwaar bebloede en inmiddels gestorven geliefde moet
neuken en ook nog eens moet zeggen dat ze van hem houdt. Dat kan ze nauwelijks
over de lippen krijgen. Als ze wanhopig in het rond kijkt, ziet ze dat Servais
foto’s van haar maakt. Ze smeekt hem dat niet te doen omdat ze tot meer in
staat is dan zo’n flutfilm. Omdat Servais in elkaar wordt geslagen en hij zijn
fotorolletje moet afgeven doet hij een nieuwe poging. Hij belt aan bij haar
huis en vraagt haar voor hem te poseren. Het bijzondere is dat ook de man van
Nadine, Jacques Chevalier (Jacques Dutront) gekscherend rond het stel heen
draaft. Het is een scéne die helaas tegenwoordig nog weinig meer te zien is:
zo’n maffe man die koffie zet terwijl Nadine aan Servais vraagt hoever hij wil
dat zij zich uitkleedt. Uit de blik die Nadine Servais toewerpt is te merken dat hij nog niet van haar af is.
Er volgt een adembenemende scène waarin de twee elkaars
nieren proeven, zoals het nogal
onsmakelijke spreekwoord zegt. Servais gaat naar zijn verwilderde vriend
Raymond Lapade, wiens vrouw Luce vaak bij Servais in bed ligt, om hulp. Die
vraagt hem hoeveel hij van de actrice houdt. De liefde gaat dan wel niet door
de maag maar is wel uit te drukken in geld.
Vervolgens brengt Servais haar, tegen de nodige contanten
die hij van Mazelli leent, in contact met een theatergroep die Richard III op het toneel gaat brengen.
Hij beveelt haar aan bij de regisseur en acteur Karl Heinz Zimmer (Klaus
Kinski), maar wil niet dat Nadine te horen krijgt dat hij daar een rol in
gespeeld heeft. Hij geniet ervan in het geheim naar haar te kijken terwijl ze
als Lady Ann meedoet met de repetities, waarbij de regisseur hen oproept alles
uit zichzelf te halen en zich niet te richten op de wensen van het publiek.
Servais die ook ingeschakeld wordt om zijn vrouw tot steun
te zijn in het toneelstuk, luistert op een dag een intieme conversatie af
tussen Servais en Nadine in de kleedkamer en schminckt intussen zijn gezicht
als een treurige clown. Daarmee overvalt hij het verlangende stel. Servais
vreest al dat het allemaal verkeerd zal aflopen. Zijn angst wordt al bewaarheid
door de dood van Lapade die zichzelf dood drinkt en de negatieve recensie die
het toneelstuk in Le Figaro krijgt, waarop Kinski vertrekt om elders Vladimir
te spelen in Godot van Beckett. Daar
blijft het niet bij. Ook Jacques legt het loodje vanwege de minachting die hij
altijd bij Nadine gevoeld heeft. Servais wordt genadeloos in elkaar geslagen
door handlangers van Mazelli die vindt dat hij teveel praatjes heeft gekregen
en wordt getroost door Nadine, waarmee we terug zijn bij het begin.
Het verhaal is gebaseerd op de roman La nuit américaine (1972) van Christopher Frank. Frank was niet
alleen schrijver maar regisseerde ook L’
année des méduses (1984).
Hier de trailer van L’important c’est aimer, die begint met de allereerste scène waarin
Servais foto’s van Nadine maakt terwijl ze in een flutfilm speelt, hier
mijn bespreking van L’ année des méduses,
hier die van Mother and child.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten