Weinig betekenende liefdesavonturen in een kuuroord
De filmcarrière van Romy Schneider ontwikkelde zich
langzaamaan in meer serieuze richting. In Un
amour de pluie (1973) lijkt ze haar Sissi imago, die ze in de jaren vijftig
had, nog niet geheel ontgroeid te zijn. Haar invulling van de rol van de
Parijse Elisabeth die met haar veertienjarige dochter Cécile (Bénédicte Bucher)
naar een Frans kuuroord in de Jura gaat, waar ze de nodige amoureuze avonturen
beleven, blijft erg aan de oppervlakte.
We horen bij aankomst in het Grand Hotel dat Elisabeth en
Cécile al vaker in Vittel zijn geweest. Cheffin Edith ontvangt hen met alle
egards, playboy Giovanni wacht zijn kans af en de oudere receptionist probeert
meteen de aandacht van Elisabeth te krijgen door vragen te stellen over de
juiste schrijfwijze van haar achternaam Délerue. Deze laatste, die uit Marokko
afkomstig is en wel houdt van een slok alcohol, is de enige dwarse noot in een
verder zoete film waarin Elisabeth en Giovanni om elkaar heen dansen en Cécile
zich laat verleiden door de innemende Georges die in de keuken van het hotel
werkt.
Het is grappig te zien dat men in het kuuroord rondloopt met
glazen bronwater en dat men die kan halen bij een waterpunt in het hotel. Daar
vindt de eerste woordenwisseling plaats tussen Giovanni en Elisabeth. De
laatste vraagt hem naar zijn naam als hij naast haar is gaan staan om een glas
water aan te nemen. Hij moet echter niet denken dat een vrouw meteen in een man
geïnteresseerd is als zij hem naar zijn naam vraagt. Giovanni is overigens net
zo koppig als Elisabeth waardoor het lang duurt voordat ze elkaar voor het
eerst kussen. Dat is op een vliegveldje in het gras met de koplampen van de
auto van Giovanni op hen gericht, zoals Elisabeth graag wil.
Cécile is heel wat minder berekenend. Ze stapt graag af op
Georges die door middel van een briefje zijn liefde aan haar bekent. Hij is
heel wat romantischer dan zijn oudere broer die vriendinnen vooral voor de seks
heeft en zelfs Georges in bed uitnodigt om met hem en Marie Thérèse mee te
doen. De uitkomsten van de vakantieliefdes zijn echter gelijk. Ze leiden toch
romantische uitstapjes in de omgeving, Elisabeth met de fiets of in de
sportauto van Giovanni, Cécile achterop de brommer van Georges. De film
ontaardt daarmee te veel in een vakantiefolder. De beloofde reflectie tussen
moeder en dochter over hun liefdeservaringen komt niet veel verder dan de vraag
van Cécile of haar moeder veel minnaars heeft gehad, waarop Elisabeth geen
antwoord wil geven. Zelf heeft Cécile nog weinig ervaring met de liefde. Ze
zegt tegen Georges dat ze ermee wil beginnen als ze vijftien is en dat is al
over twee dagen, maar de verwachtingen van de jongen worden zwaar de grond in
geboord als blijkt dat Elisabeth dan naar huis wil.
Op het eind drinken de vrouwen nog een glaasje met Edith die
nooit te beroerd is om een fles te openen. Giovanni komt er ook bij staan en
krijgt nog een kus van Elisabeth. Ze pakt de rode roos uit het zakje van zijn
colbert en neemt die mee naar haar kamer. Als ze die verlaat, ligt de roos
platgelopen op de grond. Een vakantieliefde is leuk, maar niet meer dan een zomerbui,
zeker voor een vrouw die zichzelf vooral als serieus en verlegen ziet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten