Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 15 september 2016

Filmrecensie: Un amour de pluie (1973), Jean Claude Brialy


Weinig betekenende liefdesavonturen in een kuuroord

De filmcarrière van Romy Schneider ontwikkelde zich langzaamaan in meer serieuze richting. In Un amour de pluie (1973) lijkt ze haar Sissi imago, die ze in de jaren vijftig had, nog niet geheel ontgroeid te zijn. Haar invulling van de rol van de Parijse Elisabeth die met haar veertienjarige dochter Cécile (Bénédicte Bucher) naar een Frans kuuroord in de Jura gaat, waar ze de nodige amoureuze avonturen beleven, blijft erg aan de oppervlakte.

We horen bij aankomst in het Grand Hotel dat Elisabeth en Cécile al vaker in Vittel zijn geweest. Cheffin Edith ontvangt hen met alle egards, playboy Giovanni wacht zijn kans af en de oudere receptionist probeert meteen de aandacht van Elisabeth te krijgen door vragen te stellen over de juiste schrijfwijze van haar achternaam Délerue. Deze laatste, die uit Marokko afkomstig is en wel houdt van een slok alcohol, is de enige dwarse noot in een verder zoete film waarin Elisabeth en Giovanni om elkaar heen dansen en Cécile zich laat verleiden door de innemende Georges die in de keuken van het hotel werkt.

Het is grappig te zien dat men in het kuuroord rondloopt met glazen bronwater en dat men die kan halen bij een waterpunt in het hotel. Daar vindt de eerste woordenwisseling plaats tussen Giovanni en Elisabeth. De laatste vraagt hem naar zijn naam als hij naast haar is gaan staan om een glas water aan te nemen. Hij moet echter niet denken dat een vrouw meteen in een man geïnteresseerd is als zij hem naar zijn naam vraagt. Giovanni is overigens net zo koppig als Elisabeth waardoor het lang duurt voordat ze elkaar voor het eerst kussen. Dat is op een vliegveldje in het gras met de koplampen van de auto van Giovanni op hen gericht, zoals Elisabeth graag wil.

Cécile is heel wat minder berekenend. Ze stapt graag af op Georges die door middel van een briefje zijn liefde aan haar bekent. Hij is heel wat romantischer dan zijn oudere broer die vriendinnen vooral voor de seks heeft en zelfs Georges in bed uitnodigt om met hem en Marie Thérèse mee te doen. De uitkomsten van de vakantieliefdes zijn echter gelijk. Ze leiden toch romantische uitstapjes in de omgeving, Elisabeth met de fiets of in de sportauto van Giovanni, Cécile achterop de brommer van Georges. De film ontaardt daarmee te veel in een vakantiefolder. De beloofde reflectie tussen moeder en dochter over hun liefdeservaringen komt niet veel verder dan de vraag van Cécile of haar moeder veel minnaars heeft gehad, waarop Elisabeth geen antwoord wil geven. Zelf heeft Cécile nog weinig ervaring met de liefde. Ze zegt tegen Georges dat ze ermee wil beginnen als ze vijftien is en dat is al over twee dagen, maar de verwachtingen van de jongen worden zwaar de grond in geboord als blijkt dat Elisabeth dan naar huis wil.

Op het eind drinken de vrouwen nog een glaasje met Edith die nooit te beroerd is om een fles te openen. Giovanni komt er ook bij staan en krijgt nog een kus van Elisabeth. Ze pakt de rode roos uit het zakje van zijn colbert en neemt die mee naar haar kamer. Als ze die verlaat, ligt de roos platgelopen op de grond. Een vakantieliefde is leuk, maar niet meer dan een zomerbui, zeker voor een vrouw die zichzelf vooral als serieus en verlegen ziet.  

Hier de trailer, voor de verandering in het Duits, hier een vijf minuten durend, stil portret van Bénédicte Bucher uit 2009, hier is zij aan het werk in haar atelier.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten