Jonge zwarte vrouw zonder veel toekomstmogelijkheden sluit zich aan
bij vrijgevochten meidengroep.
Met Bande de filles ofwel
Girlhood vervolgt Céline Sciamma de
mooie reeks films die ze inzette met Naissance
des pieuvres (2007) en Tomboy (2011).
In Bande de filles volgt Sciamma de zestienjarige zwarte Marieme (Karidja
Touré) die in een banlieue rond Parijs woont en weinig mogelijkheden in de
toekomst heeft. Een vader in het gezin is afwezig, de moeder werkt als
schoonmaker en is zelden thuis, de oudere broer Djibril regeert over Marieme en
haar twee jongere zusjes Bébé en Mini.
Sciamma begint de film krachtig met beelden van een
footballwedstrijd tussen jonge vrouwen, die verder nooit meer herhaald wordt en
dan ook eerder de strijd symboliseert die tussen de verschillende groepen in de
banlieue gestreden wordt. Na afloop lopen de meiden van het elftal terug naar
huis. Steeds neemt een van hen afscheid waardoor op het laatst alleen Marieme
nog overblijft. Ze ziet erop toe dat de jonge Mini door Bébé naar bed wordt
gebracht, dolt met Bébé die al borstjes begint te krijgen en gamet in de kamer
van Djibril tot ze daar door hem weg wordt gestuurd. Kortom, Marieme is een
toffe meid die worstelt met het leven in een arme buitenwijk.
Dat wordt er niet beter op als ze niet verder mag met haar
school en een beroepsopleiding moet kiezen die weinig perspectief biedt. Al
gauw in de film komt ze in het vaarwater terecht van een drietal vrijgevochten jonge
zwarte vrouwen die Adiatou, Lady en Fily heten en die ervan houden om in het
centrum Parijs de bloemetjes buiten te zetten. Ze gaan ook de confrontatie aan
met andere meidengroepen en troggelen geld af van leeftijdsgenoten waarmee ze
een hotelkamer kunnen huren om daar ze de gestolen jurkjes aan elkaar tonen. Echt
gemeen zijn ze niet en ze hebben veel voor elkaar over. Adiatou, die de leider
van de groep is, geeft Marieme een kettinkje met de naam Vic dat staat voor
Victorie, hetgeen geen verkeerde benaming is omdat Marieme later in een gevecht
met een andere jonge vrouw op school een eerdere nederlaag van Lady wreekt.
Marieme krijgt verkering met Ismaël, de vriend van haar
broer, die daar echter niet van gediend is. Ze mag zelfs niet haar mobieltje
uitzetten en wordt daarover terechtgewezen door Adiatou. Het maakt dat Marieme
steeds meer tussen twee vuren komt te zitten, waardoor ze besluit het huis te
verlaten en haar toevlucht tot iets beters te zoeken. Ze komt in contact met
pooier Abou, die haar erop uit stuurt om incognito drugs te leveren aan tijdens
feestjes. Na een ruzie met Abou die haar tijdens een feestje in zijn eigen huis
vernederend toespreekt, verbreekt ze de banden met hem. Ismaël wil graag met
haar trouwen, maar Marieme heeft helemaal geen zin in een leven dat
voorspelbaar is. Hoe dat echter wel gaat lopen is een vraag die buitengewoon
fraai in beeld wordt gebracht.
Als om de verschillende tijdsintervallen aan te geven zet
Sciamma af en toe het beeld op zwart waarna de kijker vervolgens weer getroffen
wordt door de mooie invalshoeken waarmee Sciamma filmt. Dat blijkt onder ander
als we de meiden uitdagend zien dansen in een moderne wijk die lijkt op La defense of als Marieme met fraaie
rode naaldhakken een trap bestijgt, waarna we het fraaie jurkje en het witte
kapsel in beeld krijgen waarin Marieme zich van haar opdracht als drugskoerier kwijt.
Bande de filles ofwel
Girlhood is een fraaie tegenhanger
van Boyhood uit hetzelfde jaar,
waarin Richard Linklater gedurende twaalf jaar de ontwikkeling van de jongen
Mason uit een Amerikaans gebroken gezin laat zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten