Waanzinnige ideeën over wonen op Mars leiden tot een
vermakelijk boek
Drie jaar geleden was Joris van Casteren al eens op bezoek
in VPRO Boeken. Wim Brands vroeg hem naar aanleiding van zijn boek Het been in de IJssel (2013) waarom hij
dit soort bizarre gebeurtenissen opzoekt. Van Casteren antwoordde dat de
werkelijkheid wat dit betreft meer oplevert dan de verbeelding. Dit gaat ook op
voor zijn nieuwe boek Mensen op Mars.
Zijn eerste indruk van het Nederlandse project Mars One, dat in 2026 de eerste mensen op Mars wil zetten en druk
bezig is met de selectie van de deelnemers, terwijl men in Wageningen al bezig
was om Mars-tomaten te kweken, was er een van waanzinnigheid.
Naar aanleiding van een bericht hierover verdiepte hij zich vanaf
2012 in de voorgeschiedenis. Er waren meer organisaties die met dit soort
plannen rondliepen. Mars was van oudsher als een gevaarlijke planeet gezien.
Dit is al te lezen in het Gilgamesj epos. Mensen zagen vroeger een rode bol in
de hemel die steeds groter werd en weinig goeds kon betekenen. De ellipsvormige
van baan van Mars leidde tot een doorbraak in de natuurwetenschap. Eens in de
twee jaar komt de rode planeet onze kant op, waardoor de reis dan zo’n zeven
maanden duurt.
Van Casteren vertelt met vuur over de kandidaten die voor
een reis in aanmerking zouden komen, waaronder een croupier uit een casino die
de tweede ronde niet haalde.
Mogelijke deelnemers zien, hoewel onbemande vluchten vaak
mislukten, over het algemeen geen praktische bezwaren en hebben een utopische
visie over hun toekomstige bestaan. Van Casteren ziet drama’s gebeuren, ondanks
alle technische vooruitgang. De selectie van een evenredig deel van de
bevolking vormt een probleem en verraadt een kopie van fouten die wij op aarde
maken. Hij vertelt over transgender Melissa uit Hull die de derde ronde niet
gehaald heeft. Zij mag blij zijn want ze zou door de slechte hormoonspiegel
weer langzaam terug in een man veranderen.
Daarnaast is er de vraag welk recht we hebben om naar een
andere planeet te gaan. Van Casteren ziet een vergelijking met de reis van
Columbus die een aantasting betekende voor het leven van de Indianen. De
serieuze wetenschap is ook tegen zo’n project omdat het mogelijk is dat het
leven op aarde afkomstig is van een meteoriet inslag vanuit Mars. Wen zouden
dit in de toekomst kunnen gaan onderzoeken, maar dat kan niet als er al mensen
wonen. Mars One wil echter onder
andere naar Mars om de menselijke soort in stand te houden in geval van een
nieuwe meteorietinslag of een andere kolossale ramp.
Jeroen van Kan, die af en toe inbreekt in de bevlogen monoloog,
zegt dat allerlei ethische overwegingen voor de mens nooit een reden zijn
geweest om af te zien van actie.
Van Casteren zegt dat men inderdaad gaat omdat het kan. De
geest is uit de fles. Men vraagt zich zelfs af of men wapens mee moet nemen en
welke dan.
De uitspraak dat iets mag omdat het kan zie ik tegenwoordig
op muurreclames over digitale telefonie. Het is een teken van de verdomming die
ongetwijfeld ook aan zo’n Mars project ten grondslag ligt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten