Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 2 september 2016

1971 (2015), documentaire van Johanna Hamilton


Inbraak in 1971 bij FBI vormde de opmaat voor de Watergate affaire

In de aankondiging van de documentaire met de platte naam 1971 wordt verweven naar klokkenluider Edward Snowden, WikiLeaks en het Watergate schandaal. Daarvoor was er al een inbraak waarbij geheime FBI documenten in de openbaarheid werden gebracht. De activisten, die zichzelf Burgercomité voor onderzoek van de FBI noemden, en een kantoor van deze, in die tijd machtige, organisatie overvielen, werden nooit gevonden maar vertellen bijna 45 jaar later openhartig over hun actie, die de een opmaat vormde voor Watergate.

Een van de activisten, Keith Forsyth, speelt de inbraak na en daarbij komt weer de herinnering boven aan de noodzaak die hij in die tijd voelde om iets tegen de regering te ondernemen. Het was de tijd van de Vietnam demonstraties en de harde lijn van de regering Nixon daartegen. Na de dramatische gebeurtenissen in 1968 waaronder de dood van Marten Luther King en Robert Kennedy werd het politieke klimaat in de VS hierdoor bepaald.

John en Bonnie Raines waren met hun drie kleine kinderen pas in Philadelphia komen wonen en namen deel aan de protesten tegen de Vietnam oorlog. John had het idee dat hij meer moest doen dan alleen geweldloos demonstreren. De twee doden die in mei 1970 door politiekogels op de universiteit in Jackson, Mississippi vielen, waren voor Keith de druppel die de emmer deden overlopen.

Bill Davidson, een militante universiteitsdocent wiskunde, was de spil van de groep die bij John en Bonnie bijeenkwam. Hij was bezorgd over het toenemend geweld in de verzetsbeweging en de invloed van provocateurs. De groep die uit negen personen bestond, kwam bijeen in het huis van John en Bonnie en stippelde een plan uit om een kantoor van de FBI in een buitenwijk van Philadelphia te overvallen. Bonnie was eerst nogal nijdig dat ze alleen voor het eten moest zorgen, maar ze was wel degene die naar het kantoor ging om, onder voorwendsel van een interview, te zien hoe het daar gesteld was met de alarminstallatie. Keith oefende in de tussentijd in het openen van sloten. John was vooral bang wat er met hun kinderen zou gebeuren als ze opgepakt zouden worden en lichtte daarom zijn broer in.

Ze besloten de avond te kiezen waarop de bokswedstrijd tussen Mohammed Ali en Joe Frazier gehouden werd in Madison Square Garden, 8 maart 1971. Het slot van de zijdeur was moeilijker te forceren dan gedacht. Keith gebruikte een koevoet op het moment dat er op de televisie van de bewaker beneden hem gejuicht werd en duwde zachtjes de archiefkast opzij. De anderen vulden hun koffers met dossiers en reden daarmee naar de plaats die ze afgesproken hadden. Daar sorteerden ze de documenten met handschoentjes aan. John maakte kopieën op zijn werk en stuurde ze naar journaliste Betty Medsger die contact legde met de belangrijkste kranten. De reacties waren enorm. Presidentskandidaat McGovern sprak van een Federaal Bureau van Intimidatie.

J. Edgar Hoover, de baas van de FBI was op zijn zachts gezegd not amused, maar kon de daders niet te pakken krijgen. Men maakte een tekening van Bonnie die onder valse voorwendsels in het kantoor was geweest, maar dat mocht niet baten. In de studentenwijk van Philadelphia stak men op een ludieke manier de draak met de invallen van de FBI waarbij onschuldigen werden opgepakt. John was bang dat men aan de weet zou komen waar de kopieën gemaakt waren, maar dat leidde nooit naar hem toe. Spannend was de ontmoeting met een groepslid dat zich eerder had teruggetrokken en dreigde hen aan te geven omdat ze de staatsveiligheid in gevaar hadden gebracht, hetgeen door John ontzenuwd werd. Het was al met al een hele angstige tijd voor hen.

Bill werd later opgepakt tijdens een actie in Camden in New Jersey, maar het verband met de eerdere inbraak werd nooit gelegd. De actie leidde wel tot onthullingen die later in de Watergate zaak gebruikt werden. Slecht één document over de Cointelpro zaak, die opgezet werd door Hoover om politieke tegenstanders uit te schakelen, vormde de aanleiding tot een stortvloed aan informatie over de tegenwerking van New Left.

Keith stopte met het activisme toen hij kinderen kreeg. Hij maakte zich zorgen over de gezondheid van Bill die in 2103 overleed. De kinderen van John en Bonnie waren verbaasd over de spionageverhalen van hun ouders en moesten er niet aan denken dat ze daarvoor opgepakt zouden worden geweest. John zegt dat de ongecontroleerde macht vrijuit was gegaan als ze geen actie hadden ondernomen.   

Hier de trailer op vimeo, hier meer over de hoofdpersonen, hier mijn bespreking van de film J. Edgar (Clint Eastwood, 2011).

Geen opmerkingen:

Een reactie posten