Bekende hoofdpersonen in nieuwe roman
Peter Terrin heeft een nieuwe roman geschreven waarin de
hoofdpersonen al voorkwamen in twee eerdere romans. In Blanco maakten we kennis met Viktor, een celbioloog die zijn vrouw
verliest bij een ontvoering, schuld heeft aan de dood van zijn zoon en in de
gevangenis belandt waar hij na elf jaar net weer uit ontslagen is. In Post mortem wordt het verhaal verteld
van Renée, die op jonge leeftijd ernstig verlamd raakt. In Yucca worden hun latere levens afwisselend beschreven. Terrin zegt
dat Yucca ook zelfstandig te lezen is. Viktor was hem heel dierbaar. Hij had te
doen met de man die zoveel tragiek in zijn leven kende. In Yucca wilde hij Viktor helemaal opnieuw laten beginnen. Dat blijkt
ook uit het feit dat hij alle tastbare herinneringen aan de gevangenis van zich
af werpt. Ook Renée begint opnieuw. Ze vertelt haar zoontje over haar vroegere
leven. Terrin wilde in Yucca het denken voor blijven door snel te schrijven. De
personen namen hem bij de hand. Dus ook voor hem was het een nieuw begin.
Jeroen van Kan vraagt of het tot een zelfportret heeft
geleid.
Terrin zegt dat het niet bewust zo bedacht is, maar dat Van
Kan dat zo kan noemen. Hij begon niet vanuit thema’s maar met de personen. Post Mortem handelt over het trauma van
Renée vanuit het standpunt van de vader. Dit keer krijgen we het standpunt van
Renée te horen door het verhaal dat aan haar zoontje vertelt. Haar motorische
beperking is minder erg dan haar dwangstoornis. Tellen geeft haar een gevoel van
magische kracht, waarmee ze alles onder controle wil houden. Omdat ze blijft
spelen, wordt ze kunstenares. Terrin zegt dat hij probeerde met deze schets het
ziekteverleden van zijn dochter te verwerken.
Van Kan merkt op de werkelijkheid en fictie hierdoor erg
door elkaar lopen.
Terrin antwoordt dat iedere ouder nadenkt over de toekomst
van zijn of haar kind. Omdat Renée kwetsbaar is, houdt haar toekomst hem nog
meer bezig. Hij heeft geen schroom om haar leven alvast in te vullen. Op dit
moment is Renée een 29 jarige kunstenares met een zoontje, die zich bedreigd
voelt en haar zoontje over haar moeilijke verleden vertelt.
Van Kan waarschuwt voor de dag dat de echte Renée het boek
zal lezen.
Terrin zegt dat dit pas met haar zestiende zal zijn. Dan zal
hij het oordeel van haar horen over zijn weergave van haar toekomst.
Van Kan wil weten waarom Terrin terugkomt op Viktor.
Terrin vroeg zich af hoe het hem na zijn gevangenschap zou
vergaan. De verhalen over de twee hoofdpersonen gaan thematisch over dezelfde onderwerpen.
Die van het loslaten van het verleden en meer op het eigen instinct vertrouwen.
Viktor laat zich meedrijven naar het onbekende en ontmoet een helper die een
wederdienst van hem verlangt, waarbij onduidelijk is wanneer dat moment gekomen
is. Het enige dat hij kan doen is het denken hierover los te laten en zich te
richten op het hoger ofwel instinctief weten. Op het eind van de roman wordt
het moment beschreven, waar Renée met haar getallenmanie bij betrokken is.
Van Kan vraagt of Terrin Viktor hierna nog eens zal
opvoeren.
Terrin heeft bewust een open einde aangehouden. Hij is nog
niet klaar met de man en mist hem nu al. Viktor is dichterbij gekomen. Terrin
heeft compassie met de zoekende man , die via anderen probeert te achterhalen
wie hij is.
Hier
mijn bespreking van Post mortem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten