Vetes zijn er om begraven te worden
Frans Bromet houdt ervan een kijkje in de keuken van anderen
te nemen en schuwt daarbij ook zijn eigen territorium niet. In Welkom thuis onderzoekt hij samen met
zijn dochter Silvia een familievete, die zich vlak na de Tweede Wereldoorlog
afspeelde tussen zijn vader Ben, die meehielp in het verzet, en de vrouw van
zijn broer die in Duitsland aan tyfus overleed. Bromet trekt parallellen met de
vete tussen Palestijnen en Israëliërs en zelfs die met zijn eigen broer, die
volgens zus Carla een klap van de jaloezie heeft meegekregen die in hun joodse
familie nogal sterk was.
Het probleem is dat de vete tussen Annie (zie poster) en zijn vader al zo
lang geleden is dat het moeilijk is de waarheid boven water te krijgen. Zijn
ouders zijn overleden en Annie zit in Israël in een verzorgingstehuis en wil
geen contact met haar neef die ze een antisemiet noemt. Frans houdt echter aan,
zoals we van hem gewend zijn. Buiten het oog van de camera krijgt hij te horen
dat haar een woning in de Lekstraat was toegezegd maar dat de ouders van Frans
daar in trokken. Een ander familielid weet te melden dat Annie boos was dat Ben
de verbandstoffenfabriek aan de Keizersgracht die aan de familie toebehoorde
failliet had laten gaan.
Zelf heeft Bromet niet zoveel met het jodendom. Een eerdere
reis naar Israël leverde echter wel een zeker gevoel van thuiskomen op,
wellicht omdat hij de sfeer herkende die vroeger bij hen thuis hing. Om een
beter beeld te krijgen van de relatie tussen joden en Israël spreekt Bromet met
Nederlanders die eerder naar Israël vertrokken en een jong joods gezin dat op
dat moment de aliya doet, zoals de emigratie genoemd wordt. Ook bezoekt hij de
kleinzoons Jacob en Simon van zijn tante Annie die allebei al langer in Israël
wonen. Jacob woont in betwist gebied op d Westbank maar heeft zelf geen
problemen met de Palestijnen, die zelfs een klus in zijn huis voor hem doen. Hij
is ook van plan om een nieuw huis te gaan bouwen. Het risico dat hij het zal
kwijtraken bij een toekomstig vredesakkoord neemt hij voor lief.
Bromet spreekt ook met filmmaakster Loes Gompes die in Fatsoenlijk land de verzetsstrijders Bob
en Jan portretteerde, die vanuit de verfstoffenfabriek van Bromet werkten. Gompes
onthulde een plaquette op het adres van de fabriek aan Keizersgracht 695 waar
ook de naam van Ben op vermeld staat. Zij heeft meer informatie over de kwestie:
ze weet dat Annie na terugkomst uit Auschwitz de fabriek die inmiddels op naam van
Ben stond, terugvorderde, die vervolgens failliet liet gaan en de schulden
doorgaf aan Ben. Als Frans opnieuw naar haar toe wil om haar met de nieuwe
feiten te confronteren blijkt ze net op 99-jarige leeftijd overleden. De kijker
denkt meteen dat de spanning rond de kwestie haar teveel is geworden, maar daar
horen we niet meer over.
Bromet neemt contact op met een kennis van Annie die vertelt
dat zij uitgesproken en rechtlijnig was in haar opvattingen maar dat ze het
goed met elkaar konden vinden. Zelf ziet ze erop toe dat de vernederende
visitaties, die Palestijnse arbeiders aan de grens met Israël ondergaan,
volgens de regels verlopen. Haar man verricht medische bijstand in bezet gebied
om te laten zien dat er ook nog andere Israëliërs bestaan. Bromet herkent zich
meer in hun standpunten dan in die van de orthodoxe joden al is hun weigering
om dienst te doen hem ook wel weer sympathiek. Kortom, in een notendop schetst
Bromet verschillende kanten van een oud conflict dat volgens velen wel eens uit
de wereld geholpen mag worden.
Volgens Carla, die wat meer compassie met de joden heeft dan
haar broer, komen zij niet uit een familie van ruziezoekers. Aan het eind van de
documentaire blijkt ook nog hun jongere broer overleden, met wie ze al heel
lang geen contact hadden. Frans betreurt het dat hij geen afscheid heeft kunnen
nemen, al weet hij niet of hij dat ook gedaan zou hebben als hij ingelicht was.
In ieder geval vindt hij dat men elkaar niet behoort te ontkennen. Dat heeft de
oude familievete en de politieke vete tussen Israëliërs en Palestijnen hem wel
geleerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten