Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 2 oktober 2014

Parts of a family (2013), documentaire van Diego Guiterrez



Het gevecht van een welgesteld gepensioneerd echtpaar

Diego Guiterrez komt uit een doktersgezin. Hij ging met de camera naar zijn ouders Gonzalo en Gina die later in een villa in een welgestelde buitenwijk van Mexico Stad zijn gaan wonen. Aanleiding voor de documentaire was de autobiografische roman Het gevecht van een gepensioneerde die zijn bijna tachtig jarige vader geschreven had, maar uiteindelijk pakte zijn film toch anders uit.

Diego neemt een Azteekse legende als motto voor zijn film. Die gaat over een dappere krijger en een smoorverliefde prinses. De krijger moest van de vader van de prinses eerst maar eens zijn moed bewijzen in de oorlog. Toen de prinses vernam dat hij in de strijd gesneuveld was, doodde ze zichzelf. De krijger kwam echter terug en pleegde zelfmoord toen zijn geliefde dood bleek. De goden veranderden de twee in vulkanische bergen rond Mexico Stad die nog altijd vurig zijn.    

De documentaire begint met de getraliede ramen van de villa die in het donker aan een gevangenis doen denken. Dat blijkt het huis ook aan het eind van de film voor de ouders, die weinig meer met elkaar hebben of denken te hebben, want wat dat betreft is de menselijke geest moeilijk te doorgronden. Sinds hun huwelijk, ruim vijftig jaar geleden, zijn ze langzaam van elkaar afgedreven. De borstamputatie van Gina lijkt daarin een cruciale rol te hebben gespeeld. Dat ze apart van elkaar slapen zegt genoeg.

Gina was, zoals oude filmbeelden laten zien, een knappe jonge bruid uit een welgestelde familie, die zich inmiddels heeft opgesloten in het huis. Gonzalo, die al wat ouder was toen ze trouwden, vermaakt zich na zijn doktersbestaan met paardrijden, schrijven en lezen. Het is zelfs zo dat hij niet eens de tijd neemt om fatsoenlijk te eten. Binnen een paar minuten is hij alweer vertrokken. Gina voelt zich zwaar in de steek gelaten.

Gonzalo zou voor zijn tachtigste verjaardag graag nog een keer parachute springen. Gina hoort tijdens het ontbijt het idee met scepsis aan. Straks krijgt hij nog angst in de lucht, zegt ze tegen haar zoon. Het interesseert haar verder niet veel. Haar man moet maar doen wat hem goeddunkt.

De ouders worden bijgestaan door huishoudelijke hulp Lore en tuinknecht Chico. Lore vertelt dat ze al vroeg besloot niet te trouwen omdat ze niet wilde dat het, zoals ze bij haar eigen ouders zag, op ruzie zou uitdraaien. Ze vertelt Diego dat ze eerder dit jaar zag dat Gonzalo een bosje bloemen voor Gina had meegenomen uit de kerk waarin ze getrouwd waren, Daaruit zou moeten blijken dat Gonzalo toch nog wel momenten van genegenheid heeft.

Schrijnend is evenwel de scène op het eind waarin ze op het gazon naast het huis staan en antwoord geven op vragen van hun zoon waarom ze het huis zouden verkopen. Hieruit spreekt een gebrek aan overtuiging, aan wederzijdse verbittering, die ook duidelijk wordt in hun staande positie ten opzichte van elkaar.

In Regisseur aan de keukentafel vertelt Diego aan Chris Kijne dat zijn ouders als magneten automatisch van elkaar wegdraaiden als ze te dicht bij elkaar kwamen. Omdat hij weinig momenten had waarin hij hen samen filmde gebruikte hij soms een splitscreen, bijvoorbeeld als ze spraken over de manier waarop ze wilden sterven.

Aan het eind van de documentaire zien we dat Gonzalo inderdaad de parachute sprong maakt. Niet veel later brak hij zijn heup en werd hj in een bejaardenhuis opgenomen, terwijl Gina een flatje in de stad betrok.

Kijne vond de documentaire droevig, maar Diego typeerde die eerder als complex. Hij wilde met deze documentaire ook reflecteren over zijn eigen relatie waarin het mechanisme tussen aantrekken en afstoten ook voorkomt. Hij heeft dat niet van vreemden. Zelf meent hij dat de film de relatie tussen zijn ouders veranderde, maar dat dit ook op een andere manier had gekund. Een kind wil dat die verandering positief is. Als vierjarige jongen was alles nog koek en ei in het gezin terwijl een jaar later de hel losbrak. Diego zou graag willen dat het paradijs terugkwam. Kijne helpt het hem hopen.  

Hier de trailer.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten