Het gevecht van een welgesteld gepensioneerd echtpaar
Diego Guiterrez komt uit een doktersgezin. Hij ging met de camera naar zijn ouders Gonzalo
en Gina die later in een villa in een welgestelde buitenwijk van Mexico Stad zijn gaan wonen.
Aanleiding voor de documentaire was de autobiografische roman Het gevecht van een gepensioneerde die
zijn bijna tachtig jarige vader geschreven had, maar uiteindelijk pakte zijn film
toch anders uit.
Diego neemt een Azteekse legende als motto voor zijn film.
Die gaat over een dappere krijger en een smoorverliefde prinses. De krijger
moest van de vader van de prinses eerst maar eens zijn moed bewijzen in de
oorlog. Toen de prinses vernam dat hij in de strijd gesneuveld was, doodde ze
zichzelf. De krijger kwam echter terug en pleegde zelfmoord toen zijn geliefde
dood bleek. De goden veranderden de twee in vulkanische bergen rond Mexico Stad
die nog altijd vurig zijn.
De documentaire begint met de getraliede ramen van de villa die
in het donker aan een gevangenis doen denken. Dat blijkt het huis ook aan het
eind van de film voor de ouders, die weinig meer met elkaar hebben of denken te
hebben, want wat dat betreft is de menselijke geest moeilijk te doorgronden. Sinds
hun huwelijk, ruim vijftig jaar geleden, zijn ze langzaam van elkaar
afgedreven. De borstamputatie van Gina lijkt daarin een cruciale rol te hebben
gespeeld. Dat ze apart van elkaar slapen zegt genoeg.
Gina was, zoals oude filmbeelden laten zien, een knappe
jonge bruid uit een welgestelde familie, die zich inmiddels heeft opgesloten in
het huis. Gonzalo, die al wat ouder was toen ze trouwden, vermaakt zich na zijn
doktersbestaan met paardrijden, schrijven en lezen. Het is zelfs zo dat hij
niet eens de tijd neemt om fatsoenlijk te eten. Binnen een paar minuten is hij
alweer vertrokken. Gina voelt zich zwaar in de steek gelaten.
Gonzalo zou voor zijn tachtigste verjaardag graag nog een
keer parachute springen. Gina hoort tijdens het ontbijt het idee met scepsis
aan. Straks krijgt hij nog angst in de lucht, zegt ze tegen haar zoon. Het
interesseert haar verder niet veel. Haar man moet maar doen wat hem goeddunkt.
De ouders worden bijgestaan door huishoudelijke hulp Lore en
tuinknecht Chico. Lore vertelt dat ze al vroeg besloot niet te trouwen omdat ze
niet wilde dat het, zoals ze bij haar eigen ouders zag, op ruzie zou
uitdraaien. Ze vertelt Diego dat ze eerder dit jaar zag dat Gonzalo een bosje bloemen
voor Gina had meegenomen uit de kerk waarin ze getrouwd waren, Daaruit zou
moeten blijken dat Gonzalo toch nog wel momenten van genegenheid heeft.
Schrijnend is evenwel de scène op het eind waarin ze op het
gazon naast het huis staan en antwoord geven op vragen van hun zoon waarom ze
het huis zouden verkopen. Hieruit spreekt een gebrek aan overtuiging, aan
wederzijdse verbittering, die ook duidelijk wordt in hun staande positie ten
opzichte van elkaar.
In Regisseur aan de
keukentafel vertelt Diego aan Chris Kijne dat zijn ouders als magneten automatisch
van elkaar wegdraaiden als ze te dicht bij elkaar kwamen. Omdat hij weinig
momenten had waarin hij hen samen filmde gebruikte hij soms een splitscreen,
bijvoorbeeld als ze spraken over de manier waarop ze wilden sterven.
Aan het eind van de documentaire zien we dat Gonzalo
inderdaad de parachute sprong maakt. Niet veel later brak hij zijn heup en werd
hj in een bejaardenhuis opgenomen, terwijl Gina een flatje in de stad betrok.
Kijne vond de documentaire droevig, maar Diego typeerde die
eerder als complex. Hij wilde met deze documentaire ook reflecteren over zijn
eigen relatie waarin het mechanisme tussen aantrekken en afstoten ook voorkomt.
Hij heeft dat niet van vreemden. Zelf meent hij dat de film de relatie tussen
zijn ouders veranderde, maar dat dit ook op een andere manier had gekund. Een
kind wil dat die verandering positief is. Als vierjarige jongen was alles nog
koek en ei in het gezin terwijl een jaar later de hel losbrak. Diego zou graag
willen dat het paradijs terugkwam. Kijne helpt het hem hopen.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten