Nogal particuliere film over een druk bezette filmproducent
Deze tweede film van de jonge regisseuse Mia Hansen Løve gaat over een gelukkig
gezin in Parijs met een drukbezette vader die de baas is van het kleinschalige productiebedrijf
Moon Films, maar moeilijk het hoofd boven water kan houden. Zijn vrouw is alle
telefoontjes die hij voortdurend pleegt wel eens beu. Desondanks is hij een
goede vader voor zijn kinderen.
Grégoire Canvel, zoals dit drukke baasje heet, zit aan het
begin van Le père de mes enfants
inderdaad voortdurend aan de telefoon. In de auto schakelt hij zelfs van het
ene mobieltje naar het andere. Hij komt net van een bank om te praten over de
financiering van zijn nieuwe film Saturnus die in Zweden gedraaid wordt onder
leiding van Stig Janson, een veelbelovende artistieke regisseur. Thuis heeft
hij, ondanks het vele werk, veel aandacht voor zijn jonge dochters Valentine en
Bilie. In het weekend is ook de wat oudere Clérence nog bij hen. Ze past vaak
ook op de jongere dochters.
De vakantietijd nadert. Sylvia verheugt zich op enkele
ontspannen weken in Italië, maar Grégoire zegt dat hij misschien naar Zweden
moet om te praten over de voortgang van Saturnus. Tot opluchting van het gezin kan
hun vader zich toch vrijmaken. Hij legt zijn kinderen in Italië veel uit over
cultuur en dolt met hen in een heetwaterbron. Als hij op een bepaald moment
verdwenen is, gaat Sylvia naar hem op zoek en ziet hem druk bellend in een
hoekje. Ze eist van hem dat hij zijn tijd aan zijn gezin besteedt.
De kijker vraagt zich inmiddels al een tijdje af waar dit
naar toe gaat. Maakt Grégoire misbruik van zijn oudere dochter of zal Sylvia
van hem scheiden? Niets van dat al. Het leven gaat gewoon door, al zit Grégoire
wel met grote schulden. Hij ontvangt een jonge scenarioschrijver, die een
script heeft geschreven met de titel Toevallige
families en vertelt dat hij tegen de wil van zijn vader een filmbedrijf is
gestart en veel vrijheid geniet. De praktijk is echter anders. Grégoire weet
niet meer hoe hij de eindjes aan elkaar moet knopen. Vooral niet omdat Stig
Larson in Zweden een cheque heeft geïnd die pas later mocht worden verzilverd.
Grégoire sluit zich op in zijn kantoor om eens bij te slapen
en vertelt later aan Sylvia van zijn onoverkomelijke financiële problemen maar
zij vindt dat hij een getalenteerd producent is en gewoon moet doorzetten. Ze
is daarom geschokt als blijkt dat hij niet veel later een kogel door zijn hoofd
heeft gejaagd. Er vloeien veel tranen, natuurlijk ook bij zijn dochters, maar
Sylvia vermant zich en neemt de zaken waar. Ze gaat zelfs naar Zweden om
inzicht te krijgen in de levensvatbaarheid van Saturnus.
Clérence hoort inmiddels in een café een gesprek tussen
personen die haar vader gekend hebben en die weten dat hij nog een zoon had.
Clérence duikt in een oude briefwisseling van haar vader met zijn toenmalige
vrouw, waarin inderdaad gesproken wordt over een zoon met een slechte gezondheid
die Moune heet, fonetisch hetzelfde als de naam van het filmbedrijf. Ze gaat
zelfs naar deze vrouw toe en hoort dat haar broer op het platteland woont en
getrouwd is. Ze onderneemt geen actie meer om deze man op te zoeken. De film
gaat als een nachtkaars uit, net als de stroomstoring die optreedt als de
gezinsleden bij elkaar zijn en Sylvia over haar plannen spreekt om naar Italië
te vertrekken. Ze gaan er, nadat het faillissement is uitgesproken, eerst nog
maar eens op vakantie. Clérence huilt achterin de taxi omdat ze geen tijd meer
hebben om langs het kerkhof te gaan. Het lied Que sera sera klinkt op de achtergrond.
Na afloop las ik dat Mia Hansen Løve zelf als regisseuse in een vergelijkbare situatie
belandde als Stig Janson. Ze maakte deze film als eerbetoon aan haar producent,
die een eind aan zijn leven maakte. Voor de onwetende kijker is deze hommage
echter wel erg veel van het goede. Het geeft een aardig beeld van de zorgen van
een onafhankelijk filmproducent, maar is te particulier, zou ik willen vaststellen.
Hier
de Engelstalige trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten