Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 2 oktober 2014

Filmrecensie: Le père de mes enfants (2009), Mia Hansen Løve



Nogal particuliere film over een druk bezette filmproducent

Deze tweede film van de jonge regisseuse Mia Hansen Løve gaat over een gelukkig gezin in Parijs met een drukbezette vader die de baas is van het kleinschalige productiebedrijf Moon Films, maar moeilijk het hoofd boven water kan houden. Zijn vrouw is alle telefoontjes die hij voortdurend pleegt wel eens beu. Desondanks is hij een goede vader voor zijn kinderen.

Grégoire Canvel, zoals dit drukke baasje heet, zit aan het begin van Le père de mes enfants inderdaad voortdurend aan de telefoon. In de auto schakelt hij zelfs van het ene mobieltje naar het andere. Hij komt net van een bank om te praten over de financiering van zijn nieuwe film Saturnus die in Zweden gedraaid wordt onder leiding van Stig Janson, een veelbelovende artistieke regisseur. Thuis heeft hij, ondanks het vele werk, veel aandacht voor zijn jonge dochters Valentine en Bilie. In het weekend is ook de wat oudere Clérence nog bij hen. Ze past vaak ook op de jongere dochters.

De vakantietijd nadert. Sylvia verheugt zich op enkele ontspannen weken in Italië, maar Grégoire zegt dat hij misschien naar Zweden moet om te praten over de voortgang van Saturnus. Tot opluchting van het gezin kan hun vader zich toch vrijmaken. Hij legt zijn kinderen in Italië veel uit over cultuur en dolt met hen in een heetwaterbron. Als hij op een bepaald moment verdwenen is, gaat Sylvia naar hem op zoek en ziet hem druk bellend in een hoekje. Ze eist van hem dat hij zijn tijd aan zijn gezin besteedt.

De kijker vraagt zich inmiddels al een tijdje af waar dit naar toe gaat. Maakt Grégoire misbruik van zijn oudere dochter of zal Sylvia van hem scheiden? Niets van dat al. Het leven gaat gewoon door, al zit Grégoire wel met grote schulden. Hij ontvangt een jonge scenarioschrijver, die een script heeft geschreven met de titel Toevallige families en vertelt dat hij tegen de wil van zijn vader een filmbedrijf is gestart en veel vrijheid geniet. De praktijk is echter anders. Grégoire weet niet meer hoe hij de eindjes aan elkaar moet knopen. Vooral niet omdat Stig Larson in Zweden een cheque heeft geïnd die pas later mocht worden verzilverd.

Grégoire sluit zich op in zijn kantoor om eens bij te slapen en vertelt later aan Sylvia van zijn onoverkomelijke financiële problemen maar zij vindt dat hij een getalenteerd producent is en gewoon moet doorzetten. Ze is daarom geschokt als blijkt dat hij niet veel later een kogel door zijn hoofd heeft gejaagd. Er vloeien veel tranen, natuurlijk ook bij zijn dochters, maar Sylvia vermant zich en neemt de zaken waar. Ze gaat zelfs naar Zweden om inzicht te krijgen in de levensvatbaarheid van Saturnus.

Clérence hoort inmiddels in een café een gesprek tussen personen die haar vader gekend hebben en die weten dat hij nog een zoon had. Clérence duikt in een oude briefwisseling van haar vader met zijn toenmalige vrouw, waarin inderdaad gesproken wordt over een zoon met een slechte gezondheid die Moune heet, fonetisch hetzelfde als de naam van het filmbedrijf. Ze gaat zelfs naar deze vrouw toe en hoort dat haar broer op het platteland woont en getrouwd is. Ze onderneemt geen actie meer om deze man op te zoeken. De film gaat als een nachtkaars uit, net als de stroomstoring die optreedt als de gezinsleden bij elkaar zijn en Sylvia over haar plannen spreekt om naar Italië te vertrekken. Ze gaan er, nadat het faillissement is uitgesproken, eerst nog maar eens op vakantie. Clérence huilt achterin de taxi omdat ze geen tijd meer hebben om langs het kerkhof te gaan. Het lied Que sera sera klinkt op de achtergrond.    

Na afloop las ik dat Mia Hansen Løve zelf als regisseuse in een vergelijkbare situatie belandde als Stig Janson. Ze maakte deze film als eerbetoon aan haar producent, die een eind aan zijn leven maakte. Voor de onwetende kijker is deze hommage echter wel erg veel van het goede. Het geeft een aardig beeld van de zorgen van een onafhankelijk filmproducent, maar is te particulier, zou ik willen vaststellen.

Hier de Engelstalige trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten