Adembenemend zicht op ontluisterende ziekte
De documentaire Zolang
ik leef begint met iemand die ademt achter een gordijn. Het klinkt
benauwend en blikt vooruit op een uitspraak van de 33-jarige Schot Neil Platt
die lijdt aan ALS. Op het eind vertrekt hij naar een hospice en trekt het
gordijn ook werkelijk dicht.
Het volgende beeld is hilarisch. Neil belt naar het
telefoonbedrijf om zijn abonnement op te zeggen en krijgt een keuzemenu. Hoewel
hij er duidelijk bij zegt dat hij gaat sterven, reageert men aan de andere kant
met lucratieve aanbiedingen. Zelfs voor drie maanden extra. Als dat zou kunnen,
zegt Neil, dan bent u tot meer in staat dan mijn doktoren.
In de documentaire wisselen verdriet en vrolijkheid elkaar
af. We zien oude filmbeelden van Neil tijdens vakanties in Schotland en op de
motor. Deze levensgenieter zit inmiddels in een speciale leren stoel met een
zuurstofsnor onder zijn neus. Hij kijkt vaak naar buiten door het raam. Zijn
armen en benen werken niet meer en ook zijn adem gaat niet meer vanzelf. Hij
vreest het moment dat hij niet meer kan praten. Dan wil hij er, om zijn gezin
te ontzien, een eind aan maken. Met zijn zintuigen is niets mis. Het is vooral
vervelend als hij jeuk heeft.
Hij houdt vanaf het moment dat hij hoorde dat hij aan ALS
leed op Wordpress een blog bij, inmiddels via spraakherkenning, hetgeen soms
behoorlijk frustrerend is. Hij wil zijn administratie tijdig op orde hebben.
Het is een vreemd idee zijn begrafenis te regelen en alvast een doodskist uit
te zoeken. Zijn vrouw Louise heeft een klok op het plafond geprojecteerd omdat
hij zijn arm niet meer kan opheffen. Zij helpt hem met het honderdste blog. Time
passes very quickly, schrijft hij.
Het begon ermee dat zijn voet sleepte. Hij dacht dat hij
nieuwe schoenen moest, maar het werd een wandelstok. Toen zijn armen niet meer
werkten moest hij stoppen met zijn werk als architect. Zijn vader, een sociale,
goedlachse man die hem vormde, overleed aan ALS in 1996 toen hij 51 jaar oud
was. De moeder van Neil had niet verwacht dat ze haar zoon zo snel ook zou verliezen.
De innemende en begaafde Neil studeerde aan de Edinburgh College
of Arts en leerde daar in 1993 Louise kennen. Hij verloor haar uit het zicht.
Het duurde tien jaar voor hij haar in Portugal ten huwelijk vroeg. De periode daarna
was de beste uit zijn leven, een droomtijd, die nog mooier wordt met de
geboorte van zijn zoon Oscar. De dreumes toont het voor zijn leeftijdsgroep
kenmerkende grappige gedrag. Dat maakt het extra treurig dat Neils tijd voorbij
is. De bar gaat sluiten, dames en heren. Hij wil nog graag een brief schrijven
aan zijn zoon. Hij weet dat hij hem geen advies kan geven, maar raadt hem aan
om een muziekinstrument te gaan bespelen. Hij heeft ook een herinneringskist
bedacht met zijn persoonlijke bezittingen.
Het is vertederend te zien hoe hij fish and chips gevoerd
wordt door Louise, terwijl ze naar de X factor op televisie kijken. Louise zegt
met een trillende stem dat ze het volhoudt omdat ze Neil zo dapper vindt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten