Vrouwelijke arts is een raadsel voor haar echtgenoot
De film van Nanouk Leopold met de intrigerende titel Brownian movement, een term uit de
natuurkunde, is behoorlijk internationaal getint. Dat wordt meteen al duidelijk
als de hoofdpersoon onder de naam Charlotte Gundrun von Ribeck uit Berlijn in Brussel
een appartement huurt. Wat ze daarmee precies op het oog heeft blijft nog in
raadselen gehuld. Charlotte, die in werkelijkheid Chantal heet, zit in een kimono
rechtop op de achterkant van het bed, gaat liggen, peinst. Nanouk Leopold legt
weinig uit, toont in lange stilstaande shots het gezicht van de
hoofdrolspeelster in scènes die abrupt afbreken.
De volgende ochtend neemt ze een douche en gaat ze naar het
zwembad. Haar zoontje Benjamin heeft daar les. Later leest ze hem voor in het
Engels. Haar man Max werkt voor een internationaal bouwbedrijf. Hun huwelijk is
harmonieus en de seks bevredigend.
Brownian movement
bestaat uit drie delen die met lange shots van interieurs beginnen. In het
eerste deel is dat een shot van het huurappartement, in het tweede de werkruimte
van de psychiater die Chantal bezoekt, in het laatste deel de inrichting van de
grote kamer van het huis waarin het gezin van Chantal in het buitenland
verblijft.
Chantal is als arts werkzaam in het laboratorium van een
ziekenhuis. Daar komen regelmatig mannen om gegevens in te leveren die
onderzocht worden. De aard van het onderzoek werd me niet duidelijk, maar daar
gaat het ook niet om. Chantal neemt de mannen die ze onderzoekt mee naar het
appartement om door hen seksueel bevredigd te worden, op een stoel, in bed of
op een hoogpolig wit tapijt (zie foto). Aan het het eerste deel ontmoet ze een van haar seksgenoten
in een bouwproject van haar man. Ze reageert hysterisch, valt flauw en wordt
opgenomen in een ziekenhuis.
In het tweede deel is ze bij een vrouwelijke psychiater, die
haar ondervraagt, terwijl Max erbij is. Chantal zegt dat Max een goede minnaar
is, dat ze van hem houdt en dat ze, om het nog niet erger te maken, niet wil
zeggen wat haar aantrekt in al die andere mannen. Max oogt verslagen. De
psychiater blijkt te zijn ingeschakeld door het medisch tuchtcollege. Dat spreekt
later uit dat Chantal vanwege onvoldoende inzicht in het eigen functioneren en
een onderontwikkeld geweten geschorst blijft.
In het derde deel is het gezin in het buitenland vanwege een
bouwproject waarbij Max betrokken is. Een islamitisch land, dat Pakistan zou
kunnen zijn. Ze hebben een nanny die Shanti heet. Chantal heeft een tweeling
gekregen. De liefde tussen Max en haar is bekoeld. Chantal vlucht af en toe
naar de bouwplaats. Max achtervolgt haar en ziet dat ze daar in een hoekje zit.
Ze doet haar best de verstandhouding met Max weer te verbeteren, maar blijft een raadsel voor de man en de kijker.
Over de achtergrond van Chantal horen we niets. Alles speelt
zich af in een kwetsbaar heden. Brownian
movement is bijna toneel door de sobere entourage en de lange op Chantal
gerichte shots, die zich regelmatig bloot geeft. Op lichamelijk gebied dan wel,
zoals in het huidcontact met een zwaarbehaarde slapende man. De minimal music die
af en toe de stilte doorbreekt, versterkt de traagheid. Af en toe dreigt de
film daarin te ontsporen, cult te worden met schijnbaar interessante beelden,
maar Nanouk Lepold weet toch de zaak op de rails te houden.
Hier
de trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten