Mooi gestileerd familiedrama
Brownian movement (2010)
die ik gister besprak, maakte me nieuwsgierig naar de vorige film van Nanouk Leopold, Wolfsbergen. Die begint vergelijkbaar
met een lang shot, dit keer niet van een interieur, maar van een dood bos,
waarin de lichtval verandert. In The
making of zegt Nanouk Leopold dat dat bos, waarin afwisselend zonneschijn
en bewolking elkaar afwisselen, symbool staat voor de film. Architectuur is een
belangrijk element in de films zegt Tamar van den Dop, die de rol van Sabine
speelt. Het nieuwe betonnen huis van de tandarts heeft een heel andere sfeer dan
het landhuis van Konraad in een bosachtige omgeving die aan de Hoge Veluwe doet
denken.
Wolfsbergen is een
familiedrama, gemaakt ter afwisseling van het portret van drie dertigers in Iles flottantes. Net als in Brownian movement wordt er weer een woning
betrokken. Dit maal geen huurappartement in de stad door een vrouwelijke arts
die daar privé mannen ontvangt, maar een seniorenflat in het bos voor de oude Konraad, althans dat is de wens van zijn dochter Maria. Ze schrikt evenwel van
de brief die ze later van hem ontvangt met de mededeling dat hij er liever een
eind aan maakt en zich verenigt met zijn overleden vrouw Lara.
Zoals gezegd is Wolfsbergen
een familiedrama met conflicten tussen en binnen verschillende generaties. Maria
is getrouwd met tandarts Ernst, maar duldt hem niet in haar nabijheid. Hun
dochter Eva, een sensitieve violiste, heeft een mislukte relatie achter de rug
en is bezig zelf een nieuwe woning te maken. Ze wil niet dat haar vader
financieel bijdraagt, maar ze speelt wel een partijtje sqash met hem.
De andere dochter van Konraad, Sabine, is niet erg gelukkig getrouwd
met Onno. Hun twee dochters lijden daaronder. De oudste, Haas, gooit voorwerpen
van de ontbijttafel om aan de ruzies een eind te maken. Sabine heeft nog altijd
contact met haar ex-man, een alcoholist. Als Onno een relatie begint met Eva, vlucht
ze naar haar ex.
Ernst besluit een kijkje te nemen bij de oude Konraad, die in
een fraai landhuis in een bos woont. Hij treft de man tussen de rommel, maar
dat lijkt de oude man niet te deren. Ook niet dat zijn stereo-installatie af en toe
hapert. Hij ontspant met de morfine die nog van zijn vrouw Lara was. Terwijl Maria
en Sabine de seniorenflat inrichten, is Konraad al aan het versterven.
Wolfsbergen kent
weinig dialoog en bestaat uit korte scènes, die vaak abrupt worden afgebroken
door lange cesuren. Het thema is niet opzienbarend en af en toe neigt het weer
naar cult, zoals wanneer Haas de haren van haar overleden opa kamt of zoals Sabine
nogal kunstmatig reageert als ze hoort dat haar man en nichtje een relatie
hebben, maar de uitgebeende manier waarop het verhaal gebracht wordt is zeer de
moeite waard. Een verademing met veel Nederlandse films die maar doorratelen en
geen aandacht aan vorm besteden.
Ik had nog wel verwacht dat Eva na de dood van Konraad de
brief vindt dat ze nooit ontving, stampij zou maken, maar zover kwam het niet.
Opeens was het afgelopen.
Hier
de trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten