One more
time in the ghetto.
Pigeon English gaat over de tienjarige Harry uit
Ghana die met zijn moeder en zijn zus naar Engeland is gekomen. De wijk Marsh
Farm in Luton met zijn woontorens staat model voor de biotoop waar Harry woont.
De kapotte ramen symboliseren volgens Stephen Kelman de toestand van het
innerlijk van de inwoners van de wijk: ook zij zijn kapot.
De documentaire begint en wordt afgewisseld met allochtone
schoolkinderen uit de wijk die in de klas voorlezen uit Pigeon English en ook
aan Wim Brands vertellen over hun ouders.
Kelman is er zelf geboren en woonde er 34 jaar. Hij is geen immigrant maar kijkt
wel met de ogen van een nieuwkomer. De titel verwijst naar verbasterd Engels
als naar de duif die Harry als zijn helper en aanspreekpunt beschouwt. In het
begin van het boek is hij getuige van een moord op een jongen. Harry probeert
de zaak op te lossen. De moord op de tienjarige Nigeriaan Damiola stond daar
model voor.
Kelman werd geïntrigeerd door de moord. ‘Moral and emotional
decay leidden tot de moord,’ kopte een krant. Hij wist eerder niet waarover hij
moest schrijven. Hij wilde liever zijn ogen sluiten voor de toestand in de
wijk, waarin kinderen zonder supervisie stalen, terroriseerden en
vandaliseerden. Waar komt het gebrek aan medeleven vandaan? vroeg Kelman zich
af. Een immigrant vraagt zich af waar hij terecht is gekomen.
James Ato is zo’n immigrant. De Ghanees had het zwaar als
student. De overgang was groot. Hij vraagt zich af of zijn leven verbeterd is
met zijn komst naar Engeland. Hij spreekt van een onzichtbaar plafond waar niet
doorheen te breken is. Hij toont Ghanese voorwerpen in zijn flat. Hij wil zijn
culturele achtergrond bewaren.
Samen met Wim Brands stapt Kelman in de lift die vernieuwd
is. Hij zegt dat de woontorens vroeger grauw waren, maar dat ze een kleurtje
gekregen hebben. Kelman vindt het wonderlijk dat hij een jaar na het boek met
een cameraploeg in de wijk is. Hij kijkt uit het raam van de woontoren. Harry
schatte vandaar hoe hij naar school en terug zou kunnen komen zonder door
bendes overvallen te worden. Kelman kent het gevoel te willen vluchten uit de
deprimerende wereld. Achter de bomen wachtte de wijde wereld. De wijk is een
vierkant, een getto, waar geen ontsnappen mogelijk is. Kelman weet van mensen
die uit wanhoop van het dak gesprongen zijn.
De Ghanese Maria Lovell is vanaf haar zestiende in Engeland
en zegt dat ze geen vrijheid ervaart. Haar zoons willen niet dat over hun
afkomst spreekt als vriendjes bij hen op bezoek zijn. Ze schamen zich voor hun
achtergrond. De huizen zijn goedkoper dan elders, daarom komen veel mensen hier
in Marsh Farm terecht, maar eruit komen ze niet meer.
Tijdens het schrijven hoorde ik steeds One more time van The
Clash op de achtergrond.
Hier
mijn (Engelse) recensie van Pigeon English op dit blog op 21 juni 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten