De toon wordt gezet door romantische muziek terwijl er een
trein arriveert. We zijn in St. Clouds, Maine, waar zich een weeshuis bevindt
waar men, zoals de voice-over van dokter Larch (Michael Caine) ons vertelt,
kinderen kan brengen en halen. Met de kinderen die gebracht worden bedoelt hij
behalve de kinderen die niet mee terug gaan met de moeder ook de foetussen die
hij aborteert. Zijn assistent Holmer Wells (Toby Maguire) brengt de menselijke
resten in een emmertje naar de verbrandingsoven achterin de tuin.
Holmer is ook een wees, die verschillende keren is opgehaald
door pleegouders, maar steeds weer werd teruggebracht, de eerste keer omdat hij
niet huilde, de tweede keer omdat hij alleen maar huilde. Dokter Larch zag dat
hij en bijzondere jongen was en onderwees hem in de beginselen van de
gynaecologie. In 1943 is Holmer al wat ouder is, leest hij de weeshuiskinderen
voor het slapen gaan voor en doet hij zelf ook bevallingen.
Het doet ook het intake gesprek met de jonge vliegenier
Wally en met Candy, die een paar maanden over tijd is. Als Candy na de
behandeling weer reisvaardig is, besluit Holmer met hen mee te gaan. Hij hoort
terwijl ze met de auto door de prachtige Indian summer rijden, dat de moeder
van Candy een appelboomgaard heeft en dat hij daarin zou kunnen werken.
Positief ingesteld als hij is doet hij zijn best tussen de seizoensarbeiders
die onder leiding van mr. Rose de appels plukken en cider maken.
Als Wally’s verlof voorbij is, begint Candy die er niet
tegen kan om alleen te zien, een vriendschap met de wat naïeve Holmer. Ze neemt
hem mee naar een drive-in bioscoop waarin het de bedoeling is in de auto vooral
dicht bij elkaar te kruipen. Haar verleidingspogingen lopen natuurlijk uit op
een vrijpartij. Het is echter niet Candy die opnieuw zwanger wordt maar Rose,
de dochter van mr. Rose, nota bene door haar eigen vader. Holmer staat voor de
verantwoordelijke taak om bij haar een abortus uit te voeren, waarna er nog een
spannende ontknoping volgt.
De film kan gezien worden als een protest tegen illegale
abortus praktijken, maar zal schokkend zijn geweest voor veel puriteinse
Amerikanen. Toch brengt dokter Larch het als liefde voor het menselijk leven.
Hij houdt van de kinderen, groet hen elke avond voor het slapen gaan met de
uitspraak: Goodnight, princes of Wales, kings of New England.
Ook voor Holmer is hij een goede vader geweest. Pas later
hoort Holmer dat zijn vermeende hartafwijking door Larch gefingeerd was om te
voorkomen dat hij in de oorlog zou moeten dienen. De enige zwakte van Larch is
dat hij graag ether snuift.
Het is stuitend te zien dat er echtparen langskomen om de
kinderen uit te zoeken. Allemaal trekken ze daarbij hun liefste gezicht. Dat
zal wel de wat zwarte, groteske, soms absurde humor van John Irving zijn, die
ook in Garp en Hotel New Hampshire te zien was.
Tenslotte de titel: in de barak waar de seizoensarbeiders
gehuisvest zijn, hangt een lijst met regels, zoals niet roken in bed. Holmer
leest die bij aankomst voor, maar krijgt te horen dat men zich daar niet aan
houdt, dat ze hun eigen regels hebben. Als een van de werkers eens zijn peuk in
het vat met cider werpt, wordt Mr. Rose erg boos en ontstaat er een gevecht met
een mes. Tegelijk maakt Mr. Rose zijn eigen dochter zwanger. Wellicht wil
Irving met die regels het publiek laten nadenken over de waarde en het gewicht
van de regels die zij zelf in de maatschappij hanteren. In die opzet is hij dan
wel geslaagd.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten