Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 25 mei 2012

Filmrecensie: The Cider House Rules (1999), Lasse Hallström


Ondervraging over maatschappelijke regels.

De toon wordt gezet door romantische muziek terwijl er een trein arriveert. We zijn in St. Clouds, Maine, waar zich een weeshuis bevindt waar men, zoals de voice-over van dokter Larch (Michael Caine) ons vertelt, kinderen kan brengen en halen. Met de kinderen die gebracht worden bedoelt hij behalve de kinderen die niet mee terug gaan met de moeder ook de foetussen die hij aborteert. Zijn assistent Holmer Wells (Toby Maguire) brengt de menselijke resten in een emmertje naar de verbrandingsoven achterin de tuin.

Holmer is ook een wees, die verschillende keren is opgehaald door pleegouders, maar steeds weer werd teruggebracht, de eerste keer omdat hij niet huilde, de tweede keer omdat hij alleen maar huilde. Dokter Larch zag dat hij en bijzondere jongen was en onderwees hem in de beginselen van de gynaecologie. In 1943 is Holmer al wat ouder is, leest hij de weeshuiskinderen voor het slapen gaan voor en doet hij zelf ook bevallingen.

Het doet ook het intake gesprek met de jonge vliegenier Wally en met Candy, die een paar maanden over tijd is. Als Candy na de behandeling weer reisvaardig is, besluit Holmer met hen mee te gaan. Hij hoort terwijl ze met de auto door de prachtige Indian summer rijden, dat de moeder van Candy een appelboomgaard heeft en dat hij daarin zou kunnen werken. Positief ingesteld als hij is doet hij zijn best tussen de seizoensarbeiders die onder leiding van mr. Rose de appels plukken en cider maken.

Als Wally’s verlof voorbij is, begint Candy die er niet tegen kan om alleen te zien, een vriendschap met de wat naïeve Holmer. Ze neemt hem mee naar een drive-in bioscoop waarin het de bedoeling is in de auto vooral dicht bij elkaar te kruipen. Haar verleidingspogingen lopen natuurlijk uit op een vrijpartij. Het is echter niet Candy die opnieuw zwanger wordt maar Rose, de dochter van mr. Rose, nota bene door haar eigen vader. Holmer staat voor de verantwoordelijke taak om bij haar een abortus uit te voeren, waarna er nog een spannende ontknoping volgt.  

De film kan gezien worden als een protest tegen illegale abortus praktijken, maar zal schokkend zijn geweest voor veel puriteinse Amerikanen. Toch brengt dokter Larch het als liefde voor het menselijk leven. Hij houdt van de kinderen, groet hen elke avond voor het slapen gaan met de uitspraak: Goodnight, princes of Wales, kings of New England.
Ook voor Holmer is hij een goede vader geweest. Pas later hoort Holmer dat zijn vermeende hartafwijking door Larch gefingeerd was om te voorkomen dat hij in de oorlog zou moeten dienen. De enige zwakte van Larch is dat hij graag ether snuift.

Het is stuitend te zien dat er echtparen langskomen om de kinderen uit te zoeken. Allemaal trekken ze daarbij hun liefste gezicht. Dat zal wel de wat zwarte, groteske, soms absurde humor van John Irving zijn, die ook in Garp en Hotel New Hampshire te zien was.

Tenslotte de titel: in de barak waar de seizoensarbeiders gehuisvest zijn, hangt een lijst met regels, zoals niet roken in bed. Holmer leest die bij aankomst voor, maar krijgt te horen dat men zich daar niet aan houdt, dat ze hun eigen regels hebben. Als een van de werkers eens zijn peuk in het vat met cider werpt, wordt Mr. Rose erg boos en ontstaat er een gevecht met een mes. Tegelijk maakt Mr. Rose zijn eigen dochter zwanger. Wellicht wil Irving met die regels het publiek laten nadenken over de waarde en het gewicht van de regels die zij zelf in de maatschappij hanteren. In die opzet is hij dan wel geslaagd.

Hier de trailer. 




Geen opmerkingen:

Een reactie posten