Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 21 mei 2012

Maurits Groen over maatschappelijke verandering, Teylers museum, 20 mei 2012


In de serie Mag het ergens over gaan, later uitgezonden op Radio Haarlem 105, ondervraagt Ziggy Klazes een aantal personen over hun kijk op onze wankelende wereld. In de sfeervolle ambiance van de gehoorzaal van het Teylers Museum waar eeuwen geleden al door wetenschappers werd nagedacht over de wereld. Vorige week verrichtte financieel specialist Willem Middelkoop de aftrap, deze zondag kreeg milieu deskundige Maurits Groen het estafettestokje van hem aangereikt.

Groen studeerde politicologie en was hoofdredacteur van het tijdschrift van Milieudefensie, voor hij een eigen bureau startte op milieugebied. Twee dagen geleden was hij in Wenen voor een conferentie over democratie en energie. Hij overlegde daar met Bill Clinton over de levering aan Haïti van WakaWaka ledlampjes, die vorig jaar in Haarlem gepresenteerd werden en veiliger en duurzamer zijn dan de kerosinelampjes die men nu gebruikt.

Groen vertelt over de denktank in Wenen, een gelegenheid om zonder de druk van de actuele politiek na te denken over maatschappelijke onderwerpen. Eerder ging het over Oost-Europa. Men achtte het belangrijker de instituties op te bouwen dan er een bak geld in te storten.

Klazes vraagt hoe de economische crisis de milieu crisis beïnvloedt.
Groen gelooft niet in economische groei. Dat past niet meer in het jasje van onze aarde. Het is moeilijk te zeggen hoe laat het is. Volgens de living planet index van het WNF is de ruimte ieder jaar eerder op. De economische boom in Azië maakt duidelijk dat er iets moet gebeuren.

Hoe krijg je de burgers zover dat ze dit inzien?
Groen meent dat educatie en theater op de basisschool een belangrijk element is. Het onderwijs zou ingericht moeten worden naar ecologische uitgangspunten. Economische ontwikkeling is wel mogelijk. Denk aan de exploitatie van natuurlijke hulpbronnen als zon, wind, water. Dat vereist wel een andere manier van denken. Dick Benschop, directeur van Shell, zou ontslagen worden als hij daarop zou inzetten. Wellicht kan hij door zijn kinderen aangesproken worden, beaamt Groen op een suggestie van Klazes. Volgens Paul Gilding die ik gister op dit blog introduceerde, zou er later wel eens een soort Neurenberg proces gehouden kunnen worden tegen personen die ingingen tegen de roep van de aarde om duurzaamheid.

De mensheid worstelt met verandering. Groen ziet de Europese Unie als een monument van menselijke beschaving. 500 miljoen Europeanen lossen hun problemen vreedzaam op. Het is van belang dat men het gemeenschappelijk belang ziet.

Klazes hamert op de vertaalslag naar de burger. Hoe is de relatie met de democratie?
Volgens Groen staat onze democratie soms besluitvaardigheid in de weg. In Amerika dienen de verkiezingen vooral om elkaar zwart te maken, in Europa stagneert de ontwikkeling door machtsblokken die elkaar in evenwicht houden.

Wat is ons richtpunt?
Honderd procent duurzaamheid.

Klazes begint over de alarmisten, zoals Al Gore, Paul Gilding en ook Maurits Groen wel genoemd worden.
Groen heeft het rapport van de club van Rome er nog eens op nageslagen en gezien dat we precies op de lijn zitten die in 1972 werd uitgestippeld. Van het zwartste scenario dan wel. De ecosystemen worden verder ondermijnd. De gevolgen komen later. Er is al berekend dat er over veertig jaar geen vis meer zwemt in de zee, de belangrijkste voedingsbron voor veel mensen in de wereld.

Hoe blijf je positief? vraagt Klazes.
Groen ziet net als Gilding veel mogelijkheden voor een circulaire economie.

Moe van alle woorden en met enige verwondering fiets ik door de stad naar huis. De terrassen zitten vol, koopzondag is in volle gang. De vraag die Klazes verschillende keren stelde, over de kloof tussen de toestand van de aarde en het gedrag van de mens is duidelijk waarneembaar. Kunnen we het af met educatie en informatie, zoals Groen stelde? Hebben zakenlieden alleen maar een bord voor hun kop of is er meer aan de hand? Wat is er nodig om de aarde te redden als de democratie steeds meer een vertoning op televisie wordt en de hardste schreeuwers de meeste stemmen krijgen? Gilding stelt dat ons economisch systeem, dat berust op concurrentie, geen kant op kan en plots zal instorten. Moeten we daar dan op wachten?





 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten