Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 23 mei 2012

Filmrecensie: Bonneville (2006), Christopher Rowley


Drie tantetjes in een slee.

De titel van deze film betreft niet een idyllisch stadje ergens in Frankrijk, maar een langwerpig type auto die in de jaren vijftig en zestig populair was in Amerika, ook wel een convertible genoemd. In die slee, zoals zo’n voertuig ook wel genoemd wordt, zitten drie tantetjes op weg van Pocatello, Idaho naar Santa Barbara, California. Het zijn Arvilla (Jessica Lange) en haar werksters: de knappe blonde getrouwde Carol die in de mormonen is en de rondborstige vrijgezelle Margene. Ooit maakte Arvilla deze reis in omgekeerde richting met Joe, haar geliefde. Hij is echter omgekomen in Borneo, hoewel nooit duidelijk wordt wat hij daar deed.

Het doel van de reis is om de as van Joe voor de afscheidsdienst terug te bezorgen bij de dochter van Joe, Francine Packard, die de boze tegenhangster in deze film speelt. Zo niet dan eist Francine het huis van Arvilla in Pocatello op, zoals in het testament van haar vader staat. Arvilla kan er niet over uit. Joe heeft haar op het hart gedrukt de as uit te strooien. Zij zoekt haar hele huis door op zoek naar een nieuwer testament, dat volgens haar moet bestaan maar ze kan het niet vinden. De werksters halen haar over toch maar voor zichzelf te kiezen: de as terug te bezorgen en het huis te behouden.

Aldus geschiedt in dit lichte drama. De drie vrouwen gaan als een stel giechels met de urn op weg in de open convertible. Ze zwaaien naar iedere man die ze tegenkomen. Een oudere blonde trucker drukt extra op zijn toeter als ze langsrijden. Arvilla had al hoofddoekjes voor haar werksters gekocht en die komen in de wind goed uit. Ze passeren een bevroren zoutmeer. Jolig als ze is rijdt Arvilla het ijs op. Opeens ontsnapt er as uit de urn die door Carol wordt vastgehouden. In de consternatie krijgen ze ook nog een lekke band. Als een stel tuthola’s staan ze bij elkaar. De jonge backpacker Bo redt hen uit de nood. Als dank krijgt hij een lift. Hij is op weg naar het zuiden, naar New Mexico om zijn vader te zoeken. Dat zijn moeder overleden is neemt de tantes helemaal voor hem in. Ze barsten nog net niet in tranen uit. Bo repareert en passant ook nog de geluidsinstallatie in de auto en geeft hen zijn taperecorder, waardoor de dames voorzien zijn van muziek, op het moment dat hij verder lift en zij op zoek gaan naar een motel. Als dank geeft Carol hem haar mormonen bijbel, maar hij heeft er al twee van gekregen van andere liftgevers. 

De film is met een muziekje erbij een echte roadmovie geworden. California, here we come. Natuurlijk komen ze de oudere trucker weer tegen en beleven ze allerlei avonturen. Overal laat Arvilla een handje as achter zoals een hond een geurspoor. De kwade fee Francine belt haar af en toe op haar mobiel, maar ze nemen niet op. Ergens gooit Arvilla zelfs haar mobiel uit de auto. Het heeft allemaal niet zo veel om het lijf. Het is braaf en voorspelbaar. De diepgelovige preutse Carol wint in Las Vegas natuurlijk meteen een groot geldbedrag als zij, een dollar in een machine werpt, maar anderzijds neemt ze het mobieltje van Arvilla niet op als Francine belt en zij alleen is. Met een beetje fantasie is het zelf in te vullen.

Het onderwerp van de film deed me denken aan de roman Last orders van Graham Swift waarin een stel vrienden de as van een van hen gaat uitstrooien. Ze hebben allemaal zo hun eigen herinneringen. Het boek werd in 2001 verfilmd door Fred Schepisi. Als ik mocht kiezen, wist ik het wel. 

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten