De titel wijst op een misdrijf, vertelde mijn zoon met wie
ik deze film zag. Het is een label, gebruikt door de recherche om een bepaald
soort diefstal aan te geven. In dit geval gaat het om een vijftienjarige
allochtoon Miro die in opdracht van zijn criminele Joegoslavische oom inbreekt
in een architectenbureau in King’s Cross. Hij steelt onder andere een laptop
met persoonlijke gegevens van een van de architecten, Will Francis, die een wat
moeilijke liefdesrelatie heeft met de Zweedse Liv en haar 13 jarige,
autistische dochter Bea, die alles doet voor de turnsport.
Het is spannend om te zien hoe Miro thuis in bed als een
voyeur de foto’s op de laptop bekijkt. Hij zou het gezinnetje kunnen chanteren,
maar zet een cd met de foto’s terug als hij een tweede keer inbreekt.
Will gaat daarna samen met collega Sandy in zijn auto posten
voor zijn bedrijf. Het is nogal een louche buurt, waar zij als architecten stadsvernieuwing
willen uitvoeren. Een prostituee vraagt om een vuurtje en stapt ongevraagd bij
hen in de auto. Liv, de moeder van Bea, vertrouwd de parfumgeur niet die rond
Will hangt. Het is een nieuwe bron van irritatie omdat Will zich toch al te
veel ingraaft in zijn werk en te weinig tijd neemt, bijvoorbeeld om met Liv mee
te gaan naar de psychotherapeute om te praten over de omgang met Bea. Later
vernemen we dat Will zich een buitenstaander voelde ten opzichte van de sterke
moeder dochter binding.
Will ziet Miro na de inbraak en volgt hem naar zijn huis.
Hij woont met zijn Bosnische moeder Amira Simic (Juliette Binoche) die een
naaiatelier aan huis heeft. Will weet zich door verschillende
verstel-opdrachten in het huis binnen te dringen. Hij raakt bevriend en zelfs
seksueel betrokken bij Amira. Dat haar zoon de dader van een misdrijf in zijn
bureau is, brengt hem in een lastig parket. Het loyaliteitsconflict waarin hij
terechtkomt, leidt tot een ingewikkelde afloop met veel relationeel geharrewar.
De film zou te karakteriseren als een sociaal drama in de
traditie van Ken Loach, als niet romantische sentimenten gaandeweg op de
voorgrond traden. De problemen van de Joegoslaven en de sociale ongelijkheid in
King’s Cross raken daardoor op de achtergrond. De persoonlijke verhoudingen
strijden om de voorrang en niet tot voordeel van de film. Het is moeilijk te
begrijpen dat de achterdochtige Amira zich zo gemakkelijk laat vangen door
Will, als heeft ze daar later wel een bedoeling mee. Liv doet wel erg weinig
haar best om Will voor zich te winnen. Dochter Bea acteert niet geheel
overtuigend tijdens een maal waarbij zij geen groente maar roomijs wil en heel
boos wordt als ze dat niet mag hebben.
Er loopt een vos rond in de buurt die de echte wildheid moet
symboliseren als tegenhanger van de zogenaamd natuurlijke ideeën van het
architectenbureau over stadsvernieuwing, maar het beest maakt een verdwaalde
indruk. Hetzelfde gevoel had ik na deze actiefilm, die ontaardt in een
romantische tranentrekker.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten