Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 7 mei 2012

Filmrecensie: Tideland (2005), Terry Gilliam


Een uit de hand gelopen fantasie

Ik was benieuwd wat de maker van Monty Python and the Holy Grail (1974) en Life of Brian (1979) nog meer te bieden had. Bij het bekijken van Tideland verwachtte ik dan ook niet meteen een serieus verhaal, maar eerder iets in de geest van Alex van Warmerdam.

De opening was tot de verbeelding sprekend: een jong meisje tuurt in een konijnenhol, hetgeen van onderop een prachtig beeld oplevert. Ze is dan ook weg van het boek Alice in Wonderland. In een volgend beeld zien we haar in een oude uitgebrande bus die op zijn kant naast een spoorbaan ligt. Ze speelt met handpoppetjes. Vervolgens komt haar vader in beeld, een rauwe rockzanger, die verslaafd is aan de heroïne en naar Denemarken wil. De moeder van Jeliza Rose, zoals het meisje poëtisch heet, wil niet mee. De moerasmannen lokken haar niet aan. Ze ligt in haar witte babydoll mokkend in bed en laat haar benen masseren door haar dochter.

In de loop van de film blijkt dat de eerste beelden betrekking hadden op hetgeen zich later in de film afspeelt. Na de dood van de moeder door een overdosis methadon gaan de vader en zijn dochter op weg naar Denemarken eerst bij oma langs die in een huis op de prairie woont. Tenminste dat denken haar nazaten. Als ze door het hoge gras haar Villa Kakelbontachtige huis betreden blijkt oma allang overleden. Voor vader tijd om eerst een shot te zetten. Jeliza Rose gaat ondertussen op onderzoek uit.

Dit is nog mooier dan Van Warmerdam, dacht ik, warmer, energieker, echter, hoewel de absurditeit nooit ver weg is, zoals tijdens de busreis van de twee waarin de vader zich van zijn buitensporige kant laat zien.

Het handpoppetje Mystique, een echte barbie met lange blonde haren is Jeliza Rose tot steun bij de tocht door het huis. Ze stuit daarbij op eekhoorns die haar belagen. Het is leuk te horen hoe ze haar angsten op het poppetje afwentelt. Ze trekt ook de prairie in en ontmoet daar miss Munro, een Michael Jacksonachtige vrouw, die laat zien dat ze door de bijensteek blind geworden is.
‘Your not a real ghost,’ zegt Jeliza Rose.
‘Not yet,’ antwoordt Ms. Munro.

Ze blijkt in een huis verderop te wonen met haar epileptische broer Dickens die bang is om een konijn te doden. Vanaf dat moment begint de film die eerst redelijk beheerst overkwam te ontsporen. Dickens is een misplaatst typetje a la Catweazle met allerlei overbodige gebaren dat mij steeds meer ging irriteren. De vader ligt dood in zijn stoel en wordt belaagd door vliegen maar de toch schrandere Jeliza Rose heeft dat niet in de gaten. Ze ziet wel dat miss Munro het in de kelder met boodschappenjongen Patrick doet en ze wil ook graag het grote geheim van Dickens zien, hetgeen tenslotte iets anders blijkt te zijn dan de kijker vermoedt. Miss Munro blijkt ook nog de lugubere hobby uit te oefenen om lijken op te zetten.

Af en toe komen we in een droom van Jeliza Rose terecht en we weten dat pas als we haar zien ontwaken. De grens tussen de werkelijkheid en de verbeelding is kortom erg dun. Te dun. Zo werd het me niet duidelijk of miss Munro nou de zus van de vader van Jeliza Rose was of dat hij haar geliefde was. Geef mij dan toch maar Van Warmerdam die tenminste de grenzen duidelijker afbakent.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten