Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 21 december 2013

Filmrecensie: Tussenstand (2007), Mijke de Jong



Doodvermoeide ouders kampen met hun onaanspreekbare zoon.

Het relatiedrama’s tussen de gescheiden Roos en Martin speelt zich af in de Amsterdamse grachtengordel met alle daarbij behorende kenmerken. Beide ouders bewegen zich in de kunstwereld, Roos is werkzaam bij een uitgeverij, Martin is columnist die de tijdgeest probeert vast te leggen en daarbij een beetje lijkt op Martin Bril. Hun leven speelt zich vooral af in cafés en de restaurants. Tussen zakelijke gesprekken door komt ook het persoonlijke aan de orde.

Ondanks de scheiding kunnen Roos en Martin elkaar moeilijk loslaten. Ze ruziën nog steeds over hun verleden. Vooral Martin laat zich daarbij vaak gaan. Het is niet verwonderlijk dat het stel niet meer samenwoont. Hun zeventienjarige zoon Isaac is daarvan de dupe. Hij heeft zich teruggetrokken op zijn kamer in de woning van zijn moeder. Zorgen over de ontwikkeling van Isaac, maakt dat Roos haar zoon tijdens een etentje ter discussie stelt. Martin zegt dat haar bezorgdheid voortkomt uit haar behoefte om dwingend te zijn, terwijl hij zelf veel dwingender is en Roos tenminste nog contact heeft met haar gevoelens.

De scènes met Isaac en de ouders tijdens etentjes steeds met wisselende gesprekspartners wisselen elkaar mooi af. De stilte waarin Isaac bevindt, vastgelegd in lange shots, contrasteert mooi met de drukte van de volwassenen. Het is opmerkelijk hoe weinig aandacht Martin heeft. Dat begint al meteen de eerste keer als hij binnenkomt in het restaurant waarin Roos zit te wachten. Hij zit nog aan de telefoon als hij haar begroet. Een ander zou eerst het telefoontje afhandelen voordat hij aanschuift, maar Martin is zo dolgedraaid dat hij met alles tegelijk bezig is. Ook bij Roos komt iets vergelijkbaars voor. Haar moeder die in Spanje gaat wonen, geeft haar nog wat kostbaarheden, juist op het moment dat het eten op tafel komt, waardoor de aandacht voor de giften niet alle aandacht kan krijgen.

Een aardige ontwikkeling in de film bestaat erin dat Martin zijn zoon wil gaan volgen in het kader van nieuwe kluizenaars, een fenomeen dat juist in Japan ontdekt is, waarbij jongeren zich terugtrekken uit de maatschappij omdat ze niet aan de gestelde eisen kunnen voldoen. Hij wil daar een boek over schrijven. Roos kan zich niet voorstellen hoe zoiets in de praktijk te werk zal gaan en zegt dat Martin zijn zoon dan maar in huis moet nemen. Ze krijgen daarover zo’n ruzie dat er tijdens het eten zelfs enige klappen vallen. Tenslotte vormt het overlijden van de vader van Martin, die zich altijd verzette tegen hun scheiding, een moment voor verzoening. Martin doorbreekt eindelijk zijn gejaagde gefrustreerdheid. De stilte doet weldadig aan.

Het is fraai zoals Marcel Musters en Elsie de Brauw hun rollen neerzetten, maar tegelijk is het wel erg gespeeld. De gesprekken die deze doorgewinterde toneelspelers met elkaar voor de camera voeren, die hen dicht op de huid filmt, doen geforceerd aan. Het uitgebreid uitbeelden van relationele ellende is niet echt genoeglijk om naar te kijken.

Ook de problematiek van Isaac komt nauwelijks naar voren. Hij heeft vaak een koptelefoontje in zijn oren waarmee hij naar muziek luistert en hangt met een uitgeblust gezicht in een fauteuil (zie foto). Zijn gedrag blijft wat schetsmatig. Het zou boeiend zijn geweest als hij meer tot leven was gekomen, maar dit was natuurlijk ook maar een tussenstand.   

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten