Doodvermoeide ouders kampen met hun onaanspreekbare zoon.
Het relatiedrama’s tussen de gescheiden Roos en Martin
speelt zich af in de Amsterdamse grachtengordel met alle daarbij behorende
kenmerken. Beide ouders bewegen zich in de kunstwereld, Roos is werkzaam bij
een uitgeverij, Martin is columnist die de tijdgeest probeert vast te leggen en
daarbij een beetje lijkt op Martin Bril. Hun leven speelt zich vooral af in cafés
en de restaurants. Tussen zakelijke gesprekken door komt ook het persoonlijke
aan de orde.
Ondanks de scheiding kunnen Roos en Martin elkaar moeilijk
loslaten. Ze ruziën nog steeds over hun verleden. Vooral Martin laat zich
daarbij vaak gaan. Het is niet verwonderlijk dat het stel niet meer samenwoont.
Hun zeventienjarige zoon Isaac is daarvan de dupe. Hij heeft zich
teruggetrokken op zijn kamer in de woning van zijn moeder. Zorgen over de
ontwikkeling van Isaac, maakt dat Roos haar zoon tijdens een etentje ter
discussie stelt. Martin zegt dat haar bezorgdheid voortkomt uit haar behoefte om
dwingend te zijn, terwijl hij zelf veel dwingender is en Roos tenminste nog
contact heeft met haar gevoelens.
De scènes met Isaac en de ouders tijdens etentjes steeds met
wisselende gesprekspartners wisselen elkaar mooi af. De stilte waarin Isaac
bevindt, vastgelegd in lange shots, contrasteert mooi met de drukte van de
volwassenen. Het is opmerkelijk hoe weinig aandacht Martin heeft. Dat begint al
meteen de eerste keer als hij binnenkomt in het restaurant waarin Roos zit te
wachten. Hij zit nog aan de telefoon als hij haar begroet. Een ander zou eerst
het telefoontje afhandelen voordat hij aanschuift, maar Martin is zo dolgedraaid
dat hij met alles tegelijk bezig is. Ook bij Roos komt iets vergelijkbaars voor.
Haar moeder die in Spanje gaat wonen, geeft haar nog wat kostbaarheden, juist
op het moment dat het eten op tafel komt, waardoor de aandacht voor de giften niet
alle aandacht kan krijgen.
Een aardige ontwikkeling in de film bestaat erin dat Martin
zijn zoon wil gaan volgen in het kader van nieuwe kluizenaars, een fenomeen dat
juist in Japan ontdekt is, waarbij jongeren zich terugtrekken uit de
maatschappij omdat ze niet aan de gestelde eisen kunnen voldoen. Hij wil daar een
boek over schrijven. Roos kan zich niet voorstellen hoe zoiets in de praktijk
te werk zal gaan en zegt dat Martin zijn zoon dan maar in huis moet nemen. Ze
krijgen daarover zo’n ruzie dat er tijdens het eten zelfs enige klappen vallen.
Tenslotte vormt het overlijden van de vader van Martin, die zich altijd
verzette tegen hun scheiding, een moment voor verzoening. Martin doorbreekt
eindelijk zijn gejaagde gefrustreerdheid. De stilte doet weldadig aan.
Het is fraai zoals Marcel Musters en Elsie de Brauw hun rollen
neerzetten, maar tegelijk is het wel erg gespeeld. De gesprekken die deze doorgewinterde
toneelspelers met elkaar voor de camera voeren, die hen dicht op de huid filmt,
doen geforceerd aan. Het uitgebreid uitbeelden van relationele ellende is niet echt
genoeglijk om naar te kijken.
Ook de problematiek van Isaac komt nauwelijks naar voren.
Hij heeft vaak een koptelefoontje in zijn oren waarmee hij naar muziek luistert
en hangt met een uitgeblust gezicht in een fauteuil (zie foto). Zijn gedrag blijft wat schetsmatig. Het zou boeiend zijn geweest als hij meer tot leven was gekomen, maar dit was natuurlijk ook maar een tussenstand.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten