Liefde voor alles
Deze persoonlijke documentaire van Marion Stalens (rechts op de foto), de zus
van Juliette Binoche, begint op het festival van Deauville. Juliette is niet
alleen een druk bezet actrice, maar ze danst ook en ze tekent. Ze werd vaak
gevraagd om te poseren voor damesbladen. Ze toont daar een leugen, zegt ze, al
kan een blik niet liegen. Haar regisseurs keek ze altijd diep in de ogen om te
weten wat voor vlees ze in de kuip had. Ogen vormen de schakel tussen geest en
werkelijkheid.
Stalens toont een oud fragment van een groepje kinderen die
zich verkleed hadden (te zien aan het begin van het tweede deelfragment van
deze documentaire). Ze was niet goed in leren, maar genoot van het speelkwartier.
Ze had het niet van een vreemde, want haar vader was acteur en haar moeder riep
het kunstzinnige in haar wakker. Ze ging met hen naar het festival van Avignon.
Op de middelbare school regisseerde ze een stuk van Ionesco en wist toen dat ze
bij het toneel wilde. Ze kreeg een privé opleiding, maar ze wilde zo graag dat
ze niet meer kon praten. Dat bracht haar op de stilte van de onwetendheid. Na
twee jaar audities doen, zag Godard haar foto, door een vriendje van haar
gemaakt. De samenwerking met hem was een goede leerschool want hij wierp haar
terug op zichzelf.
Binoche houdt van de handeling van het schilderen. Het is
grenzen overschrijdend bezig zijn. Men neemt risico’s. Naast het schilderen is
ze bezig met een dansvoorstelling met de Brit Akram. Terwijl hij uitgaat van de
vorm, gaat Binoche uit van het verhaal, de inhoud. Ze wil voelen wat ze doet,
zegt ze tegen Akram. Ze streeft geen perfectie na. Ze danst om te voelen dat ze
leeft en om levenslust over te brengen. Vragen over de verhouding tussen man en
vrouw zijn van levensbelang. Wat is liefhebben? Ooit kenden de Sumeriërs
liefdespriesteressen die in tempels de liefde leerden. Liefde voor alles, zegt
ze, voor iedereen, voor alles wat gebeurt Acteren is het uitwisselen van
liefde. Dat houdt nooit op.
Ze vertelt Akram dat ze zich zorgen maakte tijdens het
draaien van Trois couleurs van
Kieslowski maar dat hij had gezegd dat hij alleen geïnteresseerd was in haar
intimacy. Die uitspraak betekende dat ze dat wat minder geobsedeerd werd. De
immer rokende Kieslowski zocht diepte in de details. Zijn films stonden bol van
de innerlijke conflicten, maar waren niet moeilijk voor haar om te spelen. Ze
konden goed met elkaar overweg vanwege geestelijke verbondenheid.
Ze is bezig met een serie portretten van rollen die ze
speelde in films met daarnaast een portret van de betreffende regisseur, zoals haa
rol van in de film Rendez vous (1985)
samen met een portret van Téchiné. Ze herinnert dat het koud was om de
naaktscènes te spelen. Door te bedenken dat ze niet haar lichaam was, werd ze
minder preuts. Een jaar later speelde ze een kindvrouwtje in Mauvais Sang van Leos Carax. Ze tekende,
terwijl hij een roman schreef. Ze verdronk bijna en leerde daardoor het
verschil kennen tussen kunst en leven. Met dezelfde regisseur maakte ze Les amants du Pont-Neuf (1991). Tijdens
de opnamen liet ze zich inspireren door Les
voix Bulgaires. Die dwongen haar tot opstandigheid.
Ze deed ook mee aan commerciële films zoals The English patient (1996), Chocolat (2000) en Dan in
real life (2007). Ze voelde zich schuldig over de Oscar voor de eerste
film van Minghella, want zo hard had ze zich niet ingespannen, maar gezien te
worden door een groot publiek betekende een steun voor haar. Waarheidszoeker Haneke
scande haar ziel in Code inconnu (2000).
In my country (2004) van John Boorman
veranderde haar. Ze speelde de rol van Anna Malan in een racistisch drama.
Binoche vertelt dat ze als actrice loyaal wilde zijn, maar ook
wel opstandig kon worden. Dan moest ze zichzelf tot de orde roepen. De opnames
waren soms eenvoudig, soms ingewikkeld. Na de Oscar uitreiking voelde ze zich depressief.
Ouder worden wordt niet gemakkelijk geaccepteerd in de filmwereld, maar ze laat
zich niet in een systeem stoppen. Ze definieert zichzelf wel. Regisseur Hou
Hsiao-Hsien werkte op taoïstische wijze waarbij hij ruimte schiep voor de
spelers. In Le voyage du ballon rouge
(2007) speelde Binoche de blondine Suzanne. Tijdens de lange scènes liet ze komen
wat kwam. Ze leerde om het niet goed proberen te doen.
Inmiddels is ze ook bezig met een eerste korte film over
schilderen. Daarbij danst en vingerverft ze op een glazen wand, hetgeen door de
camera vanaf de achterkant gefilmd wordt. Angst weerhoudt om te scheppen, zegt
ze. Naast dit alles is ze ook nog huisvrouw, die in de keuken een maaltijd
bereidt. Het huishouden is net als kunst van belang. Tussendoor komt er nog een
fotograaf langs om de resultaten te laten zien van een fotoshoot. Tijdens de
opening van de tentoonstelling van de duo portretten overziet Juliette het gezelschap
en zegt dat het leven veranderlijk is.
Hier
het eerste deelfragment van de documentaire die in het Frans heel toepasselijk Juliette Binoche dans les yeux heet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten