Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 18 december 2013

Juliette Binoche - Schetsen voor een portret (2004), Marion Stalens


Liefde voor alles

Deze persoonlijke documentaire van Marion Stalens (rechts op de foto), de zus van Juliette Binoche, begint op het festival van Deauville. Juliette is niet alleen een druk bezet actrice, maar ze danst ook en ze tekent. Ze werd vaak gevraagd om te poseren voor damesbladen. Ze toont daar een leugen, zegt ze, al kan een blik niet liegen. Haar regisseurs keek ze altijd diep in de ogen om te weten wat voor vlees ze in de kuip had. Ogen vormen de schakel tussen geest en werkelijkheid.

Stalens toont een oud fragment van een groepje kinderen die zich verkleed hadden (te zien aan het begin van het tweede deelfragment van deze documentaire). Ze was niet goed in leren, maar genoot van het speelkwartier. Ze had het niet van een vreemde, want haar vader was acteur en haar moeder riep het kunstzinnige in haar wakker. Ze ging met hen naar het festival van Avignon. Op de middelbare school regisseerde ze een stuk van Ionesco en wist toen dat ze bij het toneel wilde. Ze kreeg een privé opleiding, maar ze wilde zo graag dat ze niet meer kon praten. Dat bracht haar op de stilte van de onwetendheid. Na twee jaar audities doen, zag Godard haar foto, door een vriendje van haar gemaakt. De samenwerking met hem was een goede leerschool want hij wierp haar terug op zichzelf.
 
Binoche houdt van de handeling van het schilderen. Het is grenzen overschrijdend bezig zijn. Men neemt risico’s. Naast het schilderen is ze bezig met een dansvoorstelling met de Brit Akram. Terwijl hij uitgaat van de vorm, gaat Binoche uit van het verhaal, de inhoud. Ze wil voelen wat ze doet, zegt ze tegen Akram. Ze streeft geen perfectie na. Ze danst om te voelen dat ze leeft en om levenslust over te brengen. Vragen over de verhouding tussen man en vrouw zijn van levensbelang. Wat is liefhebben? Ooit kenden de Sumeriërs liefdespriesteressen die in tempels de liefde leerden. Liefde voor alles, zegt ze, voor iedereen, voor alles wat gebeurt Acteren is het uitwisselen van liefde. Dat houdt nooit op.
Ze vertelt Akram dat ze zich zorgen maakte tijdens het draaien van Trois couleurs van Kieslowski maar dat hij had gezegd dat hij alleen geïnteresseerd was in haar intimacy. Die uitspraak betekende dat ze dat wat minder geobsedeerd werd. De immer rokende Kieslowski zocht diepte in de details. Zijn films stonden bol van de innerlijke conflicten, maar waren niet moeilijk voor haar om te spelen. Ze konden goed met elkaar overweg vanwege geestelijke verbondenheid.

Ze is bezig met een serie portretten van rollen die ze speelde in films met daarnaast een portret van de betreffende regisseur, zoals haa rol van in de film Rendez vous (1985) samen met een portret van Téchiné. Ze herinnert dat het koud was om de naaktscènes te spelen. Door te bedenken dat ze niet haar lichaam was, werd ze minder preuts. Een jaar later speelde ze een kindvrouwtje in Mauvais Sang van Leos Carax. Ze tekende, terwijl hij een roman schreef. Ze verdronk bijna en leerde daardoor het verschil kennen tussen kunst en leven. Met dezelfde regisseur maakte ze Les amants du Pont-Neuf (1991). Tijdens de opnamen liet ze zich inspireren door Les voix Bulgaires. Die dwongen haar tot opstandigheid.

Ze deed ook mee aan commerciële films zoals The English patient (1996), Chocolat (2000) en Dan in real life (2007). Ze voelde zich schuldig over de Oscar voor de eerste film van Minghella, want zo hard had ze zich niet ingespannen, maar gezien te worden door een groot publiek betekende een steun voor haar. Waarheidszoeker Haneke scande haar ziel in Code inconnu (2000). In my country (2004) van John Boorman veranderde haar. Ze speelde de rol van Anna Malan in een racistisch drama.

Binoche vertelt dat ze als actrice loyaal wilde zijn, maar ook wel opstandig kon worden. Dan moest ze zichzelf tot de orde roepen. De opnames waren soms eenvoudig, soms ingewikkeld. Na de Oscar uitreiking voelde ze zich depressief. Ouder worden wordt niet gemakkelijk geaccepteerd in de filmwereld, maar ze laat zich niet in een systeem stoppen. Ze definieert zichzelf wel. Regisseur Hou Hsiao-Hsien werkte op taoïstische wijze waarbij hij ruimte schiep voor de spelers. In Le voyage du ballon rouge (2007) speelde Binoche de blondine Suzanne. Tijdens de lange scènes liet ze komen wat kwam. Ze leerde om het niet goed proberen te doen.

Inmiddels is ze ook bezig met een eerste korte film over schilderen. Daarbij danst en vingerverft ze op een glazen wand, hetgeen door de camera vanaf de achterkant gefilmd wordt. Angst weerhoudt om te scheppen, zegt ze. Naast dit alles is ze ook nog huisvrouw, die in de keuken een maaltijd bereidt. Het huishouden is net als kunst van belang. Tussendoor komt er nog een fotograaf langs om de resultaten te laten zien van een fotoshoot. Tijdens de opening van de tentoonstelling van de duo portretten overziet Juliette het gezelschap en zegt dat het leven veranderlijk is. 

Hier het eerste deelfragment van de documentaire die in het Frans heel toepasselijk Juliette Binoche dans les yeux heet.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten