Flauw voyeuristisch schouwspel in Parijs 1968
Together
everything is possible
Together
nothing is forbidden
De zinsnede waarmee The
dreamers begint lijkt te wijzen op een collectief ervaren. Omdat de film
zich afspeelt rond de revolte in Parijs in mei 1968 verwachtte ik dat het over
een stel jonge mensen zou gaan die daarbij betrokken was, maar niets is minder
het geval. De politieke gebeurtenissen vormen de achtergrond voor een onbenullige
driehoeksrelatie.
De hoofdrolspelers Matthew, Isabelle en Theo zijn alle drie
cinefielen, die naast hun studie veel films bekijken. Op die manier ontmoeten
ze elkaar in de Cinématèque Francaise. Hoewel hun deelname aan het protest
tegen het ontslag van directeur Langlois van deze culturele instelling in februari
1968 door de Gaullistische regering politiek van aard is, neemt het
particuliere algauw een dominante plaats in.
Matthew uit San Diego wordt ingepalmd door de tweeling
Isabelle en Theo. Ze nodigen hem uit in hun kolossale ouderlijk huis voor een
etentje. Hun vader is dichter en meteen gecharmeerd van de Amerikaan. Hij
nodigt Matthew uit te blijven slapen. Als hij in de nacht sluip door, kruip
door naar de wc moet (hij is gewoon in de wasbak te plassen) ziet hij de
tweeling bloot naast elkaar in bed liggen. Nogal geschokt sluipt hij terug in
bed.
Het blijkt dat de ouders juist de volgende dag voor langere
periode weg zijn. Isabelle en Theo willen dat Matthew bij hen intrekt. Het is
niet meteen duidelijk wat ze daarmee voor hebben, maar dat geeft wel spanning. Ze
spelen vaak een fragment uit een film na. Daarna moeten de anderen raden welk
fragment het is. Zo niet, dan moeten ze een opdracht vervullen. Zo moet Theo
een keer masturberen, terwijl Isabelle en Matthew toekijken en een andere keer moeten
Isabelle en Matthew met elkaar vrijen, terwijl Theo toekijkt.
Het is nogal een voyeuristisch schouwspel waar de
toeschouwer bij betrokken wordt. Ook de discussies tussen Theo en Matthew over hun
voorkeur voor Chaplin of Keaton en later voor Jimmi Hendrix of Eric Clapton lijken
uit een boekje te komen en zijn niet erg boeiend. Het is alsof we kijken naar
een stel kleuters die volwassen proberen te doen. Stoere binken, net droog
achter de oren.
De vraag van Matthew wat Isabelle zou doen als haar ouders
op de hoogte zouden komen van haar intieme relatie met Theo, vormt een
belangrijk element in het vervolg. Als die situatie zich aandient, pakt Isabelle
een gasslang om hen te verstikken, maar een steen door de ruit verhindert haar doel.
De drie trekken naar buiten om te zien wat er gebeurt. Matthew wil niet meedoen
met de gevechten tegen de politie. Hij zegt tegen Isabelle en Theo dat zij
alleen vreedzaam bezig moeten zijn, liefde willen, maar hij kan niet verhinderen
dat de tweeling de strijd aangaat. Poltieke motieven spelen daarbij een ondergeschikte
rol.
Helaas is het verhaal nogal gemaakt, gekunsteld en opgeleukt
met nummers van onder andere Francoise Hardy, Bob Dylan en Edith Piaf. Veel
om het lijf heeft het niet. Dit adolescentendrama lijkt meer gemaakt om mooie jonge
lijven te tonen dan een boodschap uit te dragen. Met weemoed dacht ik terug aan
films als Last tango in Paris (1972) en
Novecento (1976). Het is niet altijd
zo dat men groeit naarmate men ouder wordt.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten