Trooster der zieken, ontferm u niet over ons
In Code Blue
probeert Urszula Antoniak een verpleegster te vangen die als engel des doods
werkt voor zieken aan het eind van hun leven. De verpleegster met de gewone
Hollandse naam Marjan, lijkt veel op Lucia de Berk, die in de tijd dat de film
uitkwam nog in de gevangenis zat, schuldig bevonden van moord op verschillende
ernstig zieke personen.
Antoniak schetst een indringend beeld van zo’n vrouw in een
film met een sterke vorm waarin weinig wordt gesproken en de muziek
psychedelisch van aard is. Vaak wordt ingezoomd op het gekwelde en ingeteerde gelaat
van Marjan. Ze zit op een matras in haar lege appartement, ze loopt door
ziekenhuisgangen, staat mensen in ademnood bij.
De film begint met een straal water uit de douche, begeleid
door gregoriaans gezang, dat al de komende als het ware loutert. Wie zijn wij
om, in een maatschappij waarin techniek over menselijke waardigheid heerst, een
engel des doods te veroordelen?
Anderzijds krijgen we ook een schaduwzijde van deze redster
te zien. Ze is niet in staat tot contact en behoorlijk gefrustreerd. Verderop
in de film is het voorstelbaar dat ze gebukt gaat onder haar geheim maar in het
begin acteert ze ook al erg solistisch en dwangmatig. Ze steelt een stompje
potlood van de man die ze om het leven heeft gebracht, ruikt eraan en verbergt
het in een keukenkastje in haar appartement. Later komen daar steeds meer
voorwerpen bij.
Als ze geen dienst heeft zit ze voor de televisie. Ze zoekt
spanning in haar dorre bestaan door haar Engelse buurman Konrad te volgen. Ze
bezoekt een videotheek en huurt de films die hij heeft teruggebracht om meer
van zijn seksuele smaak op de hoogte te komen, die nogal grof blijkt te zijn.
Een oudere vrouw die ook in de flat woont, merkt op dat ze
treurig is en vraagt haar of ze getrouwd is. Marjan beaamt dat ze een minnaar
heeft en dat die zacht voor haar is.
Als ze vanuit het raam van haar appartement getuige is van
een zwaar geweldsincident tegen een jonge vrouw, beneden op een pad, ziet ze
dat Konrad naar haar kijkt. Verschrikt sluit ze de gordijnen om ze niet meer
open te doen. Ze maakt een gaatje in het gordijn om hem gade te slaan en
daarbij te masturberen.
Een dokter in het ziekenhuis heeft enig wantrouwen over
haar, maar is gerustgesteld als ze zegt dat ze een dochter heeft. Nadat ze een
oude man om zeep probeerde te helpen, die zich verzette, zegt ze tegen de
oudere flatbewoonster dat ze een fout heeft gemaakt. Ga naar de kerk, antwoordt
de vrouw. Marjan is niet gelovig. De oudere vrouw vergeeft haar door haar hand
op het hoofd te leggen.
Een hartelijke collega nodigt haar uit voor een feestje. Daar
ontmoet ze Konrad, die zegt dat hij een salesmanager is en vindt dat zij meer
als een actrice dan als een verpleegster oogt. Hij gaat met haar mee naar het
appartement, waar een ontluisterende scène volgt.
Code Blue biedt
een beklemmend beeld van wat stress doet met mensen. Marjan zit onder een stolp
en komt daar niet onder vandaan. Ze is een trooster der zieken, tegen wil en
dank. Een prachtrol van Bien de Moor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten