Jonge vrouw verscheurd tussen twee liefdes
Na het nogal particuliere Le père de mes enfants uit 2009 maakte Mia Hansen-Løve met Un amour de jeunesse een
film over een
jeugdliefde tussen de vijftienjarige scholiere Camille en de negentienjarige
Sullivan, beiden uit Parijs. Het leeftijdsverschil kan al duiden op een zekere
frictie tussen de aspiraties tussen de twee. In ieder geval is niet louter romantiek
zoals in The blue lagoon (1980),
waarin twee jongeren genoeg hebben aan de natuur en elkaar.
Un amour de jeunesse
begint in een winterachtig Parijs in het begin van 1999. Sullivan vertelt tegen
zijn moeder dat hij zijn studie eraan geeft en voor een tijdje met twee
vrienden naar Zuid-Amerika gaat om zijn horizon te verbreden. Zijn vriendinnetje
Camille is niet blij met zijn plannen. Sullivan wil dat ze niet teveel op hem
leunt maar haar eigen leven leidt, zelf haar leven op poten zet, maar het idee
alleen al maakt Camille depressief.
Voordat Sullivan vertrekt beleven de twee nog een amoureuze
vakantie in het zomerhuis van de ouders van Camille in de Ardeche, dat in de zomer
een idyllische omgeving is voor twee verliefde jongeren. Ze zitten op een
paard, plukken kersen (zie poster), zwemmen in de Loire. Sullivan probeert alvast enige afstand
te bewaren, bijvoorbeeld door de tafel te dekken met hen tegenover elkaar aan
de korte kant. Het is veelzeggend dat Camille het tijdens het diner op haar
plaats niet uithoudt en als een kat over de lange zitbank naar Sullivan toe sluipt.
De scheiding doet haar veel pijn. De brieven van Sullivan zijn
een gebrekkig surrogaat. Langzaamaan nemen ze ook af. Camille haalt op zekere
dag de spelden, die de route van Sullivan door Zuid Amerika aangeven, uit de kaart
en neemt deze van de muur. Ze slikt een overdosis pillen en belandt in het
ziekenhuis, maar daarna besluit ze toch maar werk te maken van haar leven. Ze
knipt haar haren kort en zet zich in september 2000 aan een studie
architectuur.
Het valt te voorspellen dat ze daar iemand tegenkomt die wat
met haar wil. Het is geen medestudent maar de begeesterende en gescheiden docent
Lorenz die zeer te spreken is over de werkstukken die Camille maakt. Tijdens
een studieweek naar Berlijn en Denemarken ontstaat een toenadering tussen de
twee. Camille en Lorenz werken daarna samen om een oud pand te renoveren tot
een licht geheel en hebben het daar druk mee.
Dan komt Camille na zoveel jaar de moeder van Sullivan tegen
in de tram. Ze vraagt of haar zoon nog in Zuid-Amerika is, maar dat blijkt niet
het geval. Camille geeft de moeder een briefje met het verzoek aan Sullivan om
contact met haar op te nemen. De twee ontmoeten elkaar in een café en het
eerste contact is nogal afstandelijk. Sullivan woont in Marseille, werkt daar
als persfotograaf en is af en toe in Parijs om oude vrienden en zijn moeder op
te zoeken.
Als Camille een miskraam krijgt trekt ze in bij Lorenz, maar
het verleden met Sullivan blijft aan haar trekken. Hoewel ze het er over eens
zijn dat ze een verschillende smaak ontwikkeld hebben, is het fysieke verlangen
sterker. Als ze eenmaal weer met elkaar naar bed zijn geweest, neemt de twijfel
bij Camille toe. De strekkking van de film wordt mooi uitgedrukt in de
tekstregel van het slotlied: All I have
is a river.
Andere Spaanstalige liedjes tussendoor zoals Volver a los 17 en Gracias a la vida en en Engelse als Little ticks of time en The
water zijn fraai gekozen en verhogen de sfeer. Lola Créton doet het goed
als Camille al is alle aandacht voor haar doen en laten soms wat veel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten