Bijzonder portret van een excentrieke vrouw uit Vilvoorde
Tussen 1990 en 2002 maakte Rik Felderhof het programma De stoel, waarin hij mensen aan het
woord liet die zich onderscheidden van de grijze massa. Esther uit het
Belgische Vilvoorde, de hoofdpersoon uit Esther
forever, had daarin niet misstaan. Richard Olivier leerde haar en haar zus
Elvire kennen toen hij bezig was met een documentaire over taxidermie. Hij ging
met de camera bij Esther op bezoek hetgeen resulteerde in vele opnames
gedurende zes jaren, waarin we het leven van de zussen van dichtbij meemaken.
Olivier toont om te beginnen een schilderijlijst waarin de
zussen met al hun huisdieren samen voorkomen. Als hun honden of katten
doodgaan, laten ze die opzetten. Ze hebben een kamer in hun huis waarin al die
dode dieren een plaatsje hebben. Elvire woont overigens elders en komt met haar
nieuwe auto vaak naar Esther toe. Later verhuizen de zussen hetgeen met veel
gedoe en schuldgevoelens gepaard gaat.
Anders dan gedacht blijkt Esther een levensluchtige vrouw
die niet bij de pakken neerzit, al heeft ze momenten van neerslachtigheid
waarin ze het liefst een eind aan haar leven wil maken. Ze is heel wat communicatiever
dan haar stugge zus Elvire. Ze toont foto’s en vertelt vrolijk over het café van
haar moeder in Vilvoorde waar zij als jonge meid de show stal bij de mannelijke
gasten. Daaronder waren in de oorlog ook Duitsers, die door de Belgen bedonderd
werden. Ze tapdanste voor ze en dronk met hen mee op hun kosten. Zelf gaf ze de
voorkeur aan Walen boven Vlamingen, omdat de eersten vrijgeviger en gezelliger
waren. Een paar keer in haar leven liet ze zich door een man strikken, maar ze
wil niet altijd biefstuk, zegt ze. Liefde is zacht praten en hard liegen. Graag
maakt ze nog een dansje. Het liefst zou ze dat nog een met een ervaren
danspartner doen. Als het aan haar gelegen had was ze bij het ballet gegaan,
maar dat paste niet in de plannen van haar moeder. Wrang is dat ze door haar op
de huid werd gezeten en daar nooit afstand van genomen heeft. Op haar
vijfentwintigste wilde ze in het kanaal springen, maar schrok daar toch voor
terug. Als een goede dochter legt ze kransen op de familiegraven en bezoekt die
bijna dagelijks.
Esther is heel open. Ze vertelt Olivier dat ze vreest dat ze
de papieren van haar aandelen is kwijtgeraakt, maar later bleken ze onder het
tafellaken te liggen. Elvire is de reservesleutels van de auto kwijt, zegt
Esther, omdat ze die heel goed opborg uit angst voor inbrekers, maar ze zelf
niet meer kan vinden. De zussen zijn katholiek, maar met mate. Esther bekruist
wel het witbrood voor ze het snijdt. Ze bezoeken het graf van hun ouders en
hebben daarnaast zelf al een plaatsje gereserveerd. Hun namen staan al op de
steen gebeiteld. Voor het slapen gaan kust Esther de portretten van de
overleden familieleden en dieren.
Elvire krijgt zuurstof via een kapje vanwege hartproblemen.
Ze is naar Lourdes geweest vanwege haar precaire gezondheid. Later blijkt dat
ze kanker heeft en daarvoor behandeld wordt. Esther wijt het aan de koude
kerken waarin Elvire om haar genezing bad. Olivier laat ons zeer nabij komen.
Hij filmt Elvire op haar sterfbed in het huis van Esther, waar ze met een netje
over haar kale hoofd naar de televisie kijkt. Ze wordt opgebaard met een
rozenkrans tussen haar vingers in een kist die oogt op het zware dressoir van
hun ouders. Esther slaapt twee nachten op de bank bij haar zus. Ze denkt dat
zij de oorzaak van haar dood is, omdat ze Elvire tijdens de verhuizing een
zware kast liet verplaatsen, waarna de kanker zich openbaarde. Ze vertelt tegen
Olivier dat ze is afgezet door een charlatan die had gezegd dat hij Elvire kon
beter maken. Daartoe zou ze nog naar Afrika moeten, maar dat ging Elvire te
ver.
Olivier stelt de vraag die door mijn hoofd speelde toen ik
de dode Elvire in haar kist zag liggen. Zou ze haar zus niet willen opzetten?
Esther schrikt niet van de vraag en zegt dat ze te weinig ruimte in haar huis
heeft. Esther is nog op zoek naar nog zo’n kist als waarin Elvire lag, maar die
is niet meer te krijgen. Ze gaat misschien een kist van Italiaans hout laten
opslaan die ze ziek in de winkel van een uitvaartondernemer.
Vertederd is het slot als ze Poessie, haar zwarte kat, zelf
wil opzetten omdat de man die de dieren voor haar opzette er geen zin meer in
heeft. Ze gaat naar een winkel om een zwarte speelgoedkat uit te zoeken en de,
door haar bewaarde poten, haren en oren van Poessie erop te naaien.
Esther forever is
een bijzonder portret van een excentrieke en bewonderenswaardige vrouw, die
niet kreeg wat ze van het leven verlangde, maar zich er zo goed mogelijk in
schikte.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten