Hol Hollywoodverhaal
van een tennisser met een traumatische jeugd
De boeiende BBC documentaire Andy Murray – The man behind the racket schetst een persoonlijk portret
van tennisser Andy Murray aan de hand van gesprekken die voormalig Roland
Garros winnares en Wimbledon commentatrice Sue Barker met hem en zijn naasten voerde.
Deze worden afgewisseld met archiefbeelden van toernooien, waaronder vooral de
Wimbledon toernooien in 2012 en 2013. De opluchting was groot toen Murray in 2012 in
New York zijn eerste grand slam won.
De documentaire begint met beelden van de intocht van Murray
in zijn Schotse geboorteplaats Dunblane na het winnen van de US Open in 2012 en
het behalen van goud tijdens de Olympische Spelen in Londen. De inwoners van de
plaats bereidden Murray een groots welkom. Al gauw komt het drama ter sprake
dat zich op 13 maart 1996 in de gymzaal van de basisschool voltrok. Een
schutter uit het dorp doodde zestien kinderen en een juf. Helaas wordt niets gezegd
over de achtergrond. Andy Murray is er nog steeds beduusd van en huilt. Sue wil
het gesprek afbreken maar Andy geeft niet gemakkelijk toe.
Murray komt uit een sportfamilie van harde werkers. Zijn afgetraind
ogende moeder Judy was professioneel tennisspeelster en zijn vader voetbalde. Andy
wilde altijd winnen, welk spelletje dan ook, als was het worstelen met zijn
broertje Jamie. Net als Nadal speelde hij al op jonge leeftijd
competitietennis. Na winst in Florida wilde Andy net als Nadal ook naar Spanje.
Op zijn zeventiende won hij de US Open voor junioren.
Tim Henman spreekt over de rivaliteit tussen Schotse en Engelse
sporters. Andy kreeg in 2006 veel hatemails omdat hij voor de grap had gezegd
dat iedereen van hem mocht winnen als het maar geen Engelsman was. Daarna sloot
hij zich af van de buitenwereld en wandelde met vriendin Kim en hun honden. Kim
stond in San José in de schijnwerpers omdat ze tegen haar school had gezegd dat
ze een virus had en daarom niet kon komen, terwijl ze blakend van gezondheid voor
de camera’s haar vriend na zijn overwinning hartstochtelijk kuste.
Andy traint de laatste vijf jaar heel fanatiek tijdens de
winter in Miami. Hij heeft een hele staf om hem heen met een conditietrainer,
een fysiotherapeut, maar houdt zelf het heft in handen. De laatste jaren is zijn
coach de befaamde Ivan Lendl, die weet wat het is om te verliezen.
In de zomer zit Murray vaak in Monte Carlo. Daar ontspant
hij van de zware inspanningen. Hij leeft daar als de jetset, al is dat een
gevaar voor zijn karakter, zegt een oude vriend. De reclamewereld zag in hem
een icoon. Op het veld laat hij zich vaak van zijn humeurige kant zien. Zijn
broer Jamie zegt dat het minder wordt, Lendl zegt dat het bij zijn karakter
hoort.
In 2013 moest hij door een rugblessure verstek laten gaan op
Roland Garros. Later won hij Wimbledon tegen Djokovic in de bloedhitte. Het was
de eerste keer sinds zevenenzeventig jaar dat een Schot in zegevierde. Boris
Becker spreekt van een Hollywood verhaal. Tussendoor deed Murray nog mee aan
een benefietwedstrijd tussen hemzelf en Henman tegen Lendl en Berdich voor de
jonge weerman Ross Hutchinson die aan kanker leed. De dag na zijn winst loopt
hij over het centercourt om de terreinknechten te bedanken voor de verzorging van
het gras. Hij vertelt tegen Sue dat hij de laatste punten in een waas speelde en
nauwelijks nog adem kon halen. Hij hoopt in de toekomst meer van zijn sport te
genieten.
Het was leuk om andere tennissers zoals Tim Henman, Andé Agessi
en de Schotse voetbalcoach Alex Ferguson te horen. Ze blijken mensen van vlees
en bloed met hun eigen sfeer, vooral Murray. Daardoor kijk ik straks toch wat
anders naar deze sympathieke Schot.
Hier de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten