Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 16 maart 2014

Neil Young: Heart of Gold (2006), documentaire van Jonathan Demme



Fraaie registratie van sterk akoestisch album over vergankelijkheid

De titel van deze documentaire film is verwarrend. Het gaat niet over het overbekende nummer Heart of Gold, maar om het 27ste studioalbum Prairie wind dat Neil Young in 2005 maakte. De titel van de documentaire zal meer te maken hebben met het verlangen om een gouden hart te hebben, zoals Young met zijn kenmerkende kopstem in het gelijknamige nummer bezingt.

Jonathan Demme maakte een registratie van de wereldpremière van het album Prairie wind in het Ryman Auditorium in Nashville waar het album ook gemaakt werd. Vooraf vertelt de Canadese rockzanger met de hem typerende kopstem dat hij altijd met vrienden werkt, zowel in de studio als tijdens concerten. Een voor een worden deze vrienden aan ons voorgesteld. Om te beginnen de gitaristen Ben Keith en Grant Boatwright en toetsenist Spooner Oldham, maar ook Emmylou Harris die af en toe een duet samen met Young doet en verder in het harmoniekoortje meedoet dat behalve haar wordt gevormd door Pegi Young, de vrouw van Neil en Diana DeWitt die ook op een kleine harp speelt.

Vooraf horen we ook over de omstandigheden waarin dit album, dat aan zijn vader Scott is opgedragen, tot stand kwam. Een paar maanden ervoor overleed de vader die zijn laatste levensdagen aan dementie leed en bij Neil Young zelf werd een gezwel in de hersenen geconstateerd dat na het optreden operatief verwijderd werd. Prairie wind is kortom een album waar de vergankelijkheid vanaf druipt. De ziekte inspireerde Neil, na twee jaar droog te hebben gestaan, tot het maken van veel liedteksten, zegt een medespeler.

Het concert werd gegeven op 18 augustus 2005 in het Ryman dat een hele goede akoestiek heeft, waarin de voornamelijk akoestische muziek goed tot zijn recht komt. De opening met The painter over een vrouwelijke God is meteen al prachtig. Voor het nummer Far from home vertelt Young dat hij van hij als aankomende kippenboer een ukelele van zijn schrijvende vader kreeg die daarna een liedje voor hem zong. Voor het nummer Prairie wind komt hij, onder het motto dat het de tijd is voor zijn generatie om hun ouders te verliezen, nog eens terug op de dood zijn vader. Tijdens de dienst had een jong nichtje tegen hem gezegd dat opa helemaal niet vergeetachtig was, omdat hij wist dat er een politieauto achter hem zat.

Voor het nummer Here for you vertelt hij over zijn dochter die net 21 jaar geworden is en in haar laatste jaar op de universiteit zit. Hij kijkt onder zijn onafscheidelijke cowboyhoed de zaal in en zegt dat hij maar niet verder vertelt, want dat wordt door zijn dochter niet op prijs gesteld. Het nummer Old guitar laat hij vergezeld gaan door de opmerking dat de gitaar waarop hij speelt nog van Hank Williams geweest is. Tijdens het geweldige God made me zit Neil Young achter de Steinway vleugel en wordt hij verder begeleid door een gospelkoortje.

Omdat het album te weinig tijd in beslag nam voor een hele film, ging Young ermee accoord om de volgende avond achter elkaar door nog wat oude hits te zingen, waaronder I am a child, Harvest moon (met een zwiepende bezem op de achtergrond), Heart of Gold, Old man en The needle and the damage done. Old man gaat over de oude man Luis die de beheerder was van de kapitale ranch die Neil Young gekocht had en tijdens de rondleiding over het terrein in een jeep aan Young vroeg hoe hij aan het geld kwam om zo’n huis te kopen, waarop Young zei dat hij geluk gehad had. In het nummer zelf zingt hij dat hij op de oude man in zijn vroegere dagen lijkt. 

Hierna volgen nog Old King op de banjo samen met Emmylou Harris, het prachtige Comes a time, opgedragen aan Nicolette Larson (1952-1997), die ooit meezong op dit nummer, dat ook werd opgenomen in Nashville, Four strong winds van Ian Tyson uit Calgary dat Neil Young in Winnipeg in zijn jeugdjaren grijsdraaide en One of these days, waarbij alle gitaristen samen op een rijtje op het podium staan. Al toegift speelt Neil Young The old laughing lady voor een lege zaal, stopt zijn gitaar in zijn koffer en wandelt heen. 


Hier de trailer van dit hartverwarmend optreden.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten