Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 7 maart 2014

Moving stills (2013), documentaire van Tinus Kramer



Wonderschoon werk van eigenzinnig fotograaf

Tinus Kramer volgt fotograaf Kadir van Lohuizen op zijn reizen door de wereld. In het kader van zijn project over de Pan American Highway, een reis van Zuid- naar Noord Amerika, fotografeert Van Lohuizen mensen die gemigreerd zijn, een onderwerp dat zo oud is als de mensheid. Aan het begin van de documentaire is hij aangeland op het eindpunt in Alaska. Hij interviewt een man die op een tankwagen rijdt en op zijn achttiende tot zijn tevredenheid naar dit gebied geëmigreerd is. Hij probeert te regelen dat hij verder in het gebied kan komen waar olie en gas gewonnen wordt, maar krijgt geen toegang. Die verschaft hij zich later, voor een gesprek met ene Jim voor zijn huis op de ijsvlakte (zie foto), met een vliegtuigje, hetgeen zonder toestemming kan.                 

Deze mentaliteit is wellicht kenmerkend voor de internationaal gerichte Van Lohuizen die doet wat hij in gedachten heeft, of zijn ideeën door opdrachtgevers gepruimd worden of niet. Een project begint in eerste instantie met een verhaaltje en breidt zich uit. Hij vertelt dat hij eerder op het nieuws gericht werkte en daardoor veel tijd in conflictgebieden in Afrika doorbracht. Tussendoor bespreekt hij met de Nederlandse uitgever op skype de ontwikkeling van zijn multimediale boek over de Pan American Highway. Foto’s zijn niet meer voldoende. Hij verbindt veelal ook video en audio aan zijn foto’s. Het is nog steeds zijn drijfveer om zich met journalistiek bezig te houden. Dat verdient de aandacht. Op dit project kreeg hij aanvankelijk weinig respons. Hij toont de reportages in verschillende internationale bladen.

Thuis in Amsterdam bekijkt hij zijn foto’s. Hij zegt dat de details belangrijk zijn en schiet tegenwoordig meer in kleur dan vroeger. Later regelt hij een uitstapje met zijn boot die in de haven ligt.

Daarna zien we hem inpakken voor Papoea Nieuw Guinea. Voor de New York Times fotografeert hij de ondergelopen Carteret eilanden vanwege de zeespiegelstijging. De eerdere overstroming van Bangladesh was al schokkend en vertelde wat een deel van de wereld te wachten staat. Het bountyeiland Kiritaki, een van de Carteret eilanden, oogt hemels maar heeft zijn keerzijde. Van Lohuizen filmt een winkelier tussen zijn lege schappen, wachtend op het schip dat hem moet bevoorraden. Hij gaat ook naar een ander eiland waar een deel van de bevolking naar toe getrokken is en houdt een video interview met een man, die over zijn vlucht vertelt. In een gesprek met een gids vertelt hij dat hij eerder als zeeman op een schip werkte en dat erg saai vond. Hij is niet getrouwd omdat nogal gecompliceerd ligt vanwege zijn nomadische bestaan. Terwijl de jeugd toekijkt laat hij een vlieger op om te kijken of er genoeg wind staat om zijn camera de hoogte in te laten gaan. Pas op het eind van de documentaire zien we de gelukte poging.

Kramer filmt ook een lezing van Van Lohuizen, waarin hij vertelt dat het werk niet ongevaarlijk is, zoals tijdens een bezoek aan een gevangenis in El Salvador, waar zelfs de bewakers niet mee durfden de cellen in. In 1997 ging hij in Oost-Congo bijna onderuit, toen hij de aankomst van een trein filmde die vol lijken lag met levenden daaronder. Hij hielp mee levens te redden en liet zijn camera liggen. Het vangnet van zijn vrienden thuis beschermde hem voor erger.

Van Lohuizen is een wat wonderlijk fotograaf, een verwilderde versie van Jeroen Pauw, die nogal nors en afstandelijk overkomt, een eigenwijze slungel, maar met het hart op de goede plaats. Hij stelt in ieder geval de vraag naar zijn reden van het boek over de Pan American Highway. Het is niet alleen ego. Hij denkt dat het een historisch document is met een toegevoegde waarde. Zijn foto’s zijn in ieder geval prachtig.


Hier meer over een tentoonstelling in Rotterdam betreffende de reis langs de Pan American Highway.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten