Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 15 maart 2014

Filmrecensie: Les soeurs fachées (2004), Alexandra Leclère


Chagrijnige, mondaine versus verrukt reagerende zus van het platteland

In veel Franse films worstelt men met relaties. Les soeurs fachées vormt hierop geen uitzondering. In de openingsscène stoort Martine (Isabelle Hupert, links op de foto) zich aan de ontbijttafel aan haar echtgenoot Pierre, omdat hij te luidruchtig ademt. Met haar zoon Alexandre heeft ze weinig op. Gelukkig neemt huishoudster Fernanda de jongen onder haar hoede. Dat Martine ook nog haar jongere zus Louise (Catherine Frot, rechts op de foto) op bezoek krijgt, zorgt niet voor een beter humeur. De impulsieve en onhandige Louise is in alles zo’n beetje de tegenvoeter van de dominante Martine. Haar irratie blijft de hele film doorspelen.

Louise, die een roman geschreven heeft, vormt een blok aan het been van Martine. Ze dringt zich, zonder dat ze het zelf in de gaten heeft, op bij haar vrienden, zoals Sophie die een kunstgalerij heeft en ook buiten haar huwelijk met gynaecoloog Richard seks bedrijft met andere mannen. Tussen de scènes met Martine en Louise door zien we haar naakt op een stoel met de naar liefde hunkerende Pierre bovenop zich.

De naïeve Louise, die opgewonden is over een komende afspraak met een uitgever over een contract, vindt alles prachtig in Parijs: de intieme aandacht die Pierre haar geeft, de stadstour met Alexandre en ook de opera in het theater. Als Martine na de voorstelling doodmoe naast Pierre in bed kruipt, wil hij nog vrijen. Zijn brute gedrag valt niet in goede aarde bij Martine. Ze vertrekt naar de huiskamer en wordt daar gemasseerd door Louise, hetgeen een korte positieve opleving tussen de zussen teweegbrengt. Als Louise later met haar zieke moeder belt die in Le Mans in een tehuis woont, verbreekt Martine de verbinding. Ze leest een nare brief voor van haar moeder die het contact met haar niet meer op prijs stelde. Louise houdt de oren dicht.

De kijker vraagt zich af wat er toch mis is met Martine, die het contact afwijst en vooral rust wil. Is ze jaloers op Louise die in Le Mans schoonheidsspecialiste is en ook nog schrijfster kan worden. Martine uit haar frustratie over de goede verstandhouding tussen Louise en Fernanda. ‘Kun je je niet gewoon gedragen?’ schreeuwt ze haar zus toe als die samen met Fernanda staat te koken. De laatste heeft de roman Een echte man van Louise gelezen en is vol lof. 

Tijdens een etentje met Sophie en Richard vertelt Louise tot ergernis van Martine over haar boek. Ze beschrijft daarin een ontmoeting met een man tot wie zij zich aangetrokken voelde en met wie ze inmiddels samenleefde. Martine is overstuur. Hoewel ze anders nooit drinkt, giet ze zich vol met wijn en maakt een scène.

Martine voelt zich schuldig dat ze steeds weer ontploft. Ze vreest dat ze op haar moeder gaat lijken. Dat Louise een contract krijgt voor haar roman maakt het niet beter. Martine zoekt haar toevlucht bij Sophie. ‘Ik verafschuw mezelf,’ zegt ze. Als ze de stropdas van Pierre op de sofa ziet, trekt ze Sophie aan de haren en dwingt haar te zeggen dat ze en sloerie is. Ze gaat naar huis, maakt ruzie met de evenwichtiger Pierre en wil dat Louise vertrekt, maar de logeerkamer is al leeg, waarna nog een slot volgt dat niet veel opheldering verschaft.

De film levert weinig meer op dan het relationele geharrewar, maar Isabelle Hupert speelt haar rol met verve. Louise maakt een minder standvastige indruk. Als Martine haar aan het begin van de film ophaalt van het station, zit Louise in een lunchroom achter een kop chocolade. Martine ergert zich meteen aan de bruine strepen op de wangen van Louise. Het domme eendje uit de provincie. Het is ook een dom gezicht. Daardoor maakt Louise eerder de indruk van een zwakbegaafde dan de impulsieve plattelandszus die als tegengewicht van de chagrijnige mondaine Martine moet dienen.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten