Chagrijnige, mondaine versus verrukt reagerende zus van het
platteland
In veel Franse films worstelt men met relaties. Les
soeurs fachées vormt hierop geen uitzondering. In de openingsscène stoort
Martine (Isabelle Hupert, links op de foto) zich aan de ontbijttafel aan haar echtgenoot Pierre,
omdat hij te luidruchtig ademt. Met haar zoon Alexandre heeft ze weinig op.
Gelukkig neemt huishoudster Fernanda de jongen onder haar hoede. Dat Martine
ook nog haar jongere zus Louise (Catherine Frot, rechts op de foto) op bezoek krijgt, zorgt niet voor een beter
humeur. De impulsieve en onhandige Louise is in alles zo’n beetje de
tegenvoeter van de dominante Martine. Haar irratie blijft de hele film
doorspelen.
Louise, die een roman geschreven heeft, vormt een blok aan
het been van Martine. Ze dringt zich, zonder dat ze het zelf in de gaten heeft,
op bij haar vrienden, zoals Sophie die een kunstgalerij heeft en ook buiten
haar huwelijk met gynaecoloog Richard seks bedrijft met andere mannen. Tussen
de scènes met Martine en Louise door zien we haar naakt op een stoel met de
naar liefde hunkerende Pierre bovenop zich.
De naïeve Louise, die opgewonden is over een komende
afspraak met een uitgever over een contract, vindt alles prachtig in Parijs: de
intieme aandacht die Pierre haar geeft, de stadstour met Alexandre en ook de
opera in het theater. Als Martine na de voorstelling doodmoe naast Pierre in
bed kruipt, wil hij nog vrijen. Zijn brute gedrag valt niet in goede aarde bij
Martine. Ze vertrekt naar de huiskamer en wordt daar gemasseerd door Louise,
hetgeen een korte positieve opleving tussen de zussen teweegbrengt. Als Louise
later met haar zieke moeder belt die in Le Mans in een tehuis woont, verbreekt
Martine de verbinding. Ze leest een nare brief voor van haar moeder die het
contact met haar niet meer op prijs stelde. Louise houdt de oren dicht.
De kijker vraagt zich af wat er toch mis is met Martine, die
het contact afwijst en vooral rust wil. Is ze jaloers op Louise die in Le Mans
schoonheidsspecialiste is en ook nog schrijfster kan worden. Martine uit haar
frustratie over de goede verstandhouding tussen Louise en Fernanda. ‘Kun je je
niet gewoon gedragen?’ schreeuwt ze haar zus toe als die samen met Fernanda
staat te koken. De laatste heeft de roman Een echte man van Louise
gelezen en is vol lof.
Tijdens een etentje met Sophie en Richard vertelt Louise tot
ergernis van Martine over haar boek. Ze beschrijft daarin een ontmoeting met
een man tot wie zij zich aangetrokken voelde en met wie ze inmiddels samenleefde.
Martine is overstuur. Hoewel ze anders nooit drinkt, giet ze zich vol met wijn
en maakt een scène.
Martine voelt zich schuldig dat ze steeds weer ontploft. Ze
vreest dat ze op haar moeder gaat lijken. Dat Louise een contract krijgt voor
haar roman maakt het niet beter. Martine zoekt haar toevlucht bij Sophie. ‘Ik
verafschuw mezelf,’ zegt ze. Als ze de stropdas van Pierre op de sofa ziet,
trekt ze Sophie aan de haren en dwingt haar te zeggen dat ze en sloerie is. Ze
gaat naar huis, maakt ruzie met de evenwichtiger Pierre en wil dat Louise
vertrekt, maar de logeerkamer is al leeg, waarna nog een slot volgt dat niet
veel opheldering verschaft.
De film levert weinig meer op dan het relationele
geharrewar, maar Isabelle Hupert speelt haar rol met verve. Louise maakt een minder standvastige indruk. Als Martine haar aan het begin van de film ophaalt van het
station, zit Louise in een lunchroom achter een kop chocolade. Martine ergert
zich meteen aan de bruine strepen op de wangen van Louise. Het domme eendje uit
de provincie. Het is ook een dom gezicht. Daardoor maakt Louise eerder de indruk van een
zwakbegaafde dan de impulsieve plattelandszus die als tegengewicht van de chagrijnige mondaine Martine moet dienen.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten