Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 14 maart 2014

Filmrecensie: Kiseki (2010), Hirokozu Koreeda



Gescheiden broertjes vinden elkaar in mager verhaal

Net als de vorige films Nobody knows en Still walking van de gerenommeerde regisseur Koreeda is Kiseki, ook bekend als I wish, weer rustig van aard, maar helaas ontbreekt dit maal de spannende ondertoon waardoor het kijken van twee uur naar dit familiedrama, ondanks de fraaie beelden van het moderne Japanse dagelijks leven dat in materieel opzicht veel op het Amerikaanse lijkt, een langdurige onderneming wordt.

Het verhaal gaat over twee broertjes van gescheiden ouders. De oudste, Koichi, is bij zijn moeder en zijn grootouders ingetrokken, de jongere Ryunosuke woont bij zijn vader, die gitaat speelt in een popgroep. De jongens wonen ver van elkaar en hebben af en toe telefonisch contact met elkaar. Vooral de meer melancholieke Koichi wil graag dat het gezin weer samen gaat wonen in Osaka. De jongere, beweeglijke en vrolijke Ryunsoke heeft het wel naar zijn zin bij zijn vader en heeft ook zelf een groentetuintje. Hij heeft dan ook meer vrijheid dan zijn oudere broer.
De film komt al gauw met beelden van de vulkaan in het gebied waar Koichi woont. Regelmatig spuwt de berg as die bij een ongunstige wind als een dikke laag op de grond blijft liggen. Het liefst zou hij een vulkaanuitbarsting willen, waardoor ze genoodzaakt zijn het gebied te verlaten en weer in Osaka bij elkaar te komen.

Als Koichi hoort over de nieuwe snelheidstrein die de twee gebieden waar de jongens wonen, verbindt, besluit hij tot een plan. Op de plaats waar de treinen elkaar ontmoeten zal plaats zijn voor een wonder. Hij bespreekt met een paar klasgenoten de plannen om een dagje te spijbelen en belt zijn broertje om ook op de bestemde plaats aanwezig te zijn. Ze maken spandoeken met hun wensen en schreeuwen die naar de passerende trein. Als die eenmaal voorbij is en het stof neergedaald is, zegt

Zoals gezegd zijn er fraaie details uit het moderne Japanse leven, zoals over twee klasgenootjes van Koichi die graag actrices willen worden. Een van hen, Megumi, gaat met Koichi mee en op zoek naar de plaats waar de treinen elkaar treffen belanden ze bij haar opa en oma die maar wat blij zijn dat ze hun kleindochter weer eens zien. Op de vraag van de kinderen bij het afscheid of zij nog wensen hebben, zeggen ze dat die al in vervulling gegaan zijn. De opa van Koichi bakt ter gelegenheid van de nieuwe trein een Karukan cake. Zijn vrienden willen dat hij die roze maakt omdat de naam van de trein kersenbloesem betekent, maar zover wil de opa niet gaan. Hij laat wel Koichi proeven, die eerlijk zegt dat de cake te weinig smaak heeft.

Verrassend is wel dat de Japanse jongeren behoorlijk assertief zijn en soms lijnrecht ingaan tegen de ouderen. Als de leraar in de klas de leerkingen vraagt een opstel te schrijven over hun vader, merkt een medeleerlinge van Koichi op dat hij geen vader heeft. Een ander vindt de opdracht van de leraar een schending van hun privacy. Ryunosuke polst zijn vader over de kinderbijslag die hij krijgt en vindt dat hij de koop van een nieuwe gitaar maar moet uitstellen.

Deze aardige elementen en ook de afwisselende muziek kunnen niet verhinderen dat Kiseki dat wonder betekent in het Japans en een gelegenheid is waarbij men wensen doet, een lange zit is bij gebrek aan een boeiend onderwerp. Dat blijkt wellicht ook uit het vele rennen van de kinderen in de film, onder andere op weg naar de trein. Die snelle beweging moet wellicht de magere verhaallijn compenseren.

Hier de trailer

Geen opmerkingen:

Een reactie posten