Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 20 maart 2012

Deborah Scroggins over Twee vrouwen, VPRO-boeken, 18 maart 2012


‘They could have been sisters.’

De Amerikaanse journaliste Scroggins heeft een boek geschreven over Ayaan Hirschi Ali en de Pakistaanse Aafia Siddiqui, twee vrouwen die zich roerden in het debat over de islam, maar daarin een totaal andere positie innamen. Hirschi Ali verwerpt de grondslagen van de islam, Aafia Siddiqui is juist een fanatieke moslimstrijder, die een aanslag met Al-Qaida beraamde en inmiddels gevangen zit in de VS.

Zoals gebruikelijk wil Wim Brands weten hoe Scroggins aan het idee kwam om dit boek te schrijven. Dat was na de dood van Theo van Gogh, toen Hirschi Ali in het middelpunt van de belangstelling stond. Het intrigeerde haar dat twee vrouwen van dezelfde leeftijd zo heel anders op maatschappelijke ontwikkelingen kunnen reageren.

Siddiqui kwam uit een conservatief Pakistaans milieu, studeerde in de VS, werd fondswerver voor de Jihad. Hirshi Ali was eerst vooral bekend door haar kritiek op de onderdrukking van de vrouw door de islam, maar eenmaal in Nederland begreep ze dat de kritiek van Hirshi Ali verder ging en zo’n beetje de hele islam tot doelwit had.

Scroggins woonde hier vier jaar vanaf 2005, was hier al eerder geweest, maar heeft in die tijd veel bijgeleerd, zegt ze op een wat versluierde manier. Helaas verliet Hirshi Ali in die tijd het land, maar ze interviewde veel personen over haar.

Het fascineerde haar dat men in Nederland, bijna nog meer dan in de VS, geraakt was door 9-11. Ze denkt dat dat komt omdat de islam hier in het politieke debat aan de orde was. Er leefden veel onuitgesproken angsten en vooroordelen onder de bevolking. Daarvoor kende ze Nederland als een tolerant land.

Brands wil heel graag weten wat er dan veranderd is.
Scroggins denkt dat het xenofobe element ook deel in van onze cultuur en dat die versterkt werd door 9-11. Volgens haar uiten Nederlanders zich liever dan hun gevoelens voor zich te houden. 

Hirshi Ali was met haar vernietigende kritiek op de islam de ideale persoon om te dienen als doorgeefluik voor angsten. Ze doet zich voor als een intelligente vrouw. In de VS zou ze nooit zoveel aandacht gekregen hebben. Daar houdt men duidelijker grenzen in acht als het gaat om de verhouding tussen staat en religie.

Aafia Siddiqui ging na 9-11 terug naar Pakistan, scheidde van haar man en trouwde met een neef van Khalid Sheikh Mohammed, het brein achter de aanslag op de Twin Towers. Ze nam zelf deel aan een nieuwe aanslag op de VS maar werd, na een tijd ondergedoken te zijn geweest, in 2008 aangehouden en gevangen gezet. Daardoor heeft Scroggins haar nooit kunnen interviewen. Ze had haar willen vragen hoe ze zover kwam, een vrouw die aan een Amerikaanse universiteit gestudeerd heeft.

Volgens Brands moet ze daarom maar zelf het antwoord geven.
Volgens Scroggins was Aafia van mening dat de VS in de ban was van de joden en dat die het land misbruikten.

Gemeenschappelijk aan de twee vrouwen, die wel zussen van elkaar zouden kunnen zijn, is dat ze sterk beïnvloed zijn door het islamisme en dat ze de wereld zien als een plaats waar een strijd tussen godsdiensten wordt uitgevochten. Ze denken beiden zwart wit, hebben geen oog voor nuance en zien de democratie als zwakte.  

2 opmerkingen:

  1. Ik hoorde Wim Brands en haar zeggen dat beide vrouwen de democratie niet begrepen. Ik denk dat Deborah en Wim allebei de sharia niet begrijpen en daar zich ook totaal niet in verdiept hebben. Daarom hebben ze allebei niet door dat de sharia 100% anti-democratisch is en dat Hirsi Ali dat heel goed begrijpt en Aafia Siddiqui niet. Met dit gegeven heeft dit interview weer helemaal met de hele bekende valse feiten en verdraaiingen van de politiek correctheid niets bijgedragen aan het weergeven van de realiteit.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Daarvoor kende Deborah Nederland als een tolerant land. Islamcritici willen graag dat Nederland een tolerant land blijft, daarom hebben ze kritiek op de intolerante en gewelddadige aspecten van de Islam,die de doodstraf op afvalligheid en homo's, de onderdrukking van vrouwen, de strijd tegen de ongelovigen voorschrijven. Een kind kan dat begrijpen, alleen de verknipte geest van de politiek correcten heeft daar zo veel moeite mee.

    BeantwoordenVerwijderen