De kritische methode van een grappenmaker.
Pauw en Witteman was afgelopen week negatief in het nieuws
over de impertinente ondervraging van Nebahat Albayrak, een van de kandidaten
voor het fractievoorzitterschap van de PvdA. Men verweet de presentatoren
cynisme en zelfs racisme. Ik was benieuwd welke toon ze zouden aanslaan tegen
Dolf Jansen, de laatste gast in het programma van afgelopen vrijdag na Frits
Bolkenstein, Wouke van Scherrenbrug en Frits Wester.
Aanleiding is zijn nieuwe programma Als ik het niet doe
doet niemand het dat op 17 maart in première gaat. Dolf zegt dat hij daar
alweer een tijdje mee bezig is. Hij krijgt het over zijn vader die, zo merkte
hij met het ouder worden, niet altijd gelijk had. In politieke zin vond zijn
vader het al gauw allemaal te links.
Raak je wel eens een ideaal kwijt? vraagt Pauw. Dolf wil in
zijn shows uitzoeken wat er aan de hand is en raakt dan wel eens aan het
twijfelen, bijvoorbeeld over het klimaat. Wellicht, zo zegt hij, moeten we toch
aan de kernenergie, hoewel het feit dat Maxime Verhagen, de minister van
economische zaken, voor is, voor hem een reden is om tegen te zijn. Het is
echter wel zijn laatste reden. Een ander voorbeeld is de
ontwikkelingssamenwerking, dat eerder in het programma door Bolkenstein is
besproken. Het gaat om normen die je jezelf stelt.
Pauw vraagt wat je aan normen hebt als geld niet wordt
besteed zoals beloofd. Dolf antwoordt dat de politiek zich laat gijzelen. De
vraag is wat je kunt doen om de wereld iets beter te maken dan hij is. Hij
noemt Rosa Parks, een zwarte vrouw die in 1955 haar plaats in de bus niet
afstond aan een blanke en daarmee een sneeuwbaleffect aan reacties
veroorzaakte, die uiteindelijk leidde tot de gelijkberechtiging tussen blanken
en zwarten.
Witteman merkt op dat Dolf de lat hoog legt. Dolf antwoordt
dat hij Parks als voorbeeld gebruikt van een individu die iets tot stand weet
te brengen. Net als de groenteboer in Tunesië die zichzelf in brand stak,
kunnen enkelingen iets uitrichten. Het is beter dan te gaan klagen dat de
politiek niets doet.
Witteman vraagt of Dolf nooit cynisch wordt. Soms wel zegt
Dolf, vooral als hij onze rijkdom afzet tegen de armoe in de rest van de
wereld. Hij vindt het echter te gemakkelijk om alles plat te hakken en mooier
om zich te laten raken, zoals door Bruce Springsteen, die al sinds 1973 zijn
kritiek op de maatschappij bezingt en in zijn laatste album met het nummer Geketend
en gevloerd zijn weerzin tegen de bankiers verwoord. Dolf zegt dat men,
zoals men in Griekenland doet, stenen door de ruiten van banken kan gooien,
maar zelf is hij een grappenmaker, die tevreden is als mensen naar huis gaan en
iets van hem hebben opgestoken en daarover nadenken.
Wellicht geldt dat niet voor Pauw en Witteman. Die zullen,
in het belang van de kijkcijfers en hun eigen dikke salarissen, nog wel een
tijdje hun cynische toon voortzetten.
graag gelezen
BeantwoordenVerwijderenMooi opgeschreven.
BeantwoordenVerwijderenMeningen verschillen over P&W ikzelf kan dat cynische en vooral uitdagende bijzonder waarderen. Ik vond ook de scherpte in de discussie naar Nebahat Albayrak niets met discriminatie te maken had er werden gewoon feiten vast gesteld. Dat ze vrouw was en van Turkse afkomst. Er werd haar zelfs niet verweten dat de gooi naar het leiderschap van de PvdA niet thuis hoort bij iemand met een Turkse nationaliteit. Haar deelname duidt eerder op haar kwaliteiten en de zwakte van de kern binnen de fractie van de PvdA.
Ik denk eerder dat de uitzending in het voordeel werkte van Nebahat Albayrak
Ik vond persoonlijk niet, dat het in haar voordeel werkte. Ze was nl nogal fel en overdreven, als men over haar vrouw zijn begon. het zat haar dus nogal hoog, te hoog voor iemand, die beweert, dat dat niet belangrijk is.
VerwijderenInmiddels heeft Paul Witteman in zijn column in de Vara-gids erkent dat hij en Jeroen Pauw Albayrak onvoldoende respect hebben betoond.
BeantwoordenVerwijderen