Beer is cheaper than therapy (2011), documentaire van Simone de Vries

De waanzin van oorlog.

Het is al bijna vijftig jaar geleden dat op Woodstock de waanzin van de oorlog in Vietnam werd bezongen, maar nog steeds lijkt die hartenkreet niet doorgedrongen tot de koppen van generaals en de politici.

Het stadje Killeen in Texas leeft van de 40.000 militairen die op de nabijgelegen basis Fort Hood gelegerd zijn. Welcome home soldiers, zeggen de borden langs de weg, maar ook Beer is cheaper than therapy. Fort Hood is de grootste militaire basis in de VS. Vandaar worden militairen uitgezonden naar Iran en Afghanistan. In Killeen merkt men de gevolgen daarvan. De cijfers voor depressie, geweld, alcoholisme, huiselijk geweld en zelfmoord liggen boven het landelijk gemiddelde. Simone de Vries loopt rond in het stadje en laat mannen en vrouwen aan het woord. Ze levert geen commentaar op hun uitspraken. Die spreken voor zichzelf. Hieronder een aantal van hun. Ze begint met sfeerbeelden in de avond van de drukte bij een tweedehands automarkt.

Een politieman vertelt, op weg naar een incident, dat men ooit noodoproepen kreeg over een schietpartij in een woongebied tijdens lunchtijd. Het gras was kapot. Een soldaat die onder de pillen en de alcohol zat, maar toch redelijk bij was, had zijn machinegeweer leeggeschoten omdat hij, net terug uit Irak, het geluid van geweervuur moest horen.

Een vriend van een soldaat vertelt dat hij niet wist dat die leed aan PTSS. Het was een aardige jongen. Op het moment dat hij thuis kwam, zag hij dat diens auto scheef op het pad stond. Hij zag zijn voeten binnen in het gangpad liggen en dacht dat de jongen dronken was, maar hij had zich door het hoofd geschoten.   

Een scherpschutter doodde op bevel een vrouw en een kind en wordt daar ’s nachts van wakker want hij wil zelf vader worden.

Douglas schoot zich dood in het toilet van de Subway. Zijn moeder ging ernaartoe om het personeel te bedanken voor hun hulp. Douglas stuurde haar nog een sms om zich te excuseren voordat hij zich het leven benam. Er zijn veel militairen in hun familie. Douglas zocht een uitdaging. Na de training was hij volwassener, na de uitzending een wrak. Het leger vond hem een slappeling. Hij wilde deserteren, maar zijn moeder raadde dat af.

Deserteren is verraad, zegt een jonge soldaat die onder de tatoeages zit. Never accept defeat. Dit is het beste land van de wereld. De blonde eigenaresse van de tatoo-zaak zegt dat het aardige jongens zijn die in een bikkelharde wereld terechtkomen. Ze hebben de beste bedoelingen maar worden voorgelogen.

De beheerster van een anti-oorlogskoffiehuis zegt dat iedereen geraakt wordt door de oorlog. Het verwoest gezinnen en de regering interesseert het niet. Soldaten hebben een huiselijke omgeving nodig en zij verschaft die. Sommige willen niet naar huis om hun familie niet teleur te stellen. Haar eigen man werd erger na elke missie. Men maakt een spandoek met als opschrift: Operation Recovery. Stop deployment traumatized soldiers en plaatst die op een hoek op de weg naar het fort, waar men ook informatie uitdeelt, die door veel soldaten met instemming wordt aangenomen.

Een jonge soldaat ging al jong in het leger omdat zijn vader in Korea vocht en zijn moeder gek werd. Na uitzending naar Irak kon hij geen aansluiting meer vinden in de maatschappij, daarom tekende hij opnieuw. Hij zag de dood van dichtbij en weet niet waarom hij zelf nog leeft.

Een soldaat toont de vele pillen die hij heeft voorgeschreven gekregen. In Irak wilde hij geen mensen meer doden, maar kon dat niet zeggen. Hij maakte foto’s, onder andere van een kind, dat later door een kogel werd gedood. De predikant zei dat doden goed was. Hij stond er alleen voor, nog steeds. Hij doet het licht uit en kruipt als een zieke op een bank.

Een soldaat toont een granaatscherf dat ze uit zijn ruggegraat gehaald hebben na een aanrijding met een bermbom. Hij mocht zijn kogelvrije vest niet aan, omdat men bang was voor krassen op de auto’s van Iraki’s. Hij heeft geen goed woord over voor de leiding. We are product. Hij heeft pillen en gaat naar de schietbaan als de nood te hoog wordt.

Een sympathieke dikke vrouw zegt dat het leven als soldatenvrouw eenzaam is. Haar man raaskalde en dronk veel toen hij de eerste keer thuis kwam. Ze helpt hem de veters van zijn legerschoenen te strikken. Hij gaat voor een tweede missie naar Irak. Ze wil een kind, voor geval dat.

Een soldaat van 22 jaar is in een disco. Hij heeft al dertig mensen gedood en daar een medaille voor gekregen, terwijl hij in de VS als seriemoordenaar vervolgd zou worden. In de nacht komen de angstbeelden op hem af.

Een ex-soldaat gaat elk half uur terug naar Irak. Hij raakte een bermbom, schoot drie mensen dood, rende weg, schoot nog twee mensen dood, tot hij werd tegengehouden door een collega, die vertelde dat hij op onschuldigen schoot. Hij kijkt desalniettemin trots terug op zijn werk. Vanwege PTSS is hij gestopt. Hij zat een maand in een psychiatrische inrichting tussen mannen met zelfmoordneigingen, terwijl hij zelf anderen wilde vermoorden. Het liefst mensen op straat die gelukkig waren. Hij gaat nooit uit, alleen naar de kerk en zelfs daar draagt hij een wapen, want je weet maar nooit.

Een hospik moest de hersenen van een dode soldaat opruimen en vond dat moeilijk omdat de substantie herinneringen bevat. Hij is thuis maar kan niet voor zijn kinderen zorgen. Hij haat de John Wayne-achtige mentaliteit in het leger. Hij zit op het balkon en kijkt voor zich uit. Hij kan zo kwaad worden dat hij anderen zou kunnen afslachten, zegt hij.  

  

Het leger werkte niet mee aan de documentaire. Hier de trailer.