Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 18 maart 2012

Marathon Boy (2010), documentaire van Gemma Atwal


De jonge stier van Orissa.

Budhia Sing is nog geen vier jaar oud als hij in het weeshuis van Biranchi Das in Bhubaneswar woont en al marathons loopt. Das is behalve weeshuisvader zeer begaan met de sportieve ontwikkeling van zijn pupillen. De judoschool die hij in zijn weeshuis heeft, wijst daarop. Met Budhia heeft hij een natuurtalent in huis gehaald. Het is fascinerend de kleine jongen die zien, omringd door fietsers en volwassen hardlopers die hem volgen (zie foto). Das ziet mogelijkheden om de jongen klaar te stomen voor de Olympische Spelen van 2016. Sing zal dan de trots van India zijn. Helaas steekt de deelstaat regering van Orissa daar een stokje voor. De minister voor de kinderbescherming vreest dat Das de jongen gebruikt voor zijn eigen gewin.

Gita, de vrouw van Das, begrijpt niet dat Sukanti, de arme biologische moeder, afstand heeft gedaan van haar kind, maar Sukanti zegt dat zij hem, omdat ze voorkomen dat hij zou verhongeren, voor achthonderd roepies heeft verkocht aan een straatventer. Omdat de laatste de jongen mishandelde kwam hij bij Das terecht. Die traint hem en stuurt hem naar een privé school. Tegelijk zorgt hij dat Sukanti een baantje krijgt. Hij adopteert Budhia om te voorkomen dat de jongen van hem afgepakt kan worden.

Tijdens de 65 kilometer lange tocht van Puri naar Bhubaneswar loopt Budhia een gemiddelde van 9.25 km/uur. Als hij vervolgens van Das ook nog een paar kilometer verder moet lopen naar de plaats waar de hoogwaardigheidsbekleders staan stort de jongen in elkaar. Hij heeft stuipen, kotst, maar zegt wat later weer dat hij niet moe is. De raad van de kinderbescherming werpt zich op voor zijn gezondheid. Er ontstaat een nationale discussie op televisie over de zaak. Artsen kunnen niets schadelijks vinden en het publiek én de Congrespartij staan achter Das, die echter geldgebrek heeft omdat de sponsors niet zo gemakkelijk meer het geld over de balk komen.

Een jaar later is Budhia steeds meer een pion in een politiek spel geworden. De deelstaatregering zegt dat Das geld uit Dubai ontvangt. Das gaat in de tegenaanval en neemt een plaat op met een protestlied. De zaak wordt nog ernstiger als de moeder van Budhia denkt dat Das haar geld onthoudt. Budhia maakt het niet gemakkelijker door te zeggen dat Das hem heeft mishandeld. Das wordt gearresteerd en Sukanti haalt Budhia terug naar de sloppenwijk Salia Sahi. Net als enkele andere feiten, wordt ook dit feit door een animatie in beeld gebracht. 

Tijdens een rechtszaak blijkt dat geen sprake was van mishandeling. Das komt weer vrij maar is gebroken over de hele zaak. Als Budhia zeven jaar is, wordt Das doodgeschoten door een huurmoordenaar die zichzelf later aangeeft. Het is niet duidelijk wie er verantwoordelijk is voor de dood van Das. Op zijn uitvaart wordt hij als een held vereerd. 

Een vriendelijke man met hoed, een vriend van Das, die heeft gezien hoe het allemaal gegaan is en af en toe commentaar geeft, denkt dat er hogere belangen in het spel waren. Wellicht is het goed dat het zo gelopen is. Das is in ieder geval geen gefrustreerde coach geworden.

De sportschool bloeit en men komt daar samen in een goede geest. Budhia krijgt op achtjarige leeftijd een studiebeurs. Hij heeft een nieuwe trainer maar zegt dat hij met Das meer had kunnen bereiken. Hij geeft toe dat Das hem nooit heeft mishandeld. Hij komt op me over als een jongen die behoorlijk knel heeft gezeten tussen zijn moeder en zijn coach Das. Zoiets is helaas niet bevorderlijk geweest voor de ontwikkeling van zijn talent.

Het is een buitenkans om zo’n documentaire te maken met alle onverwachte ontwikkelingen. Mooi ook zijn de opnamen van het landschap en de gang van het leven in India.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten