Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 9 maart 2012

Filmrecensie: Atame! (Tie me up, tie me down, 1990), Pedro Almodóvar


Een film met een knipoog.

De knappe jonge Rickie is in de inrichting waarin hij verblijft een slot aan het repareren als hij door een sexy verpleegster bij de directrice ontboden wordt. De laatst vertelt hem tot haar verdriet dat hij gezond verklaard en ontslagen is. Ze geeft hem een zak geld mee om de tijd door te komen tot hij een baan gevonden heeft.

Rickie heeft zich ten doel gesteld te trouwen en een eerbare vader te worden en gaat naar de Barajas Studios, waar hij een vrouw kent, Marina, die ooit in de porno industrie werkte maar inmiddels meedoet aan de laatste film van een gerespecteerd regisseur. Hij gaat naar haar kleedkamer, stopt een chocolade hart in haar tas en haalt haar sleutels eruit. Met een grote langharige pruik op spiedt hij rond op de set, maar Marina herkent hem niet.

We lijken terecht te zin in een film van Fellini die ook vaak een film in een film maakt. Maximo, de filmmaker, heeft eerder een beroerte gehad en rijdt rond in een rolstoel, waarin hij toch nog flink wendbaar is. Lola, de zus van Marina is de scriptgirl en zijn rechterhand. Maximo heeft een oogje op Marina. Hij is met haar begaan omdat ze kiespijn heeft. Marina denkt dat het chocoladehart van Maximo is.

De diefstal wordt ontdekt. Marina vraagt extra sleutels aan Lola. Bij thuiskomst wordt er bij haar aangebeld. Het is buurman Pepe, ook een acteur, die een paar weken op reis gaat. Lola zorgt voor zijn planten. Rickie staat inmiddels al om de hoek toe te luisteren. Als er weer wordt aangebeld is het Rickie die zich naar binnen dringt. Hij bekent haar dat hij 23 jaar oud is, alleen en graag met haar wil trouwen om kinderen op de wereld te zetten.

Marina wil daar niets van weten. Rickie bindt haar vast als hij de deur uit gaat om medicijnen en drugs voor haar te kopen. Hij slaat haar in de boeien net zo lang tot ze verliefd op hem wordt. Als slotenmaker kan hij zich gemakkelijk toegang verschaffen in andere woningen. Hij gaat het mooie appartement van Pepe binnen en brengt Marina daar naartoe over. Ze kijken naar een breedbeeld televisie met daarop de mededeling dat Spanjaarden anders dan Duitsers pas aan hun pensioen denken als het te laat is. Rickie wil met Marina naar Australië, maar haar eerst zijn oude dorp laten zien.

Natuurlijk komt Lola op een keer binnen om de daktuin te verzorgen als Rickie een boodschap doet. De zussen vluchten, maar eenmaal vrij, mist Marina Rickie. Ze rijden naar het vervallen dorp van Rickie en een hartstochtelijke ontmoeting volgt.

Tussen door klinkt af en toe een lied, bijvoorbeeld met Maximo en Lola, als om de sfeer erin te houden. Op het eind klinkt op de radio in de auto waarmee ze teruggaan naar de stad een mooi slotnummer met de tekst: ik hou vol want ik wil leven.

Het verhaal heeft weinig om het lijf. Het blijft meer een fantasietje rond het vastbinden en weer losmaken van een knappe jonge vrouw, die zich daarmee uiteindelijk ook nog laat veroveren. Iets wat in de verte deed denken aan het Stockholm-syndroom waarin de ontvoerde het opneemt voor de ontvoerder, maar dan met een knipoog. Atame! begint met afbeeldingen van een stralende Christus in een lijst. Een lichte zomeravondfilm, zou ik zeggen.

Hier de trailer. Tie me up, tie me down, heette de film in het Engels.   

Geen opmerkingen:

Een reactie posten