Hoopgevende portretten van Syrische kinderen in een Jordaans
vluchtelingenkamp
Na de intrigerende en onthullende documentaire Garage 2.0 over het wel en wee van een
garagebedrijf in Vianen, vervolgt documentairemaakster Catherine van Campen
haar weg door het Jordaanse vluchtelingenkamp Zaatari. waar veel Syrische kinderen
verblijven. Hoewel ze weinig perspectief hebben geen ze de moed niet op. Van
Campen volgt drie kinderen, twee meisjes en een jongen, die zich met goede moed
door hun verblijf slaan. De cameravoering is prachtig helder, net als de
gezichten van de kinderen. Dan is er ook nog de djinn die zijn geestkracht het
leven onzichtbaar beïnvloed. Helaas werd in de tv versie die ik zag het portret van de
achtjarige Hammoud onthouden.
Het eerste beeld is al heel mooi. Een jongen volgt met een
lege waterfles een druppelend spoor dat een waterwagen van Unicef achterlaat.
Het symboliseert iets van hoop in de onvruchtbare woestijngrond.
De dertienjarige Fatma geeft de planten water, maar is sip
omdat haar haan geslacht is. Die was haar beste vriend aan wie ze haar geheimen
kon doorvertellen. Zij doet graag lippenstift op, maar haar moeder haalt dat er
weer vanaf omdat ze vindt dat haar dochter daar nog te jong voor is. De haan,
zo hoort Fatma, werd geslacht en door het gezin opgegeten maar zelf heeft ze er
geen hap van genomen. Ze doet nogal wild met een sprinkhaan die ze in een potje
heeft gestopt, waarop haar moeder met haar een nieuwe haan gaat kopen, die
Fatma als een baby’tje knuffelt.
De tienjarige Ferras verkoopt raha snoep in het kamp. Hij
roept dat het de smaak van Deraa heeft. Zijn vader kijkt naar televisiebeelden
van verwoestingen in Syrië. Ferras koopt maïzena voor zijn vader die daar snoep
van maakt. Ferras wil later het liefst groenteboer worden of een supermarktje
beginnen. Hij zegt dat zijn vader niet lekker in zijn vel zit en vindt het ook
niet zo slim dat zijn vader hertrouwd is maar dat mag hij niet tegen hem zeggen
want dan wordt hij kwaad. Vanwege aanhoudende bloedneuzen gaat hij naar de
medische hulpdienst. De doctoren maken een aardig praatje met hem en
onderzoeken hem waarop ze hem afraden om het verkoopwerk te staken. In plaats
daarvan tekent Ferras vingerpoppetjes en praat met hen.
De vijftienjarige Maryam maakt foto’s van het kamp en zit in
een toneelgroepje waarin zij de dochter van Lear speelt. De regisseur zegt in
de nabespreking dat ze minder geremd moet zijn. Maryam belt met haar vader die
in Syrië is achtergebleven en vraagt hoe het in het dorp is en hoe het met zijn
tuin gaat. De vader zegt dat hij weinig kan doen vanwege bombardementen en een
gebroken arm of zelfs twee gebroken armen. Terwijl Maryam de vloer dweilt
repeteert ze haar tekst. In de spiegel ziet ze dat ze de ogen heeft van haar
vader en ook diens moed. Tijdens de afwas zegt haar moeder dat toneelspelen
voor meisjes niet gepast is. De regisseur zegt dat er niets mis mee is en dat
ze haar vader maar om toestemming moet vragen. In een brief lijkt Maryam daar niet
over te reppen. Tijdens een voetbaltraining horen we dat ze snel teruggaat naar
Syrië. De kinderen willen allemaal bij haar in het elftal. Ze geniet van het
spelletje.
Van Campen laat de beelden spreken. Die zeggen genoeg over
de hoop die we mogen koesteren dat het nog wel goed komt met de mensheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten