Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 13 augustus 2017

Zaatari djinn (2016), documentaire van Catherine van Campen


Hoopgevende portretten van Syrische kinderen in een Jordaans vluchtelingenkamp

Na de intrigerende en onthullende documentaire Garage 2.0 over het wel en wee van een garagebedrijf in Vianen, vervolgt documentairemaakster Catherine van Campen haar weg door het Jordaanse vluchtelingenkamp Zaatari. waar veel Syrische kinderen verblijven. Hoewel ze weinig perspectief hebben geen ze de moed niet op. Van Campen volgt drie kinderen, twee meisjes en een jongen, die zich met goede moed door hun verblijf slaan. De cameravoering is prachtig helder, net als de gezichten van de kinderen. Dan is er ook nog de djinn die zijn geestkracht het leven onzichtbaar beïnvloed. Helaas werd in de tv versie die ik zag het portret van de achtjarige Hammoud onthouden.
  
Het eerste beeld is al heel mooi. Een jongen volgt met een lege waterfles een druppelend spoor dat een waterwagen van Unicef achterlaat. Het symboliseert iets van hoop in de onvruchtbare woestijngrond.

De dertienjarige Fatma geeft de planten water, maar is sip omdat haar haan geslacht is. Die was haar beste vriend aan wie ze haar geheimen kon doorvertellen. Zij doet graag lippenstift op, maar haar moeder haalt dat er weer vanaf omdat ze vindt dat haar dochter daar nog te jong voor is. De haan, zo hoort Fatma, werd geslacht en door het gezin opgegeten maar zelf heeft ze er geen hap van genomen. Ze doet nogal wild met een sprinkhaan die ze in een potje heeft gestopt, waarop haar moeder met haar een nieuwe haan gaat kopen, die Fatma als een baby’tje knuffelt.

De tienjarige Ferras verkoopt raha snoep in het kamp. Hij roept dat het de smaak van Deraa heeft. Zijn vader kijkt naar televisiebeelden van verwoestingen in Syrië. Ferras koopt maïzena voor zijn vader die daar snoep van maakt. Ferras wil later het liefst groenteboer worden of een supermarktje beginnen. Hij zegt dat zijn vader niet lekker in zijn vel zit en vindt het ook niet zo slim dat zijn vader hertrouwd is maar dat mag hij niet tegen hem zeggen want dan wordt hij kwaad. Vanwege aanhoudende bloedneuzen gaat hij naar de medische hulpdienst. De doctoren maken een aardig praatje met hem en onderzoeken hem waarop ze hem afraden om het verkoopwerk te staken. In plaats daarvan tekent Ferras vingerpoppetjes en praat met hen.  

De vijftienjarige Maryam maakt foto’s van het kamp en zit in een toneelgroepje waarin zij de dochter van Lear speelt. De regisseur zegt in de nabespreking dat ze minder geremd moet zijn. Maryam belt met haar vader die in Syrië is achtergebleven en vraagt hoe het in het dorp is en hoe het met zijn tuin gaat. De vader zegt dat hij weinig kan doen vanwege bombardementen en een gebroken arm of zelfs twee gebroken armen. Terwijl Maryam de vloer dweilt repeteert ze haar tekst. In de spiegel ziet ze dat ze de ogen heeft van haar vader en ook diens moed. Tijdens de afwas zegt haar moeder dat toneelspelen voor meisjes niet gepast is. De regisseur zegt dat er niets mis mee is en dat ze haar vader maar om toestemming moet vragen. In een brief lijkt Maryam daar niet over te reppen. Tijdens een voetbaltraining horen we dat ze snel teruggaat naar Syrië. De kinderen willen allemaal bij haar in het elftal. Ze geniet van het spelletje.

Van Campen laat de beelden spreken. Die zeggen genoeg over de hoop die we mogen koesteren dat het nog wel goed komt met de mensheid.

Hier de trailer op vimeo, hier mijn bespreking van Garage 2.0.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten