Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 17 augustus 2017

Team Gaza (2016), documentaire van Frederick Mansell en Laurens Samson


Grote machteloosheid in Palestijnse enclave

Team Gaza is niet, zoals verwacht, een hulpverlenersproject in de Gazastrook, die in de documentaire van Frederick Mansell en Laurens Samson de grootste gevangenis ter wereld wordt genoemd waar twee miljoen mensen in behoeftige omstandigheden leven, maar portretteert een viertal voetballers van Beach Camp - de naam van de wijk in Gaza-stad en tegelijk de naam van de club – die daar hun zorgen even kwijt kunnen, al zijn de verrichtingen van de club niet om over naar huis te schrijven. 

Usame, Ahmed, Imad en Nehru hebben allen hun eigen levensvisie en brengen daarmee de diversiteit aan meningen van Palestijnen op een geschakeerde manier naar buiten. Usame heeft een godsdienstige instelling en legt zich neer bij de traagheid waarmee de bouw van een nieuw huis gepaard gaat, Ahmed komt het liefst meteen in opstand tegen de gehate Israëliërs, Imad droomt van een eigen kapperszaak en zegt tegen een klant dat hij niet wil dat zijn verloofde gaat werken of studeren, Nehru wil het liefst zijn voetbaltalenten ontplooien maar wordt tegengehouden door een grens die dicht is.

De documentairemakers volgen de hoofdpersonen een voetbalseizoen lang, dat dramatisch slecht begint, waardoor de trainer ontslagen wordt, maar een nieuwe coach brengt weinig verlichting. Op het eind van de competitie hangt het erom of Beach Camp wel of niet degradeert maar ze weten dat net nog te voorkomen, hetgeen veel vreugde teweegbrengt en gezwaai met intens blauwe vlaggen.

Interessanter dan de beelden van het knollenveld van de club en de povere kwaliteit van het spel is de ideeënwereld van de vier spelers die op betrokken wijze door de documentairemakers over het voetlicht wordt gebracht. Usame loopt over de resten van zijn gebombardeerde huis, bidt voor zijn moeder die in Israël geopereerd wordt en knuffelt met zijn baby, die hij in een nieuw huis hoopte onder te brengen. Ahmed komt in actie tijdens een training die militair oogt en verder zien we hem aankloppen bij de administratieve dienst van de VN om zijn dochter aan te geven, voedsel op te halen of een verwijzing voor zijn zoon die besneden wordt. Imad treedt in het huwelijk, maar vindt het vervelend dat zijn bruid bij zijn ouders moet intrekken en krijgt toch nog een eigen zaak en een kind. De achttienjarige Nehru wacht tot de grens met Egypte opengaat zodat hij naar Zweden kan om daar zijn vleugels uit te slaan. In de tussentijd kijkt hij op zijn telefoon, vist hij met zijn opa en verzorgt hij de duiven.

Een mooie scène in deze lange documentaire volgt de tocht van Nehru, zijn broer Omar en zijn vader naar de grens bij Rafah. Eerst dient men zich in te schrijven, vervolgens moet er lang gewacht worden in een hal waar geldwisselaars actief zijn. Tenslotte kan de bagage in een bus gepropt die naar de grens rijdt, waar de Egyptische grenswachten echter niet blijken te werken waarop het drietal maar weer de terugtocht onderneemt. De machteloosheid van de inwoners van Gaza is groot, zoals ook te zien is in een scène waarin Usame na een bezoek aan een kantoor in Rafah, waar men hem ook niet kan helpen aan een woning, uitkijkt op de grens, zo dichtbij maar tegelijk zo ver, waar mensen in vrijheid kunnen leven.   

Hier de Facebookpagina van Team Gaza, waarop het laatste bericht dat Team Gaza genomineerd is voor de Gouden Kalf competitie van het NFF 2017.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten