Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 20 augustus 2017

No man is an island (2015), documentaire van Tim de Keersmaecker


Vluchtelingen krijgen snel te maken met isolement

De Belgische documentairemaker Tim de Keersmaecker gebruikt een regel van de Engelse dichter John Donne uit 1624 voor de titel van zijn documentaire die dan ook over twee vluchtelingen gaat die zich niet zo erg thuis voelen op het Italiaanse eiland Lampedusa. Zoals Donne al zegt kunnen mensen niet verder groeien als ze niet verbonden zijn met anderen. De Keersmaecker maakt dit duidelijk in de portretten van de zestienjarige Adam uit Ghana en de eenentwintigjarige Omar uit Tunesië. De beide moslims hebben moeite om zich staande te houden in de christelijke Italiaanse cultuur, die in beeld wordt gebracht met een devote Maria processie.

De Keersmaecker begint met een beeld van een zeeschildpad die aan land komt om eieren te leggen. Deze komen na enige tijd uit, waarna de kleintjes het ruime sop kiezen, iets wat voor vluchtelingen door alle beperkingen niet mogelijk is, zoals gister weer te zien was in beelden van jonge Afrikanen die graag naar Groot Brittannië willen maar in Brussel vastlopen.

Adam werd na zijn boottocht opgevangen door hoteleigenaar Claudio, die in Panama geboren werd, in Colombia opgroeide en lange tijd in Napels woonde voordat hij naar Lampedusa kwam, eerst om een fitnesscentrum te beginnen. Hij hoorde dat Adam werk zocht en hij stelde hem aan in zijn hotel om de tuin te sproeien, in de keuken te helpen en andere voorkomende klusjes te doen. Mooie voorbeelden daarvan zijn dat Adam een teer boompje water geeft en dat hij het dak wit schildert tot hij nauwelijks plaats voor zijn voeten overhoudt. Hij geniet er erg van om met het thuisfront te bellen. Hij krijgt voor het schoolseizoen begint bijles van een oudere mevrouw en voetbalt met plaatselijke jongeren (zie foto) naast het terrein waar de kapotte boten liggen. Het is treurig om Adam in zijn voetbalkleren aan de kant te zien zitten omdat het partijtje die avond niet doorgaat. Later vertelt hij een van spelers niet met illegalen wilde spelen. Claudio is dan wel begaan met de vluchtelingen, maar anderzijds gedraagt hij niet veel anders dan een meester die van zijn ondergeschikten verwacht dat zij hun werk doen, terwijl hij zelf een siësta houdt. Soms wordt het Adam te veel, zoals blijkt uit chaotische beelden van Adam in een botsautootje die gemengd worden met beelden van een welkomstbord in de straat en een vuurtoren die voorspelbare lichtstralen uitzendt. Hij zou willen reizen en andere mensen leren kennen maar voelt vooralsnog gemis.

Omar werd opgevangen door een arts, dokter Bartolo, die hem onderdak gaf en hem zo goed mogelijk probeert te begeleiden. Omar spreekt een nieuwe groep vluchtelingen die net van de boot komen en met een bus naar een opvangcentrum vervoerd zijn, in het Arabisch toe. Omar vertelt hen dat ze zo dadelijk te eten zullen krijgen en een humane behandeling te wachten staat. Bartolo heeft veel aandacht voor zwangere vrouwen en kinderen onder de vluchtelingen. Hij zegt dat er meer Roemenen dan Afrikanen op het eiland zijn want de laatsten reizen meestal door. Omar wilde het liefst naar Rome en begreep pas later dat hij zich op een eiland bevond. Omdat hij last heeft van buikkrampen, stelt psychiater Nonna hem voor de actief wordt en een baantje als steward bij Ryanair probeert te krijgen, maar daarvoor moet hij eerst Engels spreken. Tijdens het gezamenlijk paaslunch vertelt Omar daarover aan zijn tafelgenoten, maar erg veel vertrouwen lijkt hij niet in zijn mogelijkheden te hebben. Hij wil nog steeds naar Rome omdat daar de vrienden zijn met wie hij samen vluchtte. Later hoort Bartolo dat hij met een bijna vijfenzestigjarige Brit vertrokken is. Hij keurt het niet goed, maar begrijpt dat de jongeman zich op het eiland benauwd voelde. Omar zegt daarover dat de oude man meer wilde dan alleen verzorgd worden en dat hij daarom naar Stockholm vluchtte waar zijn broer woont. Die wilde hem echter niet helpen. Hij denkt dat hij naar Rome wordt teruggestuurd omdat hij aan een infectie lijdt. Hij meest van alles wil hij een hechte liefdesrelatie.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten