Uitsluiting op grond van huidskleur gebeurt vaak erg subtiel
Karin Junger is getrouwd met een zwarte man en had altijd de
overtuiging dat huidskleur geen verschil maakte. Haar dochter Crystal kwam
echter een keer thuis met een velletje papier waarop de woorden Ik alleen in de
klas geschreven stonden. Het was de aanleiding voor een documentaire over
uitsluiting op grond van huidskleur. Daartoe bracht ze haar kinderen en hun
vrienden samen in een landhuis in Frankrijk om daar ervaringen met racisme te delen
en na te spelen met gebruik van schmink of maskers. Haar oudste zoon Wiston twijfelde om eraan mee te doen, omdat
het geen onderwerp in zijn leven was, de andere zoon Quincey heeft een tatoeage
op zijn arm getatoeëerd waarop het probleem met racisme duidelijk verwoord
wordt.
Crystal trapt af met een, met de ogen dicht verteld, verhaal
dat ze achterin de klas zit en een verhaal hoort van de leraar over
aanstellerige patiënten die met een dikke neger techniek van hun overdreven gezeur
worden afgeholpen. Crystal voelde zich na afloop van de les gefrustreerd en
boos en vond dat ze er iets van had moeten zeggen.
Anthony was nog jong toen hij op een camping in Flevoland
opeens een stel grotere jongens hoorde roepen dat negers naar huis moesten. Het
maakte hem bang dat hij later geen baan zou kunnen vinden.
Yassine stond op een winteravond samen met Marokkaanse
vrienden in de rij voor een concert, maar werd de toegang geweigerd. Ook al
hadden ze kaartjes. Ook werden ze vorig jaar in clubs geweigerd en hoorde hij
niets op een sollicitatie. Hij lacht daar nu om omdat hij zijn weg gevonden
heeft, al lijkt het ook wel weglachen.
Nora werd in de klas uitgesloten door een stel blanke meiden
met blond haar. Hoewel de meiden zich verontschuldigden, liep ze na de les
gewoon weg. Winston, die de leraar speelde herkende het gevoel niet, maar een
ander vertelt over de lege plaatsen om hem heen in een collegezaal. Volgens
Winston kan men gevoelens ook omdraaien en zichzelf daarmee onkwetsbaar maken.
Jacqueline komt uit Accra, Ghana, emigreerde op elfjarige
leeftijd naar Nederland en hoorde dat ze het beste met een blanke man kon
trouwen om een gegarandeerd goed leven te hebben. Op school werd ze gepest door
Surinamers. Ze praatte daarover niet met de mentor omdat ze had geleerd dat
blanken niet te vertrouwen waren en at haar brood op in de wc. Ze is heel verdrietig
daarover en wordt door anderen omarmd, terwijl Winston zegt heel verstandelijk dat
het normaal is dat de zwakste in de groep gediscrimineerd wordt.
Quincy zat in een bus en zag dat de buschauffeur boos naar
hem keek en weigerde weg te rijden. Hoewel de chauffeur de jongen achter hem op
het oog had, voelde hij zich toch aangesproken en kwam in een vechtmodus.
Stevano moest een speaker ophalen in Oegstgeest en werd op
straat vreemd aangestaard. De verkoper vertrouwde zijn geld niet, waarop
Stevano pinde, maar daardoor moest hollen voor de bus. Hij kwam langs een
basisschool en hoorde een jongen op het schoolplein zeggen dat hij zwarte piet
was, waarop hij een selfie maakte om zichzelf te tonen dat hij die niet was.
Het commentaar van Winston dat men moet weten wie men is en dat men niet in de
hand heeft hoe anderen over hem denken, kan hij in zijn zak steken.
Winston zelf hoorde bij vriend Ove, die ook deelneemt aan
het programma, dat hij nooit een knap, blank meisje uit de buurt zou kunnen
krijgen, hetgeen hem net zo verbaasde als Ove zelf. Toch heeft hij niet het
idee dat zijn huidskleur een negatieve invloed gehad heeft in zijn leven.
Soulayma mocht van de leerkracht niet aan de Cito toets
deelnemen omdat ze daar te dom voor zou zijn. Haar moeder liet haar een
intelligentietest doen, waar ze bovengemiddeld op scoorde. Volgens de
leerkracht was er sprake van een momentopname. Winston speelt de leerkracht
maar blokkeert omdat zoiets hemzelf ook is overkomen. Anderen herkennen zich in
het verhaal van Soulayma.
Het nummer Keep on walking
van Passenger is hierop zeer toepasselijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten