Het bouwen van een snelweg is als het voeren van een oorlog
De Chinese filmmaker Zhang Zanbo volgde drie jaar lang de
bouw van een snelweg in de provincie Hunan, waar Mao werd geboren. Geheel in
zijn geest werd de aanleg inclusief bruggen met voortvarendheid ter hand
genomen en succesvol afgesloten, maar dat kostte wel de nodige bloed, zweet en
tranen. Zanbo heeft de documentaire opgesplitst in een viertal hoofdstukken
waarin we verschillende partijen die bij de aanleg betrokken zijn, in beeld
worden gebracht. Meneer Meng van het bouwbedrijf vormt de verbindende schakel
tussen deze partijen.
De bewoners hebben veel last van de aanleg omdat daartoe met
springstof rotspartijen worden opgeblazen. Een explosie treft het huis van de
oude mevrouw Ou, dat dicht bij de aan te leggen weg ligt, en slaat een gat in
het dak. Meng komt langs op verzoek van de zoon van Ou en zegt dat hij er
zestien dollar voor wil geven. Hij heeft al eerder laten weten dat hij vond dat
Ou moest verhuizen. Zelf wil de zoon een oude boom behouden, die goede energie
zou uitstralen. Hij vindt het schandalig dat men de boom al aan het uitgraven
is terwijl hij nog niet eens weet wat de schadevergoeding is. Een partijman wijst
hem er fijntjes op dat de snelweg ten goede komt aan de bewoners van de
provincie, dus ook aan henzelf. De radio bericht over het partijcongres waar de
economische ontwikkeling met grote woorden aangeprezen wordt.
De arbeiders graven veertien meter diepe putten om zand op
te graven waarmee cement kan worden gemaakt. Meng zegt dat er een graf dicht in
de buurt ligt, dat moet worden verhuisd,
maar de nabestaanden hebben daar weinig trek in. De arbeiders gaan door in
regen en sneeuw en ontsnappen aan de dood als een put instort. Ze vinden het
schandalig dat het management geen enkele reactie geeft. Daarnaast zijn er aan
het eind van de werkperiode ook problemen met de uitbetaling. Men krijgt
slechts 200 in plaats van de beloofde 3000 dollar. Een partijman voorziet dat
het project wellicht stil moet worden gelegd als de problemen rond de betaling
niet worden opgelost. Een arbeider legt zich neer bij de situatie en wil alleen
nog heelhuids thuiskomen.
De vechters zijn gangsters die door de plaatselijke overheid
worden ingehuurd om het bouwbedrijf onder druk te zetten. De plaatselijke
wegenautoriteiten klagen namelijk over de kwaliteit van het afgeleverde werk.
Men wil de vergunningen zien en anders volgen boetes. Meng probeert eronder te
komen door te zeggen dat hij daar later wel over wil praten maar dat hij nu
geen tijd heeft omdat het cement anders hard wordt. Een maand later wil het
bouwbedrijf de opgelegde boete niet betalen. De overheid laat gangsters
inhakken op arbeiders die gewond in het ziekenhuis komen. Meng gaat bij hen op
bezoek en belooft een schadevergoeding, maar daar moeten ze heel erg lang op
wachten. Een bedrijfsleider probeert een gedupeerde met een grote bek de mond
te snoeren, anderen houden een zitdemonstratie achter de wielen van een
vrachtwagen (zie foto). Na dertien maanden krijgen ze tenslotte hun
schadevergoeding.
De zangers van een bedrijfskoor brengen hulde aan het
project als dat eenmaal af is. Eerst worden de brugdelen gecontroleerd. Als er
fouten gemaakt zijn moet het bouwbedrijf dokken. Meng zegt dat het project net
een gouden appel is waar allerlei instanties van willen mee eten. Opzichters
worden omgekocht door ze een rode envelop met inhoud te geven of een fles dure
drank. Een medewerker van het bouwbedrijf stelt dat de communistische partij
corrupt is. Desondanks wordt de weg met
veel ideologisch gezang op 30 december 2013 geopend. Tijdens de zang wordt een
tekst op het scherm geprojecteerd dat er sinds 2007 37 bruggen zijn ingestort. Oma
Ou woont in een ander huis en de boom staat nog niet in de aarde.
Hier de site van The road met prachtige beelden van de
wegenaanleg ondersteund met orgelmuziek en een samenvatting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten