Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 25 augustus 2017

Like an animal (2009), documentaire van Walter Stokman


Interactie tussen mens en dier centraal in werk Charlotte Dumas.

Filmmaker Walter Stokman volgde fotografe Charlotte Dumas tijdens een reis naar New York en Michigan waar ze foto’s maakte van huis- en wilde dieren die ze later in Amsterdam exposeerde. De verhouding tussen mens en dier staat in haar werk centraal. De documentaire, die uit vijf delen bestaat, begint dan ook met een foto van een hond die in een asiel in New York zit en daarna een gesprek met een vriendelijk oppasser in een geel shirt (zie foto).

In deel 1 vertelt Dumas de oppasser dat ze eerder zwerfhonden in Italië fotografeerde, een beurs kreeg om in New York te studeren en, zich afvragend of ze daar ook zwerfhonden hadden, bij het asiel van AC&C terecht kwam. Ze loopt langs de hokken met pitbulls en merkt op dat de dieren zeer waardevol zijn voor de mens, omdat die in hen zijn wensen en liefde kan projecteren. De oppasser zegt dat de honden dezelfde emoties ondergaan als de mensen en dat ze elkaar dus spiegelen.
Dumas gaat mee met een busje om verwilderde katten op te halen en ook langs bij een bedrijf dat haar foto’s heeft ingelijst. Ze bekijkt ze goedkeurend en zegt dat ze door het museum zullen worden opgehaald. Tijdens een expositie praat ze met bezoekers over de betekenis van haar foto’s.

In deel 2 trekt Dumas mee met een circus in Michigan. Ze is gefascineerd door een dompteur die zeven tijgers in een kooi in bedwang houdt. De man vertelt dat hij zijn manieren heeft om de dieren rustig te krijgen en dat het belangrijk is op de lichaamstaal van de dieren te letten. Zijn vader werd ooit gedood door een tijger maar dat vormt geen belemmering met de wilde dieren te werken. Hij zou ook weer in een auto stappen na een ongeluk. 
Dumas vertelt op haar hotelkamer aan de telefoon tegen schrijfster Roos dat zo’n circus wel vergane glorie is, dat ze er ambivalent tegenover staat, maar dat men ook veel liefde voor de dieren heeft.
De ambivalentie is nog duidelijker bij de beren die gemuilkorfd hun kunstjes doen, maar ook hier treft ze een begeleider die een goed hart heeft voor zijn dieren. Hij vindt ze zelfs interessanter dan mensen.
Dumas maakt foto’s van kinderen die met de tijgers op de foto gaan. Het plexiglas zorgt ervoor dat de dieren niets kunnen uitrichten maar dat weerhoudt hen er niet van om toch een poging te wagen zo’n mals kinderlijfje te grijpen. De kinderen en de tijgers kijken verder met veel interesse naar elkaar.

In het derde deel kijkt Dumas samen met Roos in New York naar de foto’s en vindt een eerste schiftingsproces plaats. Dumas merkt op dat de beelden van de dieren, los van de stinkende en modderige werkelijkheid, verstilling krijgen.  

 In deel vier eet Dumas een boterham met haar moeder en praat ze met haar vader over haar werk. Ze vertelt hem dat ze tijdens een fotosessie met wolven achterdochtiger was en dat de beesten zich van haar aanwezigheid bewust waren. De beren verloren in het circus iets van hun identiteit, de tijgers bleven stoïcijns. Het was moeilijk haar houding te bepalen. Ze wilde de dieren niet in hun benarde situatie tonen, maar stelde het dier zelf centraal, zodat het tot nadenken stemt. Haar vader voelt emotie als hij naar de foto’s kijkt.

Tenslotte zien we beelden van de opbouw van de tentoonstelling in Foam, Amsterdam.

Hier de site van Beeld en geluid met het oeuvre van Stokman, hier een link naar een interview van Anton de Goede met Charlotte Dumas uit 2011, hier haar site.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten