Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 14 augustus 2017

Ants on a shrimp (2016), documentaire van Maurice Dekkers


Restauranthouder geniet ervan uit de comfortzone te gaan

Maurice Dekkers, bekend van de televisieserie Keuringsdienst van waarde, volgt in Ants on a shrimp de tijdelijke verhuizing van het befaamde Deense restaurant Noma uit Kopenhagen naar Tokio. Eigenaar René Redzepi wil na vijfentwintig jaar wel weer iets anders en biedt aan om in Tokio een maand lang een viertiengangen menu te bereiden. Daartoe bezoekt hij met een aantal medewerkers plekken in Japan die hem aan gerechten kunnen helpen en laat hij, voorafgaande aan de opening, een team onder leiding van Lars Williams in de kelder van het tijdelijke restaurant nieuwe gerechten uitproberen. In een van de eerste beelden zien we eenden die geplukt worden.

Redzepi is een sympathieke, maar tegelijk ook erg kritische man. Gelukkig kunnen, naast de genoemde Williams, zijn naaste medewerkers Thomas Frebel, Dan Giusti, Kim Mikkola en Rosio Sanchez, die allemaal een andere achtergrond hebben, goed met zijn kritiek omgaan. Williams heeft vooral moeite met de taal en de andere groenten, vreest de hoge verwachtingen en voelt zich daardoor onder druk gezet. Hij legt anderen uit hoe ze de bijtschildpadden moeten doden en eet zelf na het werk een gewone pizza. Frebel kijkt onverstoorbaar als Redzepi na aankomst in Tokio een dikke wilde kiwi-soep afkeurt. Hij weet dat falen het uitgangspunt is en vat de kritiek van zijn baas, die niet wil terugvallen op oude patronen, niet persoonlijk op. Sanchez, die tijdens de voorbereidingen dertig jaar oud wordt, vertelt dat ze de hele dag samen met anderen werkt en sterk op haar intuïtie afgaat.  

Dekkers houdt de spanning erin door langzaam naar de opening van Noma in Tokio toe te werken. Hij filmt drie maanden daarvoor in Kopenhagen een uitwisselingsproject op de zaterdagavond waarop iedereen een nieuw gerecht aan de anderen voorzet. Redzepi is zeer te spreken over een gerecht met vissensperma dat de Braziliaanse Vivienne gemaakt heeft. Voor een beginneling zeker een gewaagd idee. Redzepi vindt het leuk om na te denken over de betekenis van zijn nieuwe stap om in Tokio nieuwe gerechten op tafel te zetten. Hij wil een eigen stijl ontwikkelen en trekt daartoe met de anderen het land door om allerlei voedingsmiddelen zoals een wilde kiwi, witte aardbeien en bijzondere paddenstoelen te keuren. Hij wil op zijn tocht geen toerist zijn maar een onderlegde reiziger, maar weet dat hij niet kan concurreren met de eeuwenoude Japanse traditie. Een gerecht met de bijtschildpadden valt daardoor af. Wel zet hij als eerste gerecht levende lagoustines voor. Dat haalt de gasten meteen uit hun ritme.

Repzepi doet denken aan de perfectionist Sergio Herman die door Willemiek Kluijfhout in de documentaire Sergio Herman Fucking Perfect (2015) werd geportretteerd. Herman had ook een tomeloze ambitie. Hij bezat twee goedlopende restaurants in Zeeuws Vlaanderen, maar wilde ook een restaurant in Antwerpen openen. Anders dan Herman lijkt Redzepi niet te lijden onder zijn eerzucht. Hij spreekt de bipolaire Mikkola rustig aan over een misstap die hij begaan heeft. Zelf is Repzepi de lijm in het geheel. Op de dag voor de opening is organisator Giusti op van de stress en ook de anderen krijgen last van nervositeit en daarom zijn de positieve reacties een grote opluchting. 

Hier de trailer van Ants on a shrimp, hier mijn bespreking van Sergio Herman Fucking Perfect.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten