Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 20 augustus 2017

Recensie: De glazen stolp (1997), Sylvia Plath


Bevlogen jonge vrouw zit gevangen onder stolp

De Amerikaanse dichter en schrijfster Sylvia Plath (1932 – 1963) maakte furore met haar huwelijk met de Engelse dichter Ted Hughes, dat een stormachtige ontwikkeling kende en niet goed afliep. In 1963 pleegde Plath, die leed aan een bipolaire stoornis, zelfmoord en liet Hughes achter in Engeland met de zorg van hun twee kinderen. Over de relatie zijn boeken volgeschreven, onder andere door Connie Palmen in Jij zegt het (2015). Laatst nog refereerde Max Porter zijdelings aan het stel in zijn boek over rouw, Verdriet is een ding met veren (2016).

De roman die vlak voor haar dood gepubliceerd werd heette The bell jar, in het Nederlands vertaald als De glazen stolp. Daarin beschrijft Plath de wijze waarop haar alter ego Esther Greenwood in haar jeugd van het rechte spoor afraakte. In het eerste deel is er nog weinig aan de hand. Ze zit op een College in Boston en neemt deel aan een gastredactieprogramma voor een twaalftal getalenteerde leerlingen, dat georganiseerd wordt door het damesblad Ladies Day hartje zomer in New York. In het hotel waar de meisjes verblijven en van waaruit het ene na het andere uitstapje georganiseerd wordt, mogen geen mannen komen, maar dat neemt niet weg dat hun contact wel gezocht wordt door  Esther en de eigenzinnige Doreen. Ze gaan een avondje uit met een beroemde radiopresentator en zijn vriend. Helaas verloopt het samenzijn niet zoals de bedoeling was waarop Esther besluit zich te conformeren aan de meerderheid. De sfeer in het eerste deel is meisjesboekenachtig, maar dat verandert als de vaderloze Esther na de zomer in New York in een gat blijkt te vallen.

Tegenspeler in de roman is Buddy Willard, zoon van een kerkelijke dame die al eerder graag wilde dat hij met Esther trouwt. Buddy zit op het voornamere Harvard en wil dokter wil worden. Esther is vereerd dat hij haar op bezoek vraagt, maar te beschaamd over haar gebrek aan seksuele ervaring om een relatie aan te gaan. Tijdens een skivakantie breekt ze door toedoen van Buddy op twee plaatsen haar been en later loopt Buddy tbc op en komt in een kliniek terecht.

Het feit dat Esther na het gastprogramma wordt afgewezen voor een schrijfopleiding haalt haar uit haar evenwicht. Ze blijft thuis, vereenzaamd en valt niet meer in slaap, waardoor haar mentale gezondheid hard achteruit gaat. Ze wil zelf gaan schrijven maar beseft dat ze daarvoor de levenservaring mist. Haar moeder stuurt haar naar de dokter die haar verwijst naar een psychiater en vandaar ontkomt ze niet meer aan een inrichting waar men brute elektroshocks op de patiënten toepast. Gelukkig wordt Esther door een gerenommeerd schrijfster gered en naar een kliniek gestuurd waar men een humane behandeling voorstaat. Op het eind ontmoet Esther de vroegere vriendin van Buddy, die wel in staat is om de zelfmoord te plegen die Esther eerder op verschillende manieren van plan was. Zij moet maar afwachten of de medische staf haar laat gaan. Zelf heeft ze daar weinig vertrouwen in. Ze vreest dat ze na ontslag weer in de glazen stolp komt waarin ze zich eerder gevangen voelde. ‘Hoe wist ik dat niet op een dag – op College, in Europa, ergens, waar dan ook – de stolp, met zijn verstikkende vertekeningen, weer over me zou neerdalen?’ De roman eindigt open, net voor aanvang van het gesprek met de doctoren over een mogelijk ontslag.   

De glazen stolp is het hilarische maar vooral droevige relaas over een bevlogen jonge vrouw die niet uit de glazen stolp kan komen waarin ze gevangen gehouden wordt. Nog tragischer dan het levenslot van Esther Greenwood is dat van Sylvia Plath zelf.  

Hier mijn bespreking van Verdriet is een ding met veren, hier mijn verslag van het gesprek van Wim Brands met Connie Palmen over Jij zegt het.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten