Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 18 augustus 2017

What happened, Miss Simone? (2014), documentaire van Liz Garbus


Doodeerlijke zangeres gebeukt door de tijdgeest

Liz Garbus, bekend van de documentaire Bobby Fischer against the world maakte met What happened, Miss Simone? andermaal een prachtig portret van iemand die het niet gemakkelijk had in haar leven. Nina Simone (1933-2003) kwam net als Fischer haar ongeluk te boven door zich te richten op haar talent, namelijk haar enorme kwaliteit als pianiste en zangeres. Gitarist Al Schackman en dochter Lisa vormen, naast dagboekaantekeningen van Nina zelf, belangrijke informatiebronnen.

Garbus begint met het optreden van Simone in Montreux in 1976, waarop ze de vraag stelt waarom ze acht jaar niets van zich heeft laten horen. Dat is een mooie aanleiding om terug te blikken op haar leven.

 Simone werd als Eunice Waymon geboren in North Carolina en leerde piano spelen in de kerk waar haar moeder predikant was. Dat werd opgemerkt door een blanke pianolerares die haar de beginselen van de klassieke muziek bijbracht. Ze werd niet toegelaten tot een conservatorium omdat ze zwart was, maar deze opleiding gaf haar vlak voor haar dood nog wel een eredoctoraat.

Ze zong in een bar in Atlantic City, veranderde haar naam zonder dat haar moeder dat wist in Nina Simone –naar Simone Signoret - en werd daar opgemerkt door politieman Andrew Stroud die zijn carrière opgaf om haar manager te worden. Bandlid Schackman had inmiddels door dat Simone iets dwarszat. Ze communiceerde slecht, maar ze hadden wel een telepathisch contact. Clubeigenaar George Wein wist wat hij voor vlees in de kuip had en bracht haar naar het Newport jazzfestival in 1960. Daar brak ze door met Little Liza Jane. Hugh Hefner van Playboy nodigde haar uit om de hit Porgy te komen zingen. Ze trouwde in 1961 met Stroud en trok in een mooi huis in Mount Vernon, New York, waar niet veel later Lisa geboren werd, die vervolgens haar moeder nauwelijks zag.

Het gebrek aan inhoud speelde Simone op, maar gelukkig was er de burgerrechtenbeweging waar ze haar ziel in kwijt kon en ook haar woede op Stroud die haar sloeg. Ze vertolkte haar gevoelens na een moord op zwarte kinderen in een kerk in het nummer Mississippi Goddam en speelde dat ook tijdens de mars naar Selma in 1965.  
Haar radicalisering vervreemdde haar van haar publiek en de platenmaatschappijen. Schackman zag dat ze tegen demonen vocht en liet haar vijf dagen opnemen, maar in 1968 na de moord op Marten Luther King vertrok ze naar Liberia waar ze zich eindelijk bevrijd voelde. Lisa die zich bij haar voegde, ervaarde dat haar moeder zelf ook sloeg, zodat ze terugging naar haar vader.

Om geld te verdienen ging Simone naar Montreux waar ze het publiek duidelijk maakte hoe ze ervoor stond. Daarna ging ze naar Parijs maar dat was geen succes. Haar vriend Gerrit de Bruin haalde haar uit de goot en nam haar mee naar Nederland waar ze medicijnen tegen manisch depressiviteit kreeg toegediend, hetgeen maakte dat ze in ieder geval haar muzikale carrière weer kon opnemen. Lisa, die de documentaire ook produceerde, zegt dat de muziek haar redding was.  

De titel is afkomstig van een uitspraak van de zwarte Amerikaanse schrijfster en dichteres Maya Angelou (1928-2014), die in haar eerste roman I know why the caged bird sings haar traumatische jeugdervaringen beschrijft.

Hier de trailer van What happened, Miss Simone? hier mijn bespreking van Bobby Fischer against the world.

1 opmerking: