Ontwapenend portret van vier verstandelijk gehandicapten die
meer vrijheid willen
De Chileense documentairemaker Maite Alberdi maakte een
ontwapenend portret van een viertal volwassenen met het syndroom van Down die
hun leven lang al op een aangepaste bakkersschool werken en hun afhankelijkheid
zat beginnen te worden. Vooral bij Anita (rechts op de foto) straalt de onvrede van haar gezicht.
Ze vindt haar leven maar saai en zou het liefst met haar vriendje Andres
(links op de foto) samenwonen, maar tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische
bezwaren, schreef Elsschot al.
Alberdi begint met de bus die de vier hoofdpersonen Anita,
Andres, Rita en Ricardo van huis naar school brengt. De kijker kan zich
voorstellen dat het er elke dag hetzelfde aan toe gaat. Rita eet tijdens haar
werk stiekem chocolade hetgeen haar moeder in een brief verboden heeft en Rita
wordt daar dan ook op aangesproken. Desondanks steekt ze later toch weer een
stuk chocolade in de zak van haar witte overall. Ricardo werkt behalve op de
bakkerij ook in een bejaardencentrum waar hij zich bekommert om oudjes die zo
gemakkelijk nog niet zijn. Anita is erg overstuur over de dood van haar vader
en wordt door Andres getroost. Hij vertelt haar dat we de doden in ons hart
kunnen sluiten waardoor ze toch nog bij ons blijven. Als Andres jarig is,
verstopt Anita zich in een taart van karton. Hoewel ze eerder heeft gezegd dat
ze daarbij geen bikini zal dragen, trekt ze bij haar verschijnen uit de taart toch
haar overall uit en danst ze in een glitterhemdje.
Het geld dat ze in de bakkerij verdiend hebben, wordt door
Rita gebruikt om speelgoed van te kopen. Ricardo legt het opzij om te sparen
voor de toekomst waarin hij zelfstandig wil zijn. Anita denkt dat Andres een
verlovingsring voor haar wil kopen. Dat klopt maar ze wordt later door hem
gebeld dat zo’n ring te duur is, waarop zij hem zegt om daarmee te wachten. Ze
gaan wel naar de dokter om te vragen of ze niet een eigen ruimte kunnen krijgen
waarin ze met elkaar kunnen vrijen. De dokter gaat akkoord. Anita zegt tegen
Andres dat hij niet voorzichtig heeft te zijn, omdat ze toch niet meer
menstrueert. Het is een aandoenlijk gezicht om de twee knus naast elkaar in bed
te zien liggen.
Tijdens een les van juf Patty over zelfredzaamheid wordt
gesproken over de dromen die ze hebben. Patty wil niet dat het leven aan hen
voorbij gaat, maar hoe ze dat kunnen verwezenlijken zegt ze er niet bij. De
moeilijkheidheid daarvan wordt schrijnend duidelijk in een scène waarin Ricardo
samen met Patty bekijkt dat zijn verdiensten in de bakkerij en in een bejaardencentrum,
21 euro, lang niet genoeg zijn om de kosten, zo’ n zevenhonderd euro, van het zelfstandig wonen te dekken.
Ook de toekomst van Anita en Andres gaat niet over rozen. Een
priester vertelt hen dat zij alleen kunnen trouwen als de familie toestemming
geeft. De moeder van Anita spreekt een hartig woordje met haar dochter, die
duidelijk niet meer onder haar bewind wil leven. Het is wreed voor haar dat
Andres van school af moet omdat zijn familie de kosten niet meer wil betalen. Tijdens
een afscheidsfeestje beurt de bijna altijd montere en positieve Andres zijn vriendin
op. Samen zingen ze uit volle borst een lied over de liefde die gedwarsboomd
wordt.
De hoofden van het viertal zijn bijna gebeeldhouwd zo mooi,
maar dat zal ook komen door de liefdevolle manier waarop Alberdi hen gefilmd
heeft. The grown ups doet daarom
denken aan de Spaanse film Yo, También!
(2009)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten