Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 19 augustus 2017

Filmrecensie: Nobody knows (2004), Hirokazu Koreeda


 Trage beelden maken beklemmende toestand zeer duidelijk

Zoals ik in mijn bespreking van de film Kiseki (2010) ofwel I wish opmerkte, is Nobody knows een film die rustig van aard is, met veel aandacht voor het detail, maar dat neemt niet weg dat de wreedheid van verwaarlozing des te sterker naar buiten komt.

Keiko Fukushima, een moeder van vier kinderen van verschillende vaders uit Tokio, heeft er baat bij haar kinderen van de buitenwereld afgezonderd te houden. Als ze eenmaal een geschikte man gevonden heeft, komt alles goed, zo prent ze haar kinderen in. Tot het zover is moeten ze zich gedeinsd hadden. Alleen Akira mag naar buiten om de nodige contact met de buitenwereld te onderhouden en boodschappen te doen. De anderen moeten vooral geen lawaai maken zoals ze in het vorige appartement deden, want dan moeten ze straks weer verhuizen.

Het is een fraai beeld om te zien hoe de jongste kinderen, de zoete Yuki en de drukke Shigeru, beiden in koffers het nieuwe appartement betreden, Akira haalt de oudere zus Kyoko ergens op uit de stad. Moeder Keiko is heel aardig, op het kinderlijke af, hetgeen mooi past bij haar rol. Ze neemt sushi mee voor de kinderen en doet spelletjes met hen, maar dan komt er een periode dat ze voor langere tijd weg moet. Ze draagt Akira op om de zorg voor de anderen op zich te nemen en legt geld neer. De twaalfjarige jongen kwijt zich ernstig en vol zorg aan zijn taak. Het is dan ook smartelijk om te zien dat hij door een winkelier van diefstal wordt beticht. Gelukkig is er een winkelmeisje dat gezien heeft dat andere kinderen de zogenaamd gestolen in zijn tas stopten, terwijl hij een tijdschrift aan het lezen was.

Akira en de anderen zijn blij dat hun moeder eindelijk weer terug is, maar des te erger is het dat ze ook weer vertrekt. Hoewel ze zegt dat ze met kerst thuis zal zijn, blijft ze ditmaal helemaal weg. De thuissituatie verslechtert tot in de lente het water en het gas worden afgesloten. De kinderen zich moeten behelpen met een kraantje in het park en het voedsel dat het winkelmeisje door de achterdeur aan Akira aan reikt. Zelf kan hij zich niet bedwingen om contacten met leeftijdsgenoten aan te gaan, die hem echter ook weer links laten liggen. Dat geldt niet voor de gelijkgestemde Saki die de kerstkaarten voor de kinderen schrijft, die zogenaamd van de moeder komen.  

De details in de film zijn zeer aansprekend, zoals te zien is in de precieze manier waarop Kyoko het rode pianootje neerzet dat ze mee verhuist heeft en de manier waarop ze in het park het speelapparaat van zand ontdoet nadat Yuki daarop gespeeld heeft. Netheid is een duidelijke eigenschap in de Japanse opvoeding, vandaar ook de pijnlijke toestand als het huishouden in het honderd loopt.

De film is gebaseerd op ware gebeurtenissen, al zijn de details verzonnen. Met dit onderwerp snijdt Koreeda een belangrijk onderwerp aan. Hij laat zien hoe belangrijk het voor de kinderlijke ontwikkeling is om aandacht te krijgen van een volwassene. Dat is net zo van belang als voedsel. De traagheid waarmee de film zich voortsleept maakt dit pijnlijk duidelijk. 

Yuga Yagira (Tokio, 1990) speelt een grootse rol als Akira, die het begin vormde van een indrukwekkende carrière, waarin hij als jongste acteur ooit in Cannes werd bekroond met de prijs voor de beste acteur.

Hier de trailer, hier mijn bespreking van Kiseki

Geen opmerkingen:

Een reactie posten